She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 9

(POV Brooke)

Een bang gevoel neemt de overhand in mijn lichaam. Ik raakte altijd snel in paniek als mensen zo waren. Als hun dingen van plan waren en ik er niets van wist. Ik kon dan niet ingrijpen als er iets gebeurd. Ik kan niet weten wat de echte bedoeling is van de persoon. 

 "Rustig Brooke. Ik zal je niks aan doen. Dat weet je toch?" Vraagt Dave mij als hij mijn gezicht heeft opgemerkt. "Brooke, denk je dat echt?" Vraagt hij bezorgd als ik nog steeds niet geantwoord heb. Zijn toon klinkt angstig alsof hij bang is dat ik hem niet meer vertrouw. 

"Brooke ik zal jou nooit wat aan doen. Dat weet je. Ik weet dat je niet echte een goed verleden hebt met mensen, maar onthoud welke persoon je altijd heeft geholpen, die je altijd kon vertrouwen, die je nog steeds kan vertrouwen." Zegt Dave met veel wanhoop in zijn stem. Ik kijk hem even aan in zijn ogen en dat brengt mij weer terug bij de werkelijkheid.

 "Bedankt." Zeg ik stil. "Geen dank, je had het nodig. Soms moet je er weer even aan herinnerd worden." Zegt hij en legt een hand op mijn been. Ik laat hem liggen, omdat ik weet dat die hand van Dave is en hij mij niks zal doen en het ook geen verdere bedoeling heeft. 

We komen aan bij de sportschool en ik kleed mij alvast om. De helft van het groepje waar Jace vorige keer bij stond. Ik negeer het en wacht op Dave die na een tijdje komt. "Kom dan gaan we naar het boks gedeelte. Ik ben meestal de enige die daar bezig is, dus je kunt ongestoord praten. Ik weet niet of dat door de eerste keer komt of omdat niemand wilt boksen." Grinnik ik. Dave grinnikt ook en we lopen naar de zaal toe, maar halverwege worden we tegen gehouden door iemand die mij roept.

 "Hey Brooke. Nu al een nieuwe? Was je Jace al weer zat?" Grijnst Cole. "Ik weet niet wat die lul jullie verteld heeft, maar ik heb niks met hem gehad of gedaan. Ik ben niets meer dan een huisgenoot gelukkig." vertel ik hem. Dat maakt zijn grijns alleen maar groter. Ik negeer hem en draai mij weer om. Dave sleur ik achter mij mee voordat hij helemaal los gaat.

 Dave kan er slecht tegen als mensen mij uitschelden. Vooral als het over dat onderwerp gaat. We weten allebei waar zulke jongens op uit zijn en Dave wilt hun altijd helemaal verrot slaan als hun die bedoelingen op mij hebben gemunt. Gelukkig is dat nog nooit gebeurd. Behalve die ene keer, maar die wil ik gewoon vergeten.  Zijn bedoelingen waren net voorkomen gelukkig. Het komt mede door Dave dat het nooit gebeurt is. Hij was altijd op de momenten wanneer hun dat wouden flikken, bij mij. Hij beschermde mij altijd. Veel mensen dachten en denken dat wij een stel zij, maar dat is niet zo. jullie weten dat verhaal wel dus hoef ik het vast niet meer uit te leggen. 

"En dat was dus Cole." Zeg ik tegen Dave als we in het boks gedeelte zijn. "Is die klootzak Cole?" Vraagt hij mij met alle walging in zijn stem te horen. Ik knik 'ja' als het antwoord. "Je gaat deze opdracht niet uitvoeren." Stelt hij vast. "Wat! Nee! Je kunt het niet meer terug draaien! Beloofd is belooft! Je weet hoe ik ben met beloftes!" Schreeuw ik naar hem. Hij knikt verslagen. 

"Goed, maar ik wil dat je extra voorzichtig bent." "Ja dat doe ik sowieso al." Dave en ik  hebben altijd kleine ruzietjes, maar die zijn altijd heel snel opgelost. Daarna doen we altijd weer normaal tegen elkaar. "Oké klaar voor je training? Dit is al lang geleden. Als je alles goed uitvoert heb ik een verrassing voor je na de training." Grinnikt hij. Ik doe alles wat hij mij vraagt en alles lukt prima. Hij zei dat hij niet gelijk alles van mij vroeg, maar even aan het opbouwen is zodat ik niet gelijk uitgeput ben en niet zo veel last heb van spierpijn. 

