No Promises (Shawn Mendes fanfictie)

Hoofdstuk 13

Volgens het treinschema moeten we over een kwartiertje aankomen in Edmonton waar we heel even de stad in gaan. Ik heb nog geen tijd gehad om op mijn telefoon te kijken aangezien we bijna te laat waren voor het ontbijt. Dat krijg je als je pas om half tien je bed uit komt rollen en je je nog helemaal moet omkleden en opmaken. Shawn had een half uur zitten wachten op de bank tot ik klaar was. Na het ontbijt dat echt ontzettend lekker was zijn we terug gelopen naar de kamer. Blijkbaar slaapt er in de coupé naast ons een koppel die we maar heel even hebben gesproken. Het meisje heet Isabelle en haar vriendje was Blake. Ze waren even oud als ons en waren het station na Vancouver in de trein gekomen. Het meisje had Shawn herkent maar was blijkbaar geen groot fan. Tot opluchting van Shawn en mij want dat had voor een hoop ophef kunnen zorgen bij de volgende stations.

"Klaar om te gaan?" vraagt Shawn aan me. Ik knik. "Ben jij klaar om te gaan?" "Ik hoop het." Hij doet dit keer niet zijn best om niet op te vallen en het enige wat we allebei op hebben is een zonnebril. Zwart staat hem supergoed en ook nu heeft hij een zwarte broek aan met een donkergroen shirt waardoor zijn spieren deels te zien zijn. We stappen uit de trein en lopen door de uitgang van het station. buiten is het heerlijk weer en we besluiten langs de rivier te lopen. De stad is best mooi maar ik hou toch echt veel meer van mijn thuisstad Vancouver. We lopen hand in hand en, hoewel ik het in begin wel een beetje raar vond aangezien we nog niet eens officieel een setje zijn, vind ik het eigenlijk wel fijn. We lopen naar een bankje dat precies onder een grote treurwilg staat. We gaan zitten en hij slaat zijn arm om mij heen. "Shawn mag ik je wat vragen?" zeg ik na lang twijfelen. "Ja tuurlijk." "heb je gevoelens voor me?" hij draait zijn hoofd naar de mijne waardoor ik recht in zijn ogen kijk. "Amy, weet je hoe verliefd ik op je ben?"zegt hij verbaasd. Mijn rode bloedcellen sprinten weer naar mijn wangen waardoor mijn gezicht voor de zoveelste keer op een tomaat lijkt. "Ik dacht datje dat wel wist." Ik schudt mijn hoofd. "Maar jij vind me zeker alleen leuk omdat ik zing en er blijkbaar goed uit zie." Hij draait zijn hoofd naar de rivier bij het zeggen van die woorden waardoor ik merk dat hij het moeilijk vind om over te praten. "Hoe kom je daar bij? Ja ik vond je leuk omdat je knap bent en goed kunt zingen maar ik ben verliefd op je geworden omdat ik jou leerde kennen!" Zijn hoofd staat nog steeds richting de rivier. "Shawn... ik ben verliefd op jouw, niet op je muziek of je artiestendom." Zeg ik. Ik kijk hem weer in zijn prachtige ogen en merk dat hij naar me toe beweegt. Zijn zachte lippen raken de mijne in een langdurige zoen. Ik heb me nog nooit zo verliefd gevoelt.

****************************

All rights reserved!