No Promises (Shawn Mendes fanfictie)

Hoofdstuk 5

Ik wordt vroeg wakker. Ik kan me vaag herinneren wat er vannacht is gebeurd en kijk er angstig naar terug. Ik heb echt iemand zien staan en ineens was die weg. Ik merk dat er iets met me is maar kan het niet plaatsen. Shawn ligt nog te slapen en heeft me nog steeds stevig vast. Ik maak mezelf voorzichtig los uit zijn greep en haal mijn handen door mijn haar. Ik besluit alvast de gaan douchen en loop naar de badkamer met schone kleren. Ik doe mijn kleren uit en stap onder de douche. Ik laat de warme stralen over mij heen lopen in de hoop dat ik wat helderder wordt in mijn hoofd. Ik wordt een stuk rustiger en kan weer wat helderder nadenken als ik na een paar minuten uit de douche stap. Ik loop de badkamer uit en zie dat Shawn ook wakker is geworden. "Goedemorgen." Zeg ik. "Goedemorgen, hoe voel je je." Ik hoor aan zijn stem dat hij nog steeds bezorgd is. "Gaat al wat beter, ik had gewoon een nachtmerrie." Zeg ik. "Zo zag het er niet uit." Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het ook niet Shawn!" zeg ik geïrriteerd. "Lieverd? Wat is er met je. Je doet anders." Ik weet ook niet wat er aan de hand is en ren snel naar beneden. Ik moet even weg hier anders wordt ik gek. Ik voel een traan over mijn wang lopen. Ik loop rechtstreeks langs Aaliyah die ik voor het eerst zie. "Hey, wacht even!" Hoor ik haar schreeuwen. Ik ren de voordeur uit en ren zo hard als ik kan. Al mijn frustratie en angst probeer ik eruit te lopen. Ik merk dat ik door mijn tranen niet goed meer kan zien en veeg ze weg. Mijn adem zit hoog en ik besluit door te lopen naar het park. Mijn hartslag daalt rustig en ik neem plaats op een bankje. Ik kijk uit over een gigantische waterplas. "Hey! Wat is er?" hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Aaliyah staan. "Waarom rende je zo weg?"vraagt ze als ze naast me gaat zitten. "Ik heb het gewoon even moeilijk." Zeg ik. "Ja, dat snap ik." We staren allebei naar het water. "Nachtmerries?" vraagt ze. Ik knik. "En hallucinaties." "Shawn heeft het ook gehad." Ik kijk haar verbaasd aan. "Hetzelfde?" "Nou ja, in mindere mate maar ongeveer hetzelfde,maar hij was nog klein. Ik was 5 jaar." "Dat wist ik niet." Ze knikt. "Hij houdt er niet van om zich kwetsbaar op te stellen." Zegt ze. "Weet je wat mijn ouders altijd deden als hij er last van had? Ze zongen voor hem. Muziek is voor onze familie altijd een uitlaatklep geweest voor onze emoties. Het maakt niet uit of ze positief of negatief zijn maar met muziek kun je alles kwijt." Ik knik. Ze heeft gelijk, muziek is de beste manier om van dit gevoel af te komen."Ik heb me trouwens nog niet eens voorgesteld." Zegt ze. Ik glimlach. "Ik weet het, ik ben Amy." "Aaliyah."

*********************

Morgen weer!!!

All rights reserved.