She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 63

(POV Brooke)

Plots komen alle herinneringen terug van wat er is gebeurd. Ik die een schim zag. Iemand heb neet geknald met een dienblad. Cole die zijn controle verloor. Cole die van mij af is geduwd en ik die is meegenomen naar weet ik waar. Wat gebeurd er met mijn leven! 

Ik sta woest op. 

"Ben je wakker?" Hoor ik plots een stem zeggen. Ik draai mij snel om en kijk een jongen van ongeveer de 20 aan. 

"No shit. Daarom sta ik ook. Daarom praat ik ook, Daarom loop ik ook." Zeg ik woest. 

"Rustig ik wist niet dat je boos werd. Eet mij niet op. Je moet niet boos tegen mij gaan doen. Ik heb je hier niet eens gehaald." Zegt hij kalm. Ik kijk hem doordringend aan in zijn ogen wat hem zo te zien nerveus maakt. Ik loop met langzame passen naar hem toe. Hij zit vastgenageld aan de grond, niet wetend wat hij moet doen op dit moment. 

"Wie heeft mij hier gebracht?" Vraag ik hem daarna met een dreigende ondertoon. 

"ik euhm ik-" Stottert hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 

"Jij wat?" Vraag ik hem dreigent. 

"Ik mag niks vertellen en ik weet er ook niks van. Ik weet niet wie je heeft. Ik ken de persoon zelfs niet eens." Ratelt hij. 

"Waarom ben je hier dan?" Vraag ik geërgerd. 

Het irriteert mij dat ik niks weet. Nee beter gezegd, het frustreert mij. Ja ik word hier woest van. 

Ik verlies mijn controle en sla woest met mijn vuist tegen de muur. Mijn knokkels beginnen zoals gewoonlijk weer te bloeden. Ik slaak een verwoeste kreet. Ik zie nog dat de jongen een paar stappen naar achter zet door mijn plotselinge actie die hem blijkbaar heeft laten schrikken. Ik kijk met op elkaar geklemde kaken levenloos voor mij uit. 

Wat zou Cole nu doen? Wat zou hij nu van mij denken? Zou hij woest zijn? Teleurgesteld? verdrietig? Of helemaal niks. dat het hem niet eens iets boeit. Geloofd hij het briefje wat ze neergelegd hebben? Geloofd hij hun woorden die ze zeiden voordat hij in een diepe slaap viel? Dat het een droom was? Waarom was ik de belangrijkste die ze moesten halen? Ik snap er op dit moment echt niks meer van.

Ik laat mij hulpeloos op de grond vallen. Ik weet het op dit moment niet meer wat ik moet doen. Ik weet geen raad meer. 

Ik zie iets in mijn ooghoek bewegen, maar ik geef er geen aandacht aan. Plots voel ik een arm die om mij heen wordt geslagen. Verschrikt kijk ik op en sla de arm ruw van mij af. Ik kijk van wie de arm is en hij is van die gast die hier net voor stond. Hij komt weer op mij aflopen. Ik loop zo ver mogelijk van hem vandaan, maar ik kom uiteindelijk tegen te muur. De jongen glimlacht even klein naar mij en trekt mij dan in een knuffel. Ik sta verstijfd van schrik.

"Rustig ik doe je niks. Ik zie alleen dat je gebroken bent en niet weet wat je moet doen. Het is ook raar als je plots hier wakker word. Van vertrouwd gebied naar een gebied waar je niks vanaf weet. Ik weet dat het moeilijk is hier. Probeer er het beste van te maken. Ik weet ook niet wat je hier komt doen. Ze willen mij dat ook niet vertellen. Ik moet dit ook doen tegen mijn wil in.  Ik wil dit ook niet." Geeft hij toe. Ik trek geschrokken terug. Ik zie zijn verdrietige blik nu pas. Hij is hier ook een slachtoffer. Voor ik het door heb glijden de tranen over mijn wangen. 

Ik zie Cole nooit meer terug. Nooit?! Al mijn hoop is plots weg. Ik had hoop, maar nu op dit moment heb ik geen sprankje hoop meer. Het was alleen maar valse hoop die ik mijzelf gaf. Om mijzelf op de been te houden, maar raad eens. Dat werkt niet meer. Het lukt niet meer. Ik geef op. 

De gast tilt mij op en loopt met mij in zijn armen naar het bed toe. Hij gaat er op zitten en zet mij op zijn schoot. Herinneringen komen weer terug. Ik wil er weer vanaf gaan, maar hij houd mij te stevig vast. 

"Laat los alsjeblieft." Smeek ik hem met een gebroken stem. Hij schud eigenwijs zijn hoofd. 

"Ik doe je toch niks? Ik wil je alleen troosten. Het is niet dat ik je wil nemen nu je gebroken bent." Ik verstijf van zijn woorden die zo hard bij mij in komen. Mijn hart voel ik bonken in mijn keel. Mijn ademhaling versneld en ik begin nog harder te huilen. Waardoor zijn ogen vergoten alsof hij iets heeft ontdekt of zo. 

"Heeft iemand je ooit?" Vraagt hij en ik weet gelijk waarop hij doelt. Of ik een keer verkracht ben. Ik knik twijfelend met mijn hoofd terwijl nog steeds snikken mijn mond verlaten.. 

"Het spijt me." Zegt hij oprecht. 

"Wat kan jij er nou aan doen? Jij deed het niet." Snik ik. 

"Het spijt me dat ik je er aan herinner. Is het lang geleden of recent?" Vraagt hij twijfelend. 

"Allebei." Antwoord ik zacht. Zijn ogen sperren weer open van verbazing. 

"Is het vaker gebeurd dan èèn keer?" Vraagt hij vol verbazing. 

"Ik denk bijna 5 keer of zo." Snik ik en denk aan alles terug. 

Ik ben niet officieel verkracht want op de momenten waar ze in mij wouden was er iets dat het tegenhield. Of ik het nou was of Dave of wat dan ook. Ik mag van geluk spreken. Ik heb medelijden met de meisjes die dit ook overkomen. Jongens kan dit natuurlijk ook overkomen. Het is gewoon erg dat het in de wereld voor komt. Die mensen die het veroorzaken zijn gek in hun kop ik meen het!

"En dan zit je hier ook nog." Zegt hij medelevend. Ik sta abrupt op. Ik hoef zijn verdomde medelijden niet. Ik wil niet het slachtoffertje zijn. Mijn verdriet verdwijnt en maakt plaats voor een lading woede. 

"Wat is er?" Vraagt hij verward met een sprankje angst door waarschijnlijk mijn houding op dit moment. Als ik woest ben krijg ik een dreigende houding. Mijn ogen worden donkerder volgens Dave. 

"Ik hoef je verdomde medelijden niet. Ik ben niet zielig." Zeg ik eigenwijs met lichte frustratie. 

"De reden waarom ik het niet vertel is om dit. Mensen denken dat ik zielig ben omdat het is gebeurd. Ze gedragen zich anders tegenover mij alsof ik plots een ander persoon ben. Weet je dat dat nog het meeste pijn doet. Dat mensen je anders behandelen door je verleden. Ja ik heb zo'n verleden gehad. Wat boeit het nu nog. Het zegt het al VROEGER! Dat is dus niet meer nu." Uit frustratie trek ik verwoest aan men haren.

 Soms erger ik mij er zo aan! Kut hoe zou Cole nu reageren? Zou hij iets door hebben? Of zou hij net zoals de rest denken dat ik ben gevlucht? Cole gaat door het lint! Hij ging al door het lint toen ik er een ochtend niet was. Hij dacht dat ik weg was. Toen ik thuis kwam had hij het hele huis verbouwd. Zijn knokkels lagen open, zijn ogen waren rood en opgezwollen. Ik werd bijna gekild toen hij mij zag. Ik werd zo hard geknuffeld, maar dat zou nu niet eer het gene zijn wat er gebeurd. Ik ben nu echt weg. Hij gaat mij niet meer vinden en ik betwijfel of ik hier nog wel weg kom. 

Misschien eindig ik hier wel mijn leven. Niemand zou het weten, zelf ik weet het niet. Het is een raadsel die niemand op zou kunnen lossen.