She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 53

(POV Brooke)

Dave en ik lopen nu ongeveer al iets van 3 uur in de stad. Mijn voeten beginnen al zeer te doen. Ik heb helemaal geen zin meer om nog lang te lopen. 

"Dave gaan we zo naar huis? Mijn voeten beginnen echt pijn te doen." Vraag ik hem. Ik zie Dave knikken en we lopen naar de auto toe.

  Gelukkig was die niet zo heel erg ver weg van hier. Anders moest ik nog langer lopen. Niet dat ik zo lui ben, maar van de stad doen je voeten meer pijn dan dat je 3 uur normaal wandel. Vraag mij niet hoe,maar het is zo. Dat is ook de reden waarom ik liever nooit naar de stad ga. Ik koop vaker online eigenlijk, maar ik moest even iets doen vandaag om de tijd te verdoen. Dit was gewoon het eerste wat in mij opkwam. 

We stappen zijn auto in en Dave begint naar huis te rijden. 

"Ik moet nog wel wat doen dus ik kan je alleen afzetten." Geeft hij mij mee ter informatie. Ik knik wat afwezig en kijk uit het raam. Ik kijk naar de mensen waar we langs rijden.

Het is best grappig. Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en doet alsof er nooit iets is gebeurd. Ze willen namelijk niet anders zijn dan de rest. Niet het buitenbeentje zijn. Ze willen er bij horen en dat kan niet als er ooit iets is gebeurd wat niet 'normaal' is voor hun. Ze maken hunzelf beter dan dat ze in werkelijkheid zijn. Doen zichzelf sterker voor dan dat ze zijn om zich zo te kunnen beschermen tegen de gevaren van het leven. 

Ik heb respect voor die mensen die na al het nare wat gebeurd is toch nog zo kunnen doen en door gaan met hun leven. Dat ze zich zo kunnen vertonen naar alles wat gebeurd is. De meesten worden als 'het slachtoffertje' gezien en behandeld. Zelf heb ik daar een hekel aan. De mensen doen dan plots zo anders tegen je. Daardoor voelen de meesten zich alleen maar erger. 

Ze willen dat je normaal tegen ze doet alsof er nooit iets is gebeurd. Daardoor veranderen ze zich helemaal naar een persoon die die eigenlijk niet is. Probeert een 'nieuw leven' te creëren. Ik vind het knap van hun. Echt waar. Na alles wat er is gebeurd proberen ze positief te blijven. Ik wou dat iedereen dat zou doen. 

De auto staat plots stil en ik nu pas dat we er zijn. Ik geef Dave nog een knuffel en stap uit. Ik pak mijn tassen uit de kofferbak en loop naar de voordeur. Ik draai mij nog even om naar Dave en zwaai. Hij zwaait terug en rijd dan weg. Ik doe de deur open die tot mij verbazing op slot zat. Oké het is logisch dat die dicht is, maar nu zit hij dus op slot. Ik hoop dat je mij begrijpt. 

Als de deur op slot is gedaan is er dus niemand thuis. Ik hoef in principe dus ook niet te roepen dat ik thuis ben. Ik loop rustig de gang door en kom aan bij de woonkamer. Ik hap naar adem als ik in de deur opening sta. Van schrik laat ik mijn tas vallen. Blake blijkt nu pas te merken dat er nog iemand is.

Je wilt vast weten wat ik zojuist gezien heb en wat mij zo hard liet schrikken. Nou ik zal het je vertellen. Blake zit te zoenen voor mijn ogen met een ander meisje. Ik hoorde mijn hart bijna breken. 

"Brooke-" Ik kap hem af voor al het gelul wat straks uit zijn mond zou komen. 

"Hoe kon je." Zeg ik en probeer de tranen te bedwingen. Je hoort de pijn in mijn stem. Ik schud ongelovig mijn hoofd. 

"Dit kan niet." Mompel ik in mijzelf.

"Blakie? Wie is zij?" Hoor ik het meisje vragen. 

Zij snapt er duidelijk ook niks van. Is het raar dat ik haar nu zo hard wil slaan? Blake wil ik trouwens ook heel erg graag slaan, maar ik moet mij momenteel even inhouden. Niemand heeft er wat aan als ik nu de controle over mij ga verliezen. Voor dat Blake kan antwoorden, antwoord ik haar al.