She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 48

(POV Brooke)

Ik blijf bang zitten. Ik durf mijzelf niet te bewegen. Ademen duf ik amper. Wat nou als hij net zoals Dave zou reageren? Zou hij mij slaan? Woedend naar mij schreeuwen? Net zoals hij net schreeuwde? Misschien schreeuwde hij alleen maar omdat hij denkt dat ik weg ben. Plots gaat de hendel van de deur naar beneden en probeer iemand de deur open te doen. 

"Maak de deur open!" Schreeuwt Ace. Ik blijf stil zitten. 

"Ik weet dat je daar binnen zit! Doe die deur open en ik zal je niks doen!" Roept hij. 

"Wie zegt dat je niet liegt! Iedereen liegt!" Schreeuw ik.

 "Maar ik niet! Ik lieg niet! Ik zal je geen pijn doen als je nu die deur open doet !" Roept hij.

 " En als ik het niet doe, doe je me wel pijn? Ik geloof je niet. Ze zeggen allemaal dat ze niet tegen je liegen. Dat ze je geen pijn doen, maar iedereen doet me pijn dus jij vast ook! Ik kom er niet uit! Ga gewoon weg en laat mij gaan!" Roep ik gefrustreerd en ik voel iets nat over mijn wang glijden. 

Wat is dit? Ik sta op en kijk in de spiegel. Een traan? Waarom huil ik? 

"Doe de deur open!" Roept Ace nogmaals. 

"Kan niet! Ik sta te douchen!" Roep ik. Niet het origineels om te zeggen, maar ik wist even niks beter oké?  

"Niet waar. Het water staat niet eens aan!" Roept hij. Natuurlijk. Ik moet dan wel de douche aan zetten. Anders is het niet geloofwaardig. Slim Brooke. Heel erg slim. Ik doe zo snel als ik kan de douche aan om hem ongelijk te geven.

"Echt wel!" Spreek ik hem tegen. 

"Je hebt die net aan gedaan." Zegt hij nu wat kalmer. 

"Kom gewoon naar ons toe." Zegt hij nu kalm. 

"Zolang de rest niet weg is ga ik ook niet weg!" Roep ik als tegenwoord. Ik weet zeker dat de rest niet weg gaat en dan heb ik een soort van excuus om hier te blijven. Als hun niet weg zijn, kom ik er niet uit. Nu hoop ik alleen wel dat ze blijven en niet weg gaan.  Tot mijn verbazing  hoor ik dat de andere deur open en dicht word gedaan. Plan mislukt. Ze zijn dus wel vertrokken. Zo krijg ik ze dus wel weg? Om te zeggen dat als hun niet weg gaan ik mijzelf hier op lijf sluiten. In deze kleine, kleine kamer. Nu ik zo kijk is die wel heel klein. Komen de muren nou op mij af of is het mijn verbeelding? Kom op Brooke! Hoofd erbij. Nu even niet aan je angst denken! 

 "Kom je er nu uit schatje?" Vraagt Ace. 

"Noem me niet zo!" 

 "Kom nou maar gewoon naar buiten. Ik wil zien of je in orde bent." Zegt hij. 

Hij liegt. Hij wilt je alleen maar pijn doen. Hij geeft niks om mij. Hij kent mij maar èèn dag of zo. Nou ja, ligt eraan hoe lang ze mij al achterna zitten. Maar echt kennen, kennen ze mij niet.  

Toch loop ik naar de deur en doe die van het slot. Groten deels doordat ik de kriebels krijg bij de gedachte dat ik hier vast zit.  Ik doe langzaam de deur open en ik zie hem tot mijn grote verbazing niet voor de deur staan. Ik doe voorzichtig een stap naar voor en kijk de kamer door. Ik zie hem rustig op mijn bed zitten te wachten. Wachtend tot dat ik er uit ben. 

Als hij merkt dat ik de badkamer uit ben loopt hij met een stevige pas naar mij toe. Ik doe snel een paar passen van hem weg en kijk hem bang aan. Bang dat hij mij iets gaat doen. Ik wil mij omdraaien, maar Ace houd mij al tegen. 

 Hij trekt mij snel in een knuffel als hij ziet dat ik weer de badkamer in wilt vluchten. Ik blijf stijf van de angst staan. Ace lijkt het te merken en laat mij los. Ik ontspan mij nog steeds niet en kijk hem aan in zijn ogen. Ik zie dat hij mij bezorgd aan kijkt.