She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 31

(POV Brooke)

Cole kijkt mij aan met grote ogen. "H-hij zit jou achter na? Hij wilt jou zo graag kapot?" Vraagt hij met angst in zijn stem. Ik knik dat het klopt. "Dat kan ik niet laten gebeuren." Mompelt hij. 

"Cole jij kan hier niks tegen doen, maar je weet wat ik wil toch? En wat ik ook ga doen?" Vraag ik Cole voorzichtig. 

Hij knikt even. "Ja je wilt men vader dood." Zegt hij angstig kalm. "Je houd me niet eens tegen?" Vraag ik hem vol verbazing. "Hij verdiend het om dood te zijn." Zegt hij kil en plant zijn lippen op de mijne.  Ik ga twijfelend mee in de kus. 

Cole gaat tussen mijn benen liggen en steun met zijn ellebogen langs mijn hoofd. Hij kust mij teder en vol liefde.  Plots word de deur open gedaan. 

"Brook-" Hoor ik Daan zeggen, maar hij maakt zijn zin niet af. Hij trekt Cole vol woede van mij af. "Ben je helemaal gek geworden! Waarom zoen je haar vieze klootzak!" Schreeuwt hij naar Cole terwijl hij hem naar de andere kant gooi. Hij wilt hem trappen, maar ik houd hem tegen. 

"En nu is het verdomme klaar!" Schreeuw ik zo hard als ik kan. Daan kijkt geschrokken om. "Hij zoende je en je neemt het voor hem op?" Roept hij vol ongeloof. "Jij weet niet precies wie hij is. Je weet niet alles over hem!" Roep ik boos terug. 

"Wij weten verdomme alles over hem! Wij hebben alle informatie om hem nu mee te nemen!" Schreeuwt hij voor hij hemzelf door heeft. Hij doet snel zijn hand op zijn mond. 

"Weet je dan ook hoe hij er in terecht is gekomen?" Vraag ik hem met een spottende ondertoon. Daan slaat zijn ogen neer. "Dat dacht ik al. Dan weet ik dus meer als jij." Zeg ik triomfantelijk. Hij kijkt abrupt op. 

"Hoe? Zeg het!" Zegt hij dreigend. Ik kijk hem uitdagend aan.  Hij loopt dringend op mij af en duwt mij tegen de muur. "Normaal was je allang bang geweest." Mompelt hij in zichzelf als ik geen kik geef op zijn actie. 

"Je wilde mij op die manier laten praten!" Roep ik vol ongeloof. "Door mijn angst te laten herhalen!" De tranen beginnen over mijn gezicht te lopen. 

"Vuile klootzak!" Roep ik en haal uit met mijn hand. Met een harde klap raakt hij zijn wang. "Verdomme." Hoor ik hem vloeken. Ik wil nog is uithalen, maar hij pakt mijn pols vast. 

"Ik dacht het niet schatje." Fluister hij bij mijn oor. Hij bijt licht in mijn oorlel. Een nare rilling gaat door mijn lichaam heen. Hij pakt mijn andere pols ook en pint die boven mijn hoofd zodat ik niks meer kan. 

"Ik stop niet voordat je het zegt schatje." Fluister hij en plant kusjes in mijn nek. Met èèn hand gaat hij onder mijn shirt. Ik probeer zo veel mogelijk tegen te stribbelen maar het werkt niet.

 "Daan! Stop!" Roep ik wanhopig. Je hoort alle wanhoop en angst in mijn stem. Ik wil dit niet nog eens mee maken. Daan word van mij weg getrokken door Cole die hem woest aan kijkt. Hij haalt uit tegen het hoofd van Daan die bewusteloos op de grond valt. Hij komt op mij aflopen. 

"Blijf daar." Mijn stem klinkt gebroken en vol angst. "Ik doe je niks beloofd." Sust Cole mij. "Je gaat met mij mee naar huis. Ik laat je niet bij deze gast achter." Zegt hij vastbesloten. Hij tilt mij in bruisstijl op. Ik laat het toe en laat mijn hoofd tegen zijn borst aan vallen. Ik val al snel in slaap.

(POV Cole)

Brooke ligt schattig te slapen in mijn armen. Op dit moment wil ik haar zo graag zoenen, maar ik moet me inhouden. Ik weet zeker dat Brooke daar op dit moment niet klaar voor is. Ze is tenslotte net bijna aangerand door Daan.

 De persoon die ze vertrouwde. Bij wie ze wel bleef. Ze heeft iedereen achtergelaten behalve hem. Hij moest vereerd zijn en niet zo te werk gaan. Ik wist dat het niet de Daan is die iedereen kent. Dit lijkt een ander persoon. Hij was zich zelf niet. Ik heb dat ook heel erg vaak, maar dan ben ik meestal alleen.