No Promises (Shawn Mendes fanfictie)

Hoofdstuk 21

"We gaan live in 5, 4, 3..." Mijn ogen tasten de omgeving af. De studio is groot en achter het team van cameramannen, geluidsmannen en andere medewerkers staat een tribune met honderd mensen. "Goedenavond dames en heren welkom bij the Late Show Canada." Zegt de presentator. Hij heet Dereck en ziet er al best oud uit. Hij draagt een pak en zit achter zijn bureau. De opzet van de studio lijkt een beetje op de studio van de tonight show in de Verenigde Staten. "Vanavond hebben we twee heel bijzondere gasten voor jullie, dames en heren Shawn Mendes en Amy Broekhuis." Het publiek klapt en Shawn en ik glimlachen en zwaaien allebei naar ze. Ik kijk naar Andrew die zijn duim op steekt. "Amy, sprak ik je achternaam goed uit?" vraagt Dereck. Ik glimlach en knik. "Ja het ging goed." "Vertel eens Amy, hoe zit het met je achternaam want ik hoorde dat het een erg bijzonder verhaal is." "Nou, mijn echte achternaam is Roux want dat was de achternaam van mijn vader maar toen hij is overleden heb ik mijn achternaam veranderd in Broekhuis want dat is de achternaam van mijn moeder. Mijn opa komt uit Nederland dus vandaar die achternaam." De zaal klapt. Ik glimlach naar Dereck. "Vertel eens Shawn, hoe is het om met een Franse, Nederlandse Canadees een relatie te hebben?" Shawn lacht. "Het is heel leuk, we hebben het heel gezellig en ik hou zielsveel van haar." Het publiek 'aahwwt' en ik glimlach. "Was het niet raar Amy om met een wereldster te hebben?" ik knik. "In het begin was het zeker waar want Shawn was zo'n beetje de meest onbereikbare jongen voor mij en het privé leven was ook even wennen maar ik ben heel blij nu." "Ik denk dat iedereen het met me eens is als ik zeg dat jullie een geweldig stel zijn." De zaal klapt en Shawn pakt mijn hand vast. "Amy, ik denk dat we jou persoonlijk pas echt leerde kennen toen je het interview gaf na het gedoe met je ontvoering." Er verschijnt een filmpje op het scherm waarop er te zien is dat ik met tranen vertel over mijn ontvoering. Ik slik. "Laat ik eerst zeggen dat ik het vreselijk vond en dat heel Canada, misschien wel heel de wereld met open mond heeft gekeken toen je werd bevrijdt." "Dank je." "Hoe gaat het nu met je?" "Het gaat beter, ik heb nog af en toe last van nachtmerries maar het gaat beter gelukkig." Het publiek klapt voor me en ik voel me alleen maar gelukkiger worden. "Shawn, vertel eens wat over het nummer wat jullie zo samen gaan zingen." "Het nummer heb ik geschreven toen Amy weg was en ik mijn emoties ergens in moest stoppen. Ik heb het nummer aan Amy laten horen en we vonden het allebei erg mooi dus daarom zingen we het vanavond samen." "Ga maar klaarstaan jongens, dan kondig ik jullie aan." Zegt hij. We lopen samen naar het platform waar we allebei achter een microfoon gaan staan. Het pianospel start en ik voel de emotie van het nummer gelijk in mijn lichaam. Hier hebben we zo lang voor geoefend. Let's do this.

******************

Morgen weer twee hoofdstukken!! thank you all for supporting me!!!

All rights reserved.