She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 30

(POV Brooke)

Ik weet hier serieus geen raad mee. Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen. Ik zoen hem maar terug. Hij weet ook niet wat hij moet doen. Hij is totaal de kluts kwijt en is verward net zoals ik door zijn woorden. De persoon die ik eigenlijk moest achterhalen vind mij leuk. Ik trek terug uit de kus en kijk hem aan in zijn ogen. Ze staan vol verwarring en liefde. Hij liegt echt niet. 

"Eh Cole?" Vraag ik hem twijfelend. "Ik weet het je vind mij niet leuk. Ik ben gevaarlijk. Je vind iemand anders leuk. Laat maar. Vergeet wat ik gezegd heb. Ik hoopte dat het wederzijds was." Mompel hij. 

Ergens voelde ik mij altijd wel aangetrokken tot hem. Hem zoenen vond ik dan ook totaal niet erg als hij het deed. Ik was op een of andere manier niet bang. Hij was anders. 

Voor ik het zelf door heb leg ik mijn armen in zijn nek en druk hem tegen mij aan. Ik druk mijn lippen  op de zijne en woel met mijn handen door zijn haar. Hij likt al snel met zijn tong mijn lip voor toestemming die ik hem na wat twijfel toch geef. 

Het blijft bij zoenen wat mij best verbaasd. Ik had van hem verwacht dat hij verder wou. Als ik terug trek zie ik aan hem dat hij verder wil, maar het niet doet. 

"Wat is er?" Vraag ik. 

"Ik wil wel verder, maar de vorige keer hield je mij ook tegen. Wat de rede ook was, ik mag het niet zomaar vergeten. Ik mag niet niet doen alsof je mij niet hebt tegen gehouden. Of het nou de reden was doordat je me nog niet kende of iets ander. Ik mag pas verder als jij het wilt. Ik kan beter nu stoppen voor ik mijn controle verlies." Zegt hij eerlijk. 

"Bedankt, maar ik weet dat jij je kan beheersen. En anders zie je vandaag tot waar je het verliest." Fluister ik en plant mijn lippen weer op de zijne. Hij gaat gelijk mee in de kus en streed mijn wang. Hij is nu zo anders. Als we allebei terug trekken vanwege adem tekort schiet er plots een vraag te binnen. 

"Hoe hem je mij eigenlijk herkent met deze ogen?" Vraag ik hem. "Ik zie het aan je gezicht, je haar en je lichaam. En die ogen verbergen niet je emoties die je er altijd in hebt. Ik moest wel vechten om niet te verdrinken in je ogen." Lacht hij. 

"Hoe kan jij het wel gezien hebben, maar Dave en Jace niet. Ze stonden recht voor mij en ze herkende me niet. Ze keken we aan alsof ze een zombie waren." Grinnik ik. 

"Dat komt door die felle ogen. Die zie je hier niet zo vaak. Maar ik vind je eigen ogen het aller mooist." Grijnst hij en plant weer een kusje op mijn mond. 

"Eh Brooke. Dit ligt mij al heel lang op het hart en ik vind dat jij het eigenlijk wel moet weten. Ik weet niet hoe ik er mee moet stoppen. Beloof je niet te vluchten als ik het zeg? Ik wil je nu namelijk niet kwijt." Vraagt hij met pijn in zijn stem. "Ik kan veel hebben." Zeg ik als antwoord. 

"I-ik zit in de drugs handel. Ik wil er uit, maar ze laten mij niet meer gaan. Ik moet er nu gedwongen aan mee doen. Ik wil daar echt weg." Zegt hij met veel pijn in zijn stem. Mijn ogen worden groot.

  Ik had al die tijd gelijk. Ik wou het nooit toe geven, maar ik had gelijk. Iedereen zei dat Cole er vrijwillig bij zat maar ik zei altijd van niet. Mensen zitten ook gedwongen in die wereld.  Ik kruip onder hem vandaan. 

"Brooke?" Vraagt Cole terwijl hij op mij afloopt. "Blijf daar." Zeg ik. "Brooke je zou niet weglopen." Smeekt hij. "Ik loop niet weg. Echt niet. Ik moet heel even wat ruimte." Vertel ik kalm.