We zitten nu weer in de auto. Ik weet nog steeds niet waar we heen gaan. Dave wilt nog steeds niks kwijt. Als ik een bord tegen kom die mij voorkomt weet ik al wat we gaan doen. Schieten. Hij weet dat ik dit heel leuk vind om te doen. Er siert gelijk een glimlach op mijn gezicht. "Ik wist dat je dit leuk zal vinden, maar dit is nog niet alles van de verrassing. Ik heb straks ook nog wat voor je, maar dat krijg je na het schieten." Ik knik enthousiast. 

Na wat geschoten te hebben, hebben Dave en ik zelfs een wetstijdje gedaan over wie het maakt het doelwit heeft geraakt. We kregen 10 kogels en daar moest je het mee doen. Ik heb 8 van de 10 keer het doelwit geraakt. Dave heeft net iets minder. Hij heeft 7 van de 10 keer het doelwit geraakt, wat mij dus de winnaar maakt. 

We lopen naar de auto toe en we stappen in. Als Dave nog steeds de auto niet heeft gestart richt ik mijn blik vragend op hem. "Waarom rijden we nog niet?" Vraag ik hem. "Nou ik zei dat ik nog een verrassing voor je had na het schieten en ik kom altijd mijn beloftes na en vooral aan jou." Glimlacht hij. "Wacht, blijf hier ik ga het voor je pakken." Zegt hij en doet de auto duur open. Hij loopt naar de achterkant van de auto waar de kofferbak zich vind en maakt die open. Hij stapt weer aan de bestuurders kant in en gaat zitten. Hij heeft 2 pakketjes vast. Hij overhandigt mij het grootste pakketje en die maak ik open. Het is een pistool. Ik kijk hem verbaasd aan. 

"Je moet jezelf toch kunnen verdedigen op je missies? En een nieuwe vond ik wel handig." Grinnikt hij. Daarna overhandigt hij mij nog een ander pakje. Deze is kleiner en in een lang rechthoekige vorm. Ik doe die open en er verschijnt een mooie ketting. Ik haal hem er uit en hou hem voor mijn gezicht.

 "Wauw." Krijg ik er nog net uit. Het is een simpel kettinkje met een bedeltje eraan. Het is een pistool. "Het is prachtig. bedankt." zeg ik met een grote glimlach. "Omdat je helaas niet altijd een echte pistool bij je mag hebben, heb ik je maar een kettingtje met een pistool bedeltje er aan. Dat doet je denken aan mij hoop ik. Als je ooit vergeet wie je werkelijk bent, kijk dan naar dit bedeltje." Zegt hij. Van blijdschap geef ik Dave een stevige knuffel. "Bedankt." Mompel ik nog in zijn shirt. 

 "Is dat alles wat ik krijg? Weet je hoeveel moeite het was om hier en pistool te regelen, phoo." Doet hij dramatisch. Ik rol lachend met mijn ogen. Ik geef hem een kusje op zijn wang. Zijn pruil lipje die hij gezet had verwacht zich door een big smile. "Oké ik breng jou naar huis en dan ga ik ook naar mij eigen huis." Vertelt hij. Hij doet nog even het kettingtje bij mij om. Het andere kettinkje met de sleutel had ik niet meer om, want die mocht je hier op een of andere manier niet om hebben als je gaat schieten. Ik knik als goedkeuring, nog steeds blij door zijn cadeautjes. 

Ik zit nu thuis. Dave is net vertrokken en nu it ik met Jace op de bank. Dave heeft gezegd dat als èèn iemand van dat groepje mij nog lastig valt of iets dat ik hem gelijk moest inlichten. Niet dat ik hem dan echt ga bellen. Ik kan het best zelf afhandelen. 

"Wat een over beschermd vriendje heb je ja." zegt Jace plots. "Hij weet gewoon meer dingen dan dat jij over mij weet." Zeg ik als antwoord. "Wat? Hoe bedoel je hij weet meer?" Vraagt hij. Kut ik heb mij voorbij gepraat. "Eh niks." zeg ik snel en ren zowat weg naar mijn kamer. Door mijn onhandigheid had ik niet door dat ik mijn sleutel heb laten vallen met mijn ketting. Ik was die vergeten weer om te doen na het schieten.