No Promises (Shawn Mendes fanfictie)

Hoofdstuk 27

Ik lig in bed naast Shawn maar kan voor geen meter in slaap vallen. "Shawn slaap je al?" fluister ik richting hem. Ik krijg geen reactie en zucht. Ik haat jetlags! Ik sla de dekens van me af en stap uit bed. ik probeer het zo stil mogelijk te doen zodat Shawn niet wakker wordt. Het is misschien gek, maar elke keer als ik uit bed stap is hij ook wakker. Vooralsnog is dat dit keer niet het geval en loop ik de kamer uit richting het loungegedeelte van de suite. De wand van dit gedeelte bestaat uit een groot raam waaruit je grote stukken van Parijs kan zien. Op straat lopen nog steeds mensen en het lijkt alsof deze stad niet gaat slapen. Het doet me een beetje denken aan New York, waar ik met mijn vader heen ben geweest. Mijn blik richt zich op de Eiffeltoren die ook vandaag fel is belicht. Ik heb Parijs altijd op foto's en in films gezien maar in het echt is het nog mooier. "Amy? Is er wat?" Drie keer raden wie dat is. Ik lach. "Nee Shawn, ik kan gewoon niet slapen." zeg ik. Shawn wrijft de slaap uit zijn ogen en ik loop naar hem toe. "Heb je die slaappillen al gebruikt?" ik schud mijn hoofd. "Heb jij die wel op dan?" hij knikt. "Oh, oké." Ik pak het potje en neem een slaappil. "Ik ga het wel weer proberen dan." Zeg ik als ik achter Shawn aan loop naar bed. We gaan liggen en ik merk dat Shawn weer tegen me aan gaat liggen. Het lijkt te werken en zoals gewoonlijk lig ik in een mum van tijd in dromenland.

Ik ben pas laat wakker geworden en moet nu haasten om op tijd te zijn voor ons eerste interview vandaag. Gelukkig is alles in het centrum van Parijs waardoor we niet heel ver hoeven te reizen. Het eerste interview is goed te doen maar zoals ik al eerder heb gemerkt stelt iedereen dezelfde vragen waardoor ik goed mijn best moet doen om niet verveeld over te komen. Aan het eind van de middag zijn we eindelijk klaar met de interviews."Wat gaan we doen?" vraagt Shawn aan me. "Wat jij wilt lieverd." We lopen samen door het park bij het Louvre. Het is best koud en de bomen hebben al hun bladeren verloren. "Shawn?" hij kijkt me aan. "Wat vind je het mooist aan me?"Shawn lacht. "Serieus Amy?" ik knik met een glimlach. "Je ogen, je glimlach, je innerlijk. Alles eigenlijk." Ik knik. "Waarom vraag je dat eigenlijk?" ik haalmijn schouders op en kijk richting de grond. Plots stopt Shawn met lopen en houdt hij me tegen. Hij pakt mijn heupen vast en laat me recht in zijn prachtige bruine ogen kijken. "Is er wat?"

****************************

Morgen weer twee hoofdstukken!!

All rights reserved.