No Promises (Shawn Mendes fanfictie)

Hoofdstuk 25

De deuren van de centrale hal in het vliegveld gaan open en ik kijk rond. Is Shawn me niet komen ophalen? Voor iedereen om mij heen staan er mensen maar ik kan Shawn nergens vinden. Ik merk dat een aantal mensen mij herkennen en foto's gaan maken. Ik vind dat bekende leventje nog niet echt leuk nu. "Hey knapperd!"wordt er geschreeuwd door een bekende stem. Ik kijk om me heen maar kan niemand zien die er bekend uit ziet. Dan zie ik Shawn eindelijk. Hij staat naast een pilaar een paar meter van de uitgang af. Ik ren meteen naar hem toe en laat bijna mijn koffer vallen. Ik spring hem in zijn armen en druk mijn lippen op zijn mond. Ik hoor mensen fluiten en zie flitsen om me heen. Het kan me eigenlijk ook niks schelen. We laten ze wel zien hoe verliefd we zijn. "Ik heb je zo gemist." Zeg ik als onze lippen elkaar loslaten. "Ik jou ook! We gaan snel weer anders kunnen we straks niet meer naar buiten." Lacht Shawn. Ik weet wat hij bedoelt en voel dat hij mijn hand pakt. Samen lopen we het vliegveld uit en stap ik in een grote limousine. "Hoe gaat het met je moeder?" vraagt Shawn aan me. Ik weet niet waarom maar zijn schouder ligt altijd verbazend lekker. "Ze had het wel moeilijk maar ik bel haar zo en we blijven bellen dus het komt wel goed." Hij knikt. "En hoe is het met jou?" vraagt Shawn terwijl hij zijn hand door mijn haren haalt. "Ik vind het niet leuk dat ik mijn moeder alleen moet laten maar ik weet dat ik dit moet doen." "Je had ook thuis kunnen blijven." Zegt Shawn sarcastisch. "Dat is gemeen!" zeg ik tegen hem terwijl ik tegen zijn buik sla. Net zoals de eerste keer is het net alsof ik tegen een ijzeren plaat aan sla. Hij lacht. "Je bent zeker weer wezen sporten?" zeg ik terwijl ik in mijn hand knijp. "Ja, ik moet wel. Anders wil je niet meer met me naar bed." Ik kijk op. "Je bent echt gemeen. Dat is helemaal niet waar!" zijn glimlach wordt groter. "Ik zou ook met je naar bed gaan als je moddervet was.""Echt niet!" "Oké, het zou wel minder leuk zijn." Zeg ik met een grote glimlach. "Blijf maar gewoon sporten voor me. Doe ik ook voor jou." "Deal!""Gaan we nu trouwens naar jouw huis?" hij knikt. "Mijn ouders en zusje konden niet wachten tot je te ontmoeten!" "Ik kan ook niet wachten om hun te ontmoeten. Ik wil wel weten van wie jij zo gemeen kunt zijn." Hij kietelt me inmijn zij. "Toch hou je van me." ik knik. "Ja, ik kan het helaas niet meer veranderen." Lach ik. Ik voel de auto remmen. We zijn er! Ik ga eindelijk zijn familie ontmoeten 

*********************

Zoals altijd morgen weer twee hoofdstukken! 

All rights reserved.