Hoe moet ik dit nou doen? Ik kan hem niet aangeven. Ik wil hem niet echter tralies zien. Ik kan hem dit niet aan doen. Hij maakt zichzelf al kapot. Hij doet dit niet expres. Hij is gewoon in die wereld gegooid. Ik kon ook niks vinden hoe hij in deze wereld is gekomen. Het was allemaal een raadsel. 

"Cole hoe ben je hier in beland?" Vraag ik hem kalm. Je ziet dat hij twijfel om dit te zeggen. "Ik wil dat je eerlijk bent. Heel eerlijk. Het is alleen maar in je eigen voordeel." Vertel ik hem. Hij knikt even twijfelend en slikt. 

 "Mijn vader heeft mij hier in betrokken. Het was of hier in leven blijven of neergeschoten worden. Als een kind van 14 heb je snel een keuze gemaakt. Mij broer wou niet meedoen. Hij is neergeschoten. Toen wist ik dat hij serieus was en het echt zou doen. Ik heb dus gekozen om mee te doen." Zegt hij. 

14! Hij was verdomme 14. Hoe kan een vader dit aan doen. Je schiet toch niet je eigen kind neer. Waarom zou je dat doen? Dan ben je helmaal gek in je hoofd! 

"Brooke zeg iets alsjeblieft." Smeekt Cole. "Ik kan het niet." Mompel ik. 

"Wat kan je niet? Bij mij zijn? Door de wereld waar ik in zit. Ik wist dat dit zou gebeurden. Je bent niet gek om bij zo'n iemand in de buurt te zijn. Je kiest voor een jongen die voor je kan zorgen zonder problemen. Ik snap het." Zegt hij en uit frustratie staat hij hard tegen de muur aan.

 Zijn knokkels beginnen te bloeden. Hij grijpt uit frustratie zijn haar vast en slaakt en gefrustreerde kreet. Je ziet dat hij iets bij mij wil doen. Hij loopt dreigend op mij af. Je ziet dat hij bijna zijn controle verliest. Als hij voor mij staan laat hij zijn armen zakken.

 "Ik kan je geen pijn doen. Dat lukt mij gewoon niet. Dat verdien je niet. Het is niet jouw schuld." Mompel hij.

 "Ik bedoelde niet dat ik niet bij je kan zijn vanwege jouw wereld, maar ik ben er om mensen zoals jou op te pakken en achter de tralies te zetten. Maar ik kan dat niet bij jou. Ik wil jou daar niet zien verrotten. Jij hebt hier niet voor gekozen." Fluister ik. Hij kijkt mij met grote ogen aan. 

"Daarom verscheen jij opeens?" Vraagt hij mij. Ik knik.

 "Ik ben een spion en ik moest jou achterhalen. Daarom kwam ik opeens zo vaak bij je in de buurt. Het help dat we allebei sporten en schieten. Ik moest alleen wel verplicht naar alle feestjes." Zeg ik.

"Hoe wist je waar ze waren, want Jace is hier nu niet en je komt ook niet in de buurt van hem." Vraagt hij verbaasd. "Ik weet je email en je wachtwoord. Ik ben een pro hacker. Weet jij iets van spionnen af?" Vraag ik hem. Hij knikt. 

"Mijn vader verteld er veel over. Ook over een meisje die hij neer wilt. Hij wilt haar kapot hebben. Ik weet alleen niet wie hij bedoeld. Hij weet geen naam." zegt hij. 

Wacht! Drughandel. Zijn vader is de baas. Een meisje kapot maken. Is hij de man die ik moet doden? De vader van iemand die ik leuk vind? Waar gaat dit allemaal heen? Ik had dit echt nooit verwacht. 

"Ik weet wie ze is. Zei heeft gezworen voor wraak. Hij heeft alles om haar heen uitgemoord. Vrienden, familie en onschuldige. Iedereen waar ze maar mee omging werd dood geschoten. Ze heeft gezworen nooit meer met een persoon om te gaan en iedereen achter te laten. Ze is weg gegaan voor hun veiligheid. Ze weet dat hij achter haar aan zit. Ze wilt niks liever dan hem dood te hebben. Ze det er alles aan. Ze traint zo hard dat ze er bijna bij neer valt. Ze zal haar wraak voor haar ouders nemen." Sis ik. 

"Weet jij wie ze is? Hoe weet je dat allemaal? Ken je haar persoonlijk?" Vraagt hij. 

"Ik ben die persoon Cole. Ik ben de persoon die hij kapot wilt hebben."