/22/ Favor

413K 12.9K 1K
                                    

[George Morris' POV]

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

[George Morris' POV]

The sun was gradually overcoming the dark sky, and my jacket was enough to keep me warm from the cold breeze of the wind. I'm leaning against the wall while waiting for someone. Halos kakabukas pa nga lang ng White Knights nang dumating ako kanina lang.

I'm sure na ilang sandali na lang ay darating din yung hinihintay ko. At tama nga ako dahil maya-maya'y natanaw ko na sa malayo ang bulto niya.

Nang makalapit ay huminto si miss Karen dahil nakita niya na 'ko. Alam niya siguro na kanina ko pa siya hinihintay.

"Good morning." I greeted her.

She answered a nod, then she passed by and I automatically followed her. We went to the school garden, at umupo sa isang bench doon. Talagang malamig yung hangin lalo na't umagang-umaga.

"I bet ngayon mo na hihingin ang pabor na gusto mo, Morris."

Tama siya.

"May pabor din akong hihingin sa'yo."

"What?"

"Don't tell it to Jill."

I smirked, "Yeah sure." Tinutukoy niya yung mga nakita ko sa mga mata niya noon sa counseling session.

"S-stop." she closed her eyes, tears flowing down in her cheeks. I won.

Hindi ko rin inaasahan ang mga luha na 'yon, sa pagpikit nya nawala tuloy bigla yung mga nakikita ko. Hindi ko naman sinasadya, wala akong intensyong masama.

She wiped her tears and she took a deep breath. Maybe it reflected through her eyes, or bounced back, kaya siguro nalaman niya yung mga nakikita ko. Kaya siguro pumikit siya.

"How dare you, Morris." she's not mad. Miss Karen remained composed and prim, still, her eyes were closed. I'm an intruder to her memories... to her secrets...~

"Jill, doesn't know about this, about our kind."

I smirked.

"Why? Para madala mo siya sa asosasyon nyo?"

"It's not about that..."

"You're part of them. You're a Memoire."

"You don't know everything, Morris." Madiing sabi niya, "Hindi sapat lahat nang nakita mo sa mga mata ko at hindi mo alam ang dahilan sa lukuran ng lahat nang nasilip mo. Wag kang magsalita na para bang alam mo na ang lahat."

Hindi ako sumagot.

"Yes, I'm one of them, and I can't ever deny it to you. I'm part of that association, but it doesn't mean na katulad ko sila."

The Peculiars' TaleTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon