lawyer 》Zayn Malik

23." To popierdolone."

Gdy kończę pracę, jest już dosyć długo po osiemnstej. Na całe szczęście mogę już wrócić do domu, bo jestem naprawdę zmęczona. Rozprawy sądowe są zdecydowanie najgorszą rzeczą w całej pracy prawnika. Wchodząc do mojego mieszkania, czuję zapach kurczaka, co bardzo zaczyna działać na moje zmysły i mój brzuch się zaczyna domagać jedzenia.

- Co masz dobrego?- Pytam brata, wchodząc do kuchni. Chłopak chyba nie słyszał mojego wejścia i teraz po tym jak upuścił łyżkę, patrzy na mnie z wyrzutem.

- Naprawdę musiałaś?- pyta, na co wzruszam ramionami. Nie wiem, o co mu chodzi. Przecież weszłam jedynie do mojego domu.

- Co?

- Wystraszyłaś mnie.- mówi. Przewracam oczami na jego pretensjonalny ton. Powinien przestać zachowywać się jak dziecko, jest nie wiele młodszy ode mnie. Nie żebym w jego wieku była jakoś bardzo dojrzała.

- To co zrobiłeś do jedzenia?

- Kurczak z ryżem.- Odpowiada i w tym momencie kładzie na stół danie. Uśmiecham się lekko i siadam, aby zacząć jeść.

Po skończonym posiłku, jestem tak najedzona, że mam wrażenie, że guzik w moich spodniach zaraz wystrzeli.

- Kiedy nauczyłeś się gotować?- Pytam, zabierając nasze talerze i wkładając je do zmywarki.

- Od zawsze umiałem- Prycha.

- Jasne- mówię. Przypominam sobie, jak raz prawie spalił kuchnię.

- Twierdzisz, że to nieprawda?- Pyta, a ja mimo że nie widzę jego, mogę się założyć, że ma uniesione brwi i ręce na biodrach. Znam go na tyle dobrze, w końcu jakby nie było, jesteśmy rodzeństwem.

- Tak- Odpowiadam, a on wzrusza ramionami.

- Kupiłem w pobliskiej knajpie.

- Oczywiście, że kupiłeś- przewracam oczami. To jest tak bardzo w jego stylu. Zawieszam na chwile na nim swój wzrok, wygląda na zmęczonego. Cóż na tym etapie studiów, co on teraz jest, byłam w stanie wypić więcej kawy niż to normalne.

- Ale przyznaj, że ci smakowało. - Mówi, siadając na jednym z krzeseł.

- Ujdzie. - Stwierdzam i powtarzam jego ruch. Szykuje się rozmowa i dobrze o tym wiemy.- Mów wszystko.

Josh wzdycha ciężko. Siada prosto na krześle, bierze kilka wdechów, a wszystko to pod moim czujnym spojrzeniem. Nie mam zamiaru odpuścić mu tej rozmowy. Przyjechał do Seattle, co kazał mi pozostawić w tajemnicy przed rodzicami. To z całą pewnością nie jest normalne, nie w jego stylu. Jako dzieci bardzo byliśmy z nimi związani, myślę, że w pewien sposób nadal tak jest. Zawsze wiedziałam, że mogę mamie powiedzieć wszystko. Cóż mój kontakt z nimi bardzo się pogorszył w czasie studiów, zrobiłam wtedy kilka złych rzeczy, czego szczerze się wstydzę i nie mam zamiaru do tego wracać.

- Okej, ale postaraj się mi nie przerywać i nie krzyczeć.

-Nie ma sprawy - Mówię i czekam aż on coś zacznie mówić, jaki jest jego cel wizyty tutaj.

- Myślę, żeby rzucić studia.- W końcu udaje się mu coś powiedzieć, co sprawia, że prawie spadam z krzesła. Bo nie ma mowy, żeby rzucił studia miesiąc przed końcem.

- Został ci dokładnie miesiąc. Za dwa tygodnie się bronisz. To naprawdę nie ma sensu.

- Wiem, ale nie chcę być prawnikiem. To nie jest to, co mnie kręci.

-I nie zauważyłeś tego wcześniej.

- Nie chciałem zawieść taty. Na razie mam w planach nie robić aplikacji. Nie wiem może pójdę na inny kierunek.

- Na jaki?

- Nie wiem- Wzrusza ramionami.

-Czekaj jedyne, co wiesz to, że nie chcesz być prawnikiem. Nie wiesz, kim chcesz być, ale rzucasz studia i będziesz nadal żył na utrzymaniu rodziców.

- Coś w tym stylu.

- To popierdolone. - Stwierdzam, a on wzrusza ramionami.

-Nie wiem, czy rzucę studia.

- Cóż mam nadzieję, że dobrze wybierzesz.

Rozmawiam z Joshem jeszcze przez chwilę. Opowiada mi o życiu i o jakiejś dziewczynie, która podobno jest na maksa ładna i fajna. W końcu mój brat stwierdza, że idzie obejrzeć jakiś film, a ja siadam do papierów. Mam do nadrobienia trochę rzeczy.

Mój telefon wyrywa mnie z kart jednej ze spraw. Marszczę brwi na nieznany numer, ale i tak odbieram.

- Cześć- Mówi ktoś. Od razu poznaje głos. Jest dosyć charekterystyczny i od paru dni przyprawia mnie o ciarki na całym ciele.

- Hej Zayn.

- Dzwonie, aby zaprosić Cię na kawę jutro.

- Nie wiem, czy mam czas. - Odpowiadam, co w sumie jest prawdą, bo mam dużo pracy

-Jasne, że masz. Będę o 17 pod twoją kancelarią.

Moje ferie się kończą i jestem załamana.
Nie udało wam się z komentarzami, ale i tak postaram się zrobić jakiś maraton (nic nie obiecuje)
Mam nadzieję, że rozdział się podoba.
Następny w piątek albo sobotę.