She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 15

(POV Brooke)

Wat zou Jace van plan zijn? Met wie belde hij? Wat zou hij geregeld zijn? Zou hij te vertrouwen zijn? Ik vertrouw hem wel, maar je weet toch nooit wat die werkelijk van plan is. Wat zou ik aan doen? Zou het leuk zijn?

Na heel wat gepieker heb ik toch een simpele broek met een basic shirtje. Niet al te moeilijk. Het is gewoon een uitje? Hopen dat het geen etentje is, want ik heb dan liever pizza op de bank. Ik loop de trap af en Jace stat al te wachten. "Kunnen we gaan?" Vraagt hij. Mijn blik valt op een tas die hij in zijn handen heeft. Wat zou daar in zitten? "Wat zit er in die tas?" Vraag ik hem nieuwsgierig.

"Het is schattig dat je altijd zo nieuwsgierig bent." Grinnikt hij. Ik zucht verslagen en loop met hem naar de auto. "Hier doe dit om." Commandeert hij mij. Hij overhandigt mij een blinddoek. "Nee echt niet ik ga geen blinddoek om doen. Wie weet waar we heen gaan." Stamel ik.

"Ik heb toch beloofd dat ik je niks zal doen en ik laat ook niemand jou wat aan doen. Vertrouw me gewoon." Smeekt hij. Ik zucht verslagen. Wetend dat ik dit niet ga winnen van hem. Ik doe de blinddoek om en wacht gespannen af. Er zit geen enkel stukje ontspanning in mijn lichaam. "Ontspan je is een beetje." Zegt Jace en legt een hand op mijn been. Ik houd mijn adem gespannen in. Jace merkt het blijkbaar op en haalt zijn hand weg. Mijn ingehouden adem laat ik weer voorzichtig en langzaam ontsnappen.

Na een tijdje rijden stopt de auto en mag ik de blinddoek af doen. "Hoe?" Stamel ik. "Dave." Antwoord hij. Ik knik en kijk blij om mij heen. "Heb je mijn pistool ook mee?" Vraag ik hem. Hij knikt en overhandigd mij mijn pistool. Zonder dat ik het zelf door heb geef ik hem een kusje op zijn wang. Het is niks bijzonders toch? Gewoon een klein kusje.

Ik kom binnen en zie gelijk de schietbaan. Een blij gevoel komt binnen stromen in mijn lichaam. Hoe heeft Jace dit geregeld? Iets zegt mij dat hij dit alles aan Dave heeft gevraagd. Ik zie Alexander ook al staan en loop naar hem toe. Jace volgt mij en geeft wat aan Alexander.

"Heb je een ander slachtoffer mee genomen?" Vraagt hij aan mij. "Zo erg ben ik ook weer niet. Wees blij dat jij geen schiet schijf bent." Grinnik ik. "Nee bij jou wil je dat niet. De anderen missen nog, maar bij jou is het niet normaal. Jij raakt alles, ook al bewegen die dingen. Waarschijnlijk is Dave er daarom niet. Hij vond je een te lastige tegen stander. Misschien kan deze knul het beter." Zegt hij en geeft Jace een schouder klopje. Jace grinnikt een beetje ongemakkelijk.

"Alex mag ik met mijn eigen pistool? Die heb ik net nieuw gekregen en ik heb er nog nooit mee geschoten." Vraag ik hem met puppy oogjes. "Je weet dat ik niet tegen je puppy ogen kan." mompelt hij.

"Daarom gebruik ik ze ook." Grinnik ik triomfantelijk. "Ga nou maar. Jouw baan is altijd vrij. Niemand wilt daar schieten. Ze zeggen dat het te moeilijk is. Schiet je frustratie er uit. Als je iets nodig hebt, je weet waar ik ben." Zegt hij en loopt weg. Ik knik blij en trek Jace mee naar mijn baan. Ik heb een soort van privé baan. Ik ben de enige hier die daar op schiet. Iedereen vind hem lastig, maar dat is die eigenlijk niet.

"Brooke ik ga niet schieten. Ik heb niet eens een pistool." Deelt Jace mee als we er zijn. Ik pak mij pistool onder mijn kleding vandaan en nog èèn. "Heb jij twee bij je?" Vraagt hij mij vol verbazing.

"Jij moet je toch ook kunnen verdedigen als we in gevaar zijn. Als ik de enige ben met een pistool weet ik al wie er het snelst neer gaat." Zeg ik grinnikend. Jace knikt begrijpelijk. Ik overhandig hem mijn pistool.

"Dit was mijn oude pistool voor dat ik deze kreeg. Die is nu voor jou." Zeg ik en geef hem geen kans meer om iets terug te zeggen. Ik ga in het hokje staan en richt op de schijf. Ik schiet drie keer achter elkaar en allemaal in het midden. Ik draai mij om naar Jace die met open mond staat te kijken.

"Je vangt vliegen." Zeg ik en hij sluit zijn mond gelijk. "Nu jij." Jace schud snel met zijn hoofd. "Ik ga niet schieten. Ik heb nog nooit geschoten." bekend hij. "Dan had ik je anders in geschat. Ik had verwacht dat je al te vaak had geschoten. Ik help je goed?" Vraag ik hem. Hij schud weer 'nee' als antwoord. "Alsjeblieft? Voor mij?" Vraag ik nu met puppy ogen. Hij kijkt mij nog moeilijk aan, maar het lukt hem niet lang en geeft op.

"Je weet hoe je die puppy ogen moet gebruiken. Dat is niet eerlijk." Mompelt hij. Ik glimlach en duw hem het hokje in. Ik loop het hokje weer uit en kijk toe terwijl ik hem zeg wat hij moet doen. "Ga goed staan." Beveel ik hem. Hij neemt de goede houding aan en richt op het doelwit. Ik hoor voetstappen achter mij en voel een hand op mijn schouder. Ik pak snel zijn pols en draai hem om. Zijn pols duw ik omhoog bij zijn rug. Hij kreunt zacht van de pijn. Als ik zie dat het Alexander is laat ik hem snel los.

"Sorry. Gewoonte." Mompel ik. "Geeft niet. Het is goed dat je jezelf goed kan beschermen. Leer jij hem schieten?" Vraagt Alexander mij om van onderwerp te veranderen. Ik knik 'ja' op zijn vraag

"Misschien moet je hem dan maar helpen, net zoals Dave dat bij jou deed. Want ik zie nu al dat hij het zo niet gaat leren. Hij moet èèn keer weten wat de goed houding is en jij kan dat hier als de beste. Je ouders hebben een goede opvolgster. " Grijnst Alexander.

"Dat ga ik niet doen. Hij leert het maar op een andere manier. En ik kan mijn armen niet eens bij de zijne krijgen. Ik ben veel kleiner als hem." Spreek ik hem tegen. "Hij kan de beste houding aan nemen als hij zijn armen om jou heen doet. Jij bent echt heel dun geworden en hij kan makkelijk om jou heen. Dan help jij hem met het vanaf die positie schieten en hoe je de pistool goed vast houd. Net zoals Dave, maar hij sloeg zijn armen om jouw heen. En kijk wat er gebeurt is. Er is een prof schieter uit gekomen. Die gast leert dan ook zich te focussen op het doel in plaats van het gene wat echt zijn aandacht trekt. Alleen maar plus punten dus." Grinnikt hij.

"Best." Zucht ik verslagen. "Maar verwacht geen wonderen. Je weet hoe ik hier mee ben." Mompel ik. "Ja merkte ik toen je mij weer in een houdgreep had. Dat is namelijk niet de eerste keer. Je moet het ooit los kunnen laten en die angst overwinnen. Ik denk dat deze gast je daar het beste mee kan helpen. Dat zie ik." Zegt Alexander. Hij weet ook wat er is gebeurt. Soms is het fijn dat er mensen vanaf weten, maar soms wou je ook dat niemand iets wist.

"Dat wil ik ook, maar het lukt gewoon niet zo goed. Bij Dave lukt het amper." Zucht ik. "Ik geloof niet dat deze gast je niets aan wilt doen. Al helemaal niet omdat hij weet dat jij met een pistool over weg kan." Ik knik en Alexander loopt weg.

"Waar ging dat over." Vraagt Jace mij als ik terug ben. "Over jou." Geef ik eerlijk toe. "Hij vind dat ik je moet leren schieten." leg ik hem uit. Hij knikt. Ik ga voor hem staan. "Sla je armen langs mij en je pistool voor ons." Zeg ik en Jace twijfelt even, maar doet toch wat ik zeg. Ik pak zijn handen vast en zet zijn handen goed om de pistool heen. Ik negeer zijn blik en mijn angst. Ik moet er ooit overheen komen. Ik laat mijn handen op zijn handen.

"Schiet." zeg ik. Hij haalt de trekker over en hij komt aan de buitenste rand. "Nog een keer." Zeg ik en weer mist hij. "Nog is." Zeg ik en kijk hem nu aan. Ik zie al waarom hij mist. Hij focust zich niet op de pistool maar om mij. Hij heeft een bezorgde blik in zijn ogen.

"Focus je op je pistool niet op mij. Als ik bijna word neer geschoten en jij focust je op mij weet ik zeker dat je die persoon mist en schiet hij jou en mij neer. Is dat wat je wilt? Je mag naar mij staren als je geen pistool in je handen hebt, maar zolang je er een vast hebt richt je aandacht dan op je doelwit. Ik hoop dat ik niet je doelwit ben?" Zeg ik tegen hem en pak zijn handen weer vast zodat hij weer goed staat. "Ga goed staan." Bevel ik hem. Hij gaat dichter tegen mij aan staan en ik verstijf even. Rustig Brooke er gebeurt niks. Heb eens wat vertrouwen en relax. Hij richt hem goed en hij komt bijna in het midden terecht. "Zie je wel dat je het kan." Zeg ik en draai mij om.

"Dat komt door jou. Ook al is het moeilijk om niet naar jou te kijken als je hier tussen mij armen staat." Zegt hij en trekt mij in een knuffel.

"Bedankt. Ik weet dat je dit moeilijk vond. Ik zag het." Mompelt hij. "Jij ook bedankt dat je niks doet."

"Ik zou jou nooit wat aan doen. Onthoud dat." zeg hij en houd mij steviger vast.