Back In His Arms Again (Published Under Pop Fiction)

Chapter 39

Chapter 39

Nakatulala ako ngayon sa dalawang baso ng pineapple juice na banayad kong hinahalo sa nangangatal kong kamay.

Mabilis kong pinunasan ang takas na luha sa aking mga mata. Sino na naman ang mga taong ito? Bakit maraming tao ang gustong tapusin ang buhay ko. Anong nagawa kong kasalanan sa nakaraan at pilit nila akong pinaparusahan ng ganito?

All I want is a simple life. Simpleng buhay na makakahinga ako ng maluwag, simpleng buhay na walang anumang taong makakapanakit sa akin, isang simpleng buhay na matagal ko ng pinapangarap.

Pero sino ako para humingi ng isang simpleng buhay? Si Florence Almero nga pala ako. A woman living in whole fiasco.

Wala na akong mga magulang na makakapitan sa problemang ito. Mga magulang na siyang kailangang kailangan ko sa pagkakataong ito. Yes, may mga mapagmahal akong mga pinsan, kaibigan, si Sapphire, si Lolo at ang mga Ferell na kahit kailan ay hindi ipinaramdam sa akin nag iisa ako.

Hindi nila ako iniwan at napakalaki ng aking pasasalamat. Pero iba pa rin ang kalinga ng mga magulang. Their warmth, embraces and their whole presence. Kahit anong pilit nilang pasayahin ako, alam kong may kulang at kulang na dito sa dibdib ko at alam kong kahit sino ay walang may kakayahang pumuno nito. Tangging ang mga magulang ko lang, ang mga magulang kong nabigay sa akin ng buhay.

Buhay na dapat kasama sila, anong mga alaala ang iniwan nila sa akin? Kahit anong pilit kong kalimutan iisa at iisa pa rin ang mga alaalang tumatak sa akin.

The way my mom embraced my whole body just to protect me, the way she whispered her loving words to my ear. Her loving words until to her last breath.

My dad, his last kiss on my forehead, his last warm hug and our last dance.

Bakit sa dami ng mga alaala ay ganito ang iniwan nila sa akin? Anong mga alaala pa ang panghahawakan ko? Anong mga alaala pa ang pwede kong isipin kung gusto kong muling makita ang kanilang mga mukha? Imahe ng dalawang tao na nagbigay ng buhay sa akin. Saan ako kukuha ng lakas ng loob kung sa bawat pag alala ko sa kanila..ang tanging nabubuong imahe sa aking isipan ay ang araw kung saan huli ko silang nakitang humihinga.

Tanging si Nero na lang ang tama sa buhay ko. Siya na lang ang kinukuhanan ko ng lakas. Sa tuwing naaalala ko ang lalaking pinakamamahal ko, nag iiba ang tibok ng puso ko. Mas nagiging banayad ito..mas pinagagaan nito ang aking pakiramdam. Nakakalimutan ko ng panandalian ang sakit dito sa dibdib ko.

Nero is my escape from my horrible reality. Pero anong ginawa ko, itinulak ko na naman ang kaisa isang taong kayang balansehin ang magulo kong buhay. Napakatanga ko.

I'm such a mess.

Umalis ako para makalimot, bakit sa pagbabalik ko ay ganito na naman? Bakit hindi na maubos ang mga taong nasisiyahan sa kasawian ko sa buhay?

Ano pa ang kulang sa akin? Lahat na ba ng problema ay dumating na? Hindi na ako magtataka kung muli na namang may dumating na panibagong problema. Bakit hindi na ako nasanay? Bakit nagugulat pa rin ako sa mga pangyayaring ito? Habulin nga pala ako ni kamatayan.

Mapait akong napangisi sa sarili ko. May agad akong kinuha sa bulsa ko at maingat ko itong inihalo sa dalawang basong tinitimpla ko.

Sa pag iisip ko sa loob ng isang oras sa loob ng kusinang ito, may nabuo na akong desisyon. Desisyong hindi ko alam kung kaya kong panghawakan hanggang sa uli.