Chapter 6

336 11 2
                                    

"Sumama ka nalang muna sa akin." Wala sa akin ang attention niya kundi sa mga gamit ko.

"At anu? ipapamukha mo sa akin na tinulungan mo ako, no thank you."

Humakbang na ako papalayo sa kanya at sa building na dati ko tinitirhan, total malakas naman ang loob ko kahit wala akong matibay na plano.

"Kung aalis ka ngayon dadalhin ko tong mga gamit mo." Hindi ko siya pinansin, kahit kailan hindi ko trip ang mag umpisa ng away, sege pa din ako sa paglalakad.

"Naturally, when trouble is at bay, Jenna goes away."  Nag pintig ang tenga ko sa narinig. Huminga ako ng malalim at nag bilang from ten to one. Medyo kumalma ako at nagpatuloy sa paglalakad. Just like Dory's chant keep swimming este walking.

"When will you start facing your responsibilities Polaris huh?!" Sinundan pa niya ako.

"How can you learn to develop the abilities to respond on things accordingly if you will just leave."
Napatigil ako, siya ang umikot at humarap sa akin.

"Eksena ba to sa pelikula ni Piolo Pascual, na mga salita dapat may hugot?" Pambabara ko sa kanya, but deep inside I am crumbling into pieces.

And I think I am shaking, pinipilit ko lang na huwag niyang mahalata pero I'm sure na nahalata niya.

"Get out of my way." Hindi pa din siya umaalis.

"Nope you should find a decent place to stay." Nakaharap na naman ang mukha niya sa mukha ko.

No! this is not happening again, I can't allow this to happen. Hinigpitan ko ang kapit sa laylayan ng basang basa ko nang sweater para pigilin ang anu mang emosyong namumuo sa kaloob-looban ko.

"Pwede ba! I'm tired of your games, tired of guessing what's in your head and I'm so sick of your charades!" I yelled, I guess this is too much dor me.

Itinulak ko siya para maka alis sa harap ko. I just want to curl in my bed and cry right now.

"Sino ba ang nag umpisa, hindi ba ikaw?" He searched my eyes and I don't know the reason. He moved out of my way and let me leave.

At habang lumalakad palayo lumabas na ang luha ko na pinipigilan ko kanina. Anu ba ang gusto nito sa akin? Responsibilidad lang ba ako sa kanya? Kaya nga ako umalis di ba, I don't need a baby sitter. I can stand on my own. I really can. Sinipa ko ang isang maliit na peble at tumama ito sa isang pusa dinig ko ang malakas na pag meow nito. Oops, I murmured my sorry to the poor cat, he didn't deserve it. Hindi ako mahilig sa pets, wala akong allergy, hindi naman sa ayaw ko. Wala lang along hilig.

By now I think you are used of flashbacks right?

We were kneeling in his bed still face to face and all I can see and hear is his underworldly black irises and the pounding of my heart.

"I'll give you the freedom to do it your  way."  I can hear him inhaling and exhaling.

Kumilos ako para umiling pero ikinulong niya ang pisngi ko sa kamay niya. Hindi ako makapag isip ng maayos, masyadong clouded ang utak ko sa situasyon. Is this really happening right now? O baka isa lang to sa mga day dreams ko.

"I'll count from one to three, if you won't." He said it so soft and as if he has hard time breathing. "Then..I will." Sa pagitan ng mga pag hinga niya.

And I felt like I'm floating, there's this tiny little bells that rings, nakaka panayo ng balahibo.

"One..." Napakababa ng boses na halos hininga nalang niya ang lumalabas, ang sound ay natabunan ng hangin.

"Two.." His mouth is literally on mine now.

"Three..." Few more seconds has passed and he claimed my mouth with his. And I closed my eyes and hover away with the clouds. Narinig ko ang sarili ko na nag moan as if I had tasted the finest and most delicious ice cream in the world.  My hands suddenly has minds of their own and placed themselves on his neck.

Five seconds, no maybe ten, probably a minute or two or make it five minutes it doesn't matter. This is so awesome! this is probably why first kisses are memorable.

Pag mulat ko ng mata ko he is already lying down on his bed covering his whole body with his blanket.

Gravitational Pull (Completed)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora