No Promises (Shawn Mendes fanfictie)

Hoofdstuk 7

           

Het centraal station van Vancouver ziet er oud uit en lijkt een beetje op de Franse treinstations. Ik heb mijn auto in een goedkope parkeergarage vlak bij het station en ben naar het station toe gelopen. Het is vandaag fris vergeleken met gisteren toen ik bijna weg kon zwemmen in mijn eigen zweet. Ik stap de hal in en merk dat het gigantisch druk is. Ik kijk rond of ik een glimp van Shawn kan zien maar ik zie veel mensen met rode kleding. Ik besluit aan de rechterkant van de hal te beginnen en loop langs iedereen die ook maar iets roods heeft aangetrokken. Na een paar minuten heb ik hem nog steeds niet gevonden. Zou het dan toch een grap geweest zijn van hem? de hele rechterkant heb ik nu gehad en er zijn nog meer mensen bij gekomen. Ik besluit in het midden van de hal op een bankje te zitten om even bij te komen. Ik kijk rond en kan hem echt niet vinden. Beetje bij beetje verdwijnt de hoop dat het geen grap is. Ik zet mijn koffer voor mijn benen en toets het nummer van Shawn in. 'Als hij tenminste wel echt Shawn is.' Ik breng de telefoon naar mijn oor en hoor de telefoon overgaan. Ik kijk de hal rond of ik een ringtone kan horen maar ik zie zo veel mensen bellen dat ik de hoop al snel opgeef. Het was gewoon een grap van een of andere klootzak die wist dat ik bij Shawn was geweest. Maar hoe heeft hij die stem zo goed na gedaan? Het klonk toch echt als Shawn. Ik druk het gesprek weg en stop de telefoon in mijn zak. Ik kijk voor de laatste keer de hal rond als er plots twee handen voor mijn ogen verschijnen. "Raad eens wie dit is?" De handen verdwijnen en ik kijk achter me. Shawn staat in een fel rode sweater achter me met zijn capuchon over zijn hoofd. Er golft een gevoel van opluchting door mij heen. Het was dus geen grap. "Oh my gosh, Shawn ik was zo bang dat het een grap was!" ik sta op en geef hem een knuffel. Dit keer voelt het anders dan toen ik hem een knuffel gaf bij de meet en greet. Hij heeft me steviger vast en is blijkbaar echt blij me te zien. "tuurlijk maak ik geen grapje! Je ziet er prachtig uit trouwens!" Vergeleken met mij kan hij zo naar de noordpool. Hij draagt een lange zwarte broek met die rode sweater en lijkt het niet eens warm te hebben met deze temperaturen. "Heb je het niet warm?" vraag ik. "Ik heb het bloedheet, maar ik doe mijn shirt pas uit als we in de trein zitten. Zodat ik niet teveel rumoer heb hier." Ik moet lachen. "klaar om te gaan?" vraagt hij. Ik knik en pak het handvat van mijn koffer. "Welk perron moeten we zijn?" "Nummer 3, hij vertrekt over tien minuten." Zegt hij. "Kom, ik neem je koffer wel mee." Vervolgt hij.

*************************

Ik heb al tot hoofdstuk 20 geschreven dus ik gooi er vandaag nog een aantal hoofdstukken op. De reis wordt echt onvergetelijk dat beloof ik!

All rights reserved