She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 27

(POV Brooke)

We zijn inmiddels al weer thuis. We zijn Jace en Dave niet meer tegen gekomen gelukkig. Je zag dat Dave twijfelde of ik het echt niet was. Gelukkig was die sprakeloos door de fel blauwe kleur. Ik had altijd grijs/blauwe ogen. Maar doordat ze nu zo fel zijn, let je niet meer op de rest. Zo kunnen ze mij niet goed herkennen. Ze zijn te verward en gevaccineerd.  Het is jammer dat het na een aantal keer het niet meer werkt. Daan kan er nu ook tegen helaas. Dan was ik namelijk onder veel uit gekomen. Het is inmiddels 3 uur. Ik zit achter de tv terwijl Daan boven zit in een aparte kamer. Daar doet hij al zijn spioneer spul. 

"Brooke!" Hoor ik Daan  schreeuwen. "Ik kom al!" Roep ik terug. Ik ren de trap op en klop aan. Ik open de deur en kijk hem vragend aan. "Wat is er?" Vraag ik hem en neem naast hem plaats op een stoel. "Jij weet toch wel wat van Cole af?" Vraagt hij mij. 

"Niet heel veel, maar wel genoeg denk ik. Hoezo?" "En je kunt toch ook veel met computers?" Vraagt hij verder. "Ja dat kan ik ook. Wat is er nou?" Vraag ik ongeduldig. "Je gaat met mij naar een feest van hem. Jij kan de locatie achterhalen en wanneer het is." Legt hij uit.

"Maar waarom moet ik mee?" Vraag ik hem verbaasd. "Hij is geïnteresseerd in jou. Jij kan hem makkelijk laten praten. Mij zal dat zeker niet lukken. Hij ziet jou even wat anders als dat hij mij ziet. Ik ben gewoon een gast die op zijn feiten komt, maar jij bent meer voor hem. Dat merk je zo." Legt hij uit. "Ja hij is geïnteresseerd in Brooke. Niet mijn nieuwe identiteit. " Leg ik hem uit. "Dat klopt, maar je gaat ook niet met je nieuwe identiteit heen. Je gaat gewoon als Brooke." Zegt hij.

 "Dat kan niet. Als Jace daar bij is, wat hij sowieso is, ziet hij mij." Zeg ik met lichte paniek. "Rustig. Als eerst houden we je lenzen in. Als je hem niet ziet ga je naar wc en doe je ze uit. Is hij er wel moet je zorgen dat Cole met je mee gaat naar boven en voor dat hij in je ogen heeft gekeken doe je ze uit." Zegt hij. Ik knik. 

"Goed ik doe het, maar als Jace of Dave mij te pakken krijgt, kom jij mij maar weer halen." Zucht ik verslagen. 

"Deal." Grijnst hij. Hij staat op en pakt een tas. Hij overhandigt het aan mij. Ik kijk hem vragend aan. Niet wetend waar hij nu op doelt. Hij geeft een teken dat ik er in moet gaan kijken. Ik doe wat hij van mij vraagt en haal er een prachtige jurk uit. 

"Waarom?" Vraag ik hem. "Je kunt toch niet twee keer in dezelfde jurk heen gaan?" Zegt hij met een grijns.

Het is ene jurkje dat boven de knieën valt. De bovenkant is strak en zwart. De onderkant hangt los naar beneden en is een beetje crème achtig. ( Staat in de media) 

"Hij is echt mooi. Maar ik zal even checken of er vanavond ook een feest is waar hij heen gaat. Weet je wat leuk is? Om zijn mail plus wachtwoord te weten. Hij krijgt alle uitnodigingen via de mail." Glimlach ik. 

Ik log in en er komt een mailtje binnen. Ik open hem en er staat in dat er vanavond een feest is om 8 uur. Dan hebben we dus nog genoeg tijd om er heen te komen. En als we te laat zijn maakt het toch niet zo veel uit. 

"Er is vanavond een feest om 8 uur. We hebben dus nog genoeg tijd." Meld ik hem. "Oké kleed je dan maar om mevrouw. Ik heb straks nog een verrassing voor je." Grijnst hij. "Ik haat verrassingen." Zucht ik. "Het is net 3 uur geweest. Hoe laat wil jij weg?" Vraag ik hem.

 "Nee nu moet je gewoon comfortabele kleding aan. Je hoeft je pruik niet op. Die moet je alleen op als je gaat winkelen of boodschappen gaat doen. Als je naar een plek gaat waar niet veel mensen je kennen hoef je alleen je lenzen in. Die kan je nu dus mooi inhouden. Je draagt ze gewoon elke dag." Glimlacht hij. "Je houd van deze ogen of niet soms?" Vraag ik hem lachend. 

"Ik houd van het hele plaatje." Glimlacht hij. Oké dat antwoord had ik niet verwacht. Ik loop de kamer uit en ga naar onze kamer toe. Ik kleed mij om in een simpele donkerblauwe broek met een losse crop top. Ik loop naar de woonkamer waar Daan al zit. "Klaar voor?" Vraagt hij mij. "Ja, maar wat  doe je met mijn pistool in je handen?" Vraag ik hem als ik mijn pistool zie. 

"Je moet je toch kunnen beschermen als er wel iets gebeurd?" Vraagt Daan. "Oké dat is waar, maar waarom heb jij dan mijne?" Vraag ik verder. "Omdat jij hem niet zou meenemen of zou vergeten. Dus hier is je pistool." Zegt hij en overhandigt mij  mijn pistool. Ik mompel een klein bedankje en we stappen de auto in. Na een tijdje rijden zie ik waar we zijn. 

De schietbaan. Wat ben ik hier lang niet mee geweest. Ik heb Alex eerlijk gezegd wel gemist. We lopen naar binnen en ik laat mijn haar voor mijn gezicht vallen. Het zou best kunnen dat Dave hier is om mij te zoeken. Als we bij de balie zij kijk ik op en zie Alex staan. 

"Naam?" Vraagt hij als hij mij aan kijkt. Herkent hij mij dan echt niet?  Ik begin plots te lachen. Hij herkent me niet. "Waarom lacht u?" Vraagt hij verbaasd. Daan begint ook te grinniken als hij doorheeft waarom ik lach. "Ken je mij niet?" Vraag ik daarna serieus. "Zal ik u moeten kennen?" Vraagt hij niets begrijpend wat hier aan de hand is. 

"Ziet Alexje het niet?" Vraag ik op een baby manier. Nu lijkt het hem pas echt duidelijk te worden. "Brooke?" Vraagt hij vol verbazing. "Je was toch vermist?" Vraagt hij verder. "Gevlucht." Corrigeer ik. "Waarom?" Vraagt hij mij. Ik wijs naar mijn wang waar een klein scheurtje in zit. Dat is er nog over gebleven van Dave. "Wie heeft dat gedaan?" Vraagt Alex.

 "Dave." Zeg ik. "Ik moet zorgen dat ze uit mijn leven blijven. Je kent vast nog wel de vriendinnen van vroeger. Die altijd met mij omgingen?" Vraag ik hem. Hij knikt dat hij weet wie ik bedoel. 

"Die zijn dus al wat jaren geleden neer geschoten door de moordenaar van zijn ouders. Hun knallen iedereen neer die maar met mij omgaat. Ik heb dus besloten dat het veiliger is voor hun dat ik weg ben. Zo hebben hun geen kans om ook neer geschoten te worden." Leg ik hem uit. 

"Dave en Jace hebben jou als vermist op gegeven. Ze zoeken hier het hele gebied af voor jou." Zegt hij. 

"Weet ik. Ik heb al een keer duidelijk moeten maken dat ze verder moeten gaan zonder mij. Ik had het in de brief gezet dat ze niet naar sporen moesten gaan zoeken aangezien ik die toch allang had gewist terwijl hun dat gelezen hebben, maar hun gingen naar het kamertje waar ik dus alle informatie bewaar over wat ik doe als spion etc. Ik heb daar dus ook ene beveilig en er hangen camera's. Ik had hun gewaarschuwd, maar ze deden het toch. Ik moest hun dus knock out krijgen, zodat ze niet verder konden zoeken en weten dat mijn waarschuwing ook echt waar is.

 Ik heb slaap gas de kamer laten vullen en hun daar weg gehaald. Er zitten nu nog meer sloten op als eerst plus nog een lazer voor de deur. Ik heb gewacht tot Jace wakker werd, dat had ik hem beloofd. Toen ze me wouden grijpen ben ik uit het raam gesprongen en heeft Daan mij gevangen. Ik draag nu lezen zodat ze mij niet herkennen. Zelf jij herkent mij niet terwijl je mij al vanaf toen ik 5 jaar was zag." Leg ik allemaal uit. 

"Zeg alsjeblieft niet dat ik hier ben geweest. Weet je toevallig of Dave en Jace hier zijn?" Vraag ik hem. "Ik zal niks zeggen en Dave en Jace zijn hier niet." Zegt hij.

 "Oké dan kan ik deze lenzen tenminste uit doen. Ze beginnen pijn te doen." Mompel ik. Ik loop even naar de wc toe en doe mijn lenzen uit. Maar toen ik buiten was, was het een grote fout om mijn lenzen uit te doen. 

"Brooke!" Hoor ik achter mij wanneer ik zo snel mogelijk voorbij hem zou willen lopen. Ik had mijn haar voor mijn ogen laten vallen zodat ik minder herkenbaar zou zijn, maar blijkbaar heeft hij het toch gezien. 

Kut ik had hem hier niet verwacht. Wat moet ik nu doen? Hij hoort niet te weten dat ik hier ben.