The Alpha's Mate (Alphas of Lair Series #1)

Chapter Fifteen

The weather became rough. The sky went from bright to dark. The wind blew stronger than usual. Sumasabay sa hangin ang mga sanga ng puno sa paligid. The silent surroundings later on filled with noise. Loud growls filled the air as I jumped from tree-to-tree. Palakas ito ng palakas habang lumalapit ako sa pusod ng kakahuyan.

I gripped at my knife when a wolf appeared in front of me. Agad kong idinerekta ito sa kanyang paa. Umungol ito at bumagsak sa lupa. Nilapitan ko ito at kinuha ang nakabaon na kutsilyo. Hindi na ito muling nakagalaw pa at tanging paghinga lang ang narinig ko.

Nagpatuloy ako sa pagtakbo. Ang malamig na hangin ay dumadaplis sa aking katawan. Napatingin ako sa langit at nakita ang nagbabadya nitong ulan.

Two wolves from my side appeared. At katulad ng nauna kanina, sa mga galaw pa lang ay alam kong nakainom ang mga ito ng red pill na inihalo sa kape.

Umungol ang dalawa ng makita ako. They positioned for an attack. Agad kong inilabas ang baril at insinta iyon sa lobong nasa kanan ko. I shoot the part of his leg. Agad itong napaluhod. Napatingin ako sa lobong nasa aking kaliwa. Its eyes are fuming red. Agad itong tumalon upang umatake sa'kin. I jumped and rolled in the air before landing on his back. Umungol ito ng