Denizkızı (Tamamlandı)

Özel Bölüm 1

Medya;Atlas'tan Denizkızı'na

Herkese merhaba sevgili okuyucular kısa da olsa Denizkızı'nı özleyenler için Atlas'lı, Azra'lı ve tabiki Deniz'li özel bölümle geldim. Umarım beğenirsiniz. Hastanede uyanma anını merak eden okurlarıma geldi bu bölüm:)

İstediğiniz ve merak ettiğiniz özel bölümleri bana belirtmekten lütfen çekinmeyin:)

Lafı daha fazla uzatmadan sizleri bölüme alıyorum ve bir daha ki özel bölümde buluşmak dileğiyle diyorum. Hepiniz çok seviliyorsunuz:)

*****

Azra Aladağ 4 yıl önce;

Hiçliğin ortasında, derin suların ve güçlü dalgaların arasında oradan oraya savrulurken düşündüğüm tek şey nerede olduğum ve hangi zaman diliminde yer aldığımdı.

Beynimde yoğun bir uğultu yerini alırken tarifi imkansız bir yorgunluk da bedenimi ele geçirmişti. Hiçbir uzvumu kıpırdatamazken gücümün kalan son damlasını göz kapaklarımı açmak için harcadım ve etrafımdaki sessizlikte gözlerimi gezdirdim.

Bir hastane odasında olduğumun ayrımına vardığım zaman zihnime süzülen tek şey hatırıma doluşan son anım ve karnımdaki yoğun acının yansımasıydı. Endişeli bir panikle sonuna kadar açılan gözlerim yanımdaki kocamın yorgun çehresiyle buluşurken bedeninin varlığımın yanında uyuyakaldığını farketmiştim.

Ne zamandır buradaydım? Ne zamandır buradaydık? Karnıma baktığımda olmayan şişkinliği görmek beni büyük bir korkuya bırakmıştı. Oğlum nasıldı, bebeğim nasıldı? Bunların hepsinin cevabını bir an önce bulmalıydım.

"Atlas?"

Telaşla çıkan sesim güçsüz bir tınıyla kulaklarımıza dolarken farkındalığın getirisiyle açılan ve beni benden alan ela gözleri bakışlarımla buluştu.

Panikle doğrulan ve yüzümü kavrayan Atlas kızarmış gözlerini mavilerime telaşla dikmişti.

"Denizkızım? Güzelim?"

Yanaklarımı kavrayan elleri sıcak ve biçimli dudaklarını da beraberinde getirirken yüzümün her zerresini öpüyor, ruhumu bir kez daha ruhuna ait kılıyordu.

"Dualarım kabul oldu! Şükürler olsun. Uyandın karım, ruhum!"

Onun mutluluk gözyaşlarına şaşkınlıkla bakarken sicim gibi aşağıya süzülen gözyaşlarında ıslanmak tamamen onları özümsemek istemiştim.

Fakat daha öncelikli olan bebeğimin varlığına duyduğum telaş baskın geliyor, benim onu düşünmem gerektiği konusunda gerçek telkinlere doğru itiyordu.

"Oğlum nerede! Atlas oğlumuz nerede! Yoksa ona bir şey mi oldu! Atlas iyi de, yalvarırım iyi de!"

Yanaklarımı kavrayan elleri dokunuşlarındaki sertliği gram gevşetmezken karşımda ağlayan bu adam sorduğum soruyla gözlerini mutlulukla canlandırmış ve bakışlarını mavilerimle farklı yoğun pırıltıları elalarına ekleyerek buluşturmuştu.

"İyi çok iyi. Annesini bekliyor. Annesinin sıcak kollarını bekliyor. Deniz'imiz seni çok özledi."

Duyduğum kelimelerin verdikleri yoğun his ve huzurlu bir rahatlamayla gözlerimden sıcak yaşlar süzülmeye başladı.

"Onu görmek istiyorum. Oğlumuzu görmek istiyorum Atlas."

Alnıma ve yanaklarıma öpücüklerini armağan eden Kaptan'ım beni sevgisiyle sarıp sarmalarken gözyaşlarımızda kavrulduğumuz bu anın bizim yeniden doğuşumuz olduğunu çok iyi biliyordum.