She is a spy? (Voltooid)

Hoofdstuk 64

(POV Brooke)

Ik zit hier nu al verdomme een week. Ik heb amper eten gehad, maar dat boeit mij eigenlijk helemaal niet. Hun willen dat ik uit honger, opgeef, smeek om eten en drinken, van hun afhankelijk word en ik zwak word, maar dat laat ik niet gebeuren. Elke dag train ik. Ik trek mij op aan de buizen boven mij. Ik sla en schop tegen mijn kussen aan die ik opgehangen heb als vecht kussen. Ik word alleen maar sterker door hun. 

De jongens die komt hier regelmatig. Hij denkt dat die kussen er hang doordat ik soms mijn controle verlies en dan tegen de muur aan beuk. Ik sla ook al mijn agressie er uit, maar train tegelijkertijd. Hij weet niet wie ik echt ben. Hij heet trouwens Liam voor de gene die dat wou weten of zo. Hij is de enige die ik momentel heb hier. Hij brengt ook altijd mijn eten en drinken. Meestal geeft hij iets meer dan dat eigenlijk mag, maar dat werkt in mijn voordeel dus ik spreek niet tegen.

 Van mij moet hij altijd eerst een hap nemen. Wie weet wat er in word gestopt. Misschien willen ze mij zo wel dood hebben.  Hij is de enige die ik überhaupt heb gezien sinds ik hier ben, dus vertrouw ik de menen ook niet die dit maken.

 Mag ik niet een keer naar buiten? Niemand kent mij toch. Ik weet niet een waar ik ben. Niemand zou weten dat ik naar een uitweg zoek. Ze denken dat ik opgegeven heb. Dat heb ik in ieder geval gehoord van Liam. Liam en ik zijn eigenlijk goede vrienden geworden. Nog een voordeel van gevangen zitten hier. Er zijn eigenlijk niet meer, maar alsnog.

"Hey Brooke!" Hoor ik een enthousiaste Liam zeggen. Ik kijk op en tover een glimlach te voren.

"Hey." zeg ik zacht.

"Wat is er? Je lijkt nogal down?" Vraagt hij bezorgd. Hij komt naar mij toe en trekt mij in een knuffel. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond wat Liam doet grinniken.

"Ik heb dit gemist." Mompel ik.

WWat heb je gemist? Heb je mij gemist? Dat snap ik wel hoor." Zegt hij en ik weet dat hij nu grijnst.

"Knuffels die je zorgen weg werpen. Even nergens meer aan denken. Al je zorgen even weg en geen gezeik meer." Leg ik hem uit. Ik leg mijn hoofd in zijn nekholte. Liam streelt voorzichtig mijn rug. Hij komt op een stuk bloot huid. Ik verstijf door zijn aanraking. 

De vorige keer verloor Cole zijn controle. Het lijkt wel alsof ik alle jongens dat doen die bij mij in de buurt zijn. Liam wrijft er geruststellend over het stukje blote huid waar ik juist niet geruststellend door word, maar juist paniekerig. Hij  maakt meer ruimte door mijn shirtje iets hoger te doen. Er gaat een rilling door mij heen. 

Ik weet zeker dat Liam het ook al heeft gemerkt, maar hij negeert het. ls hij niet gewoon stopt zeg ik et wel. Ander stopt hij niet denk ik. Cole deed dat ook altijd. Als ik niks zei was het toestemming voor hem. Misschien ziet Liam dat ook wel zo?

"Liam niet doen." Antwoord ik kalm. Liam haalt gelukkig gelijk zijn hand weg en legt hem nu op mijn shirt.

"Dank je." Fluister ik zacht en leg mijn hoofd wat beter in zijn nek holte. Liam tilt mij een stukje op zodat ik mijn benen om zijn middel heen kan doen voor meer stevigheid. Ik klem mij aan hem vast. Er ontsnappen zonder dat ik het wil tranen uit mijn ogen en ik begin zacht te snikken. Liam wrijft geruststellend over mijn rug.

"Brooke wat is er? Deed ik iets verkeerd?" Vraagt hij bezorgd. Ik haal niet wetend mijn schouders op.

 Ik weet echt niet wat er aan de hand is. Het komt niet door hem dat weet ik wel. Het is niet gelogen, echt niet. Het kwam plots naar boven alsof het al zo lang wilt ontsnappen, maar nooit heeft gekund. En nu lukt het eindelijk en ik laat het gaan. Als ik het op prop word het erger. Dit is waarschijnlijk van alle keren dat ik het opgekropt heb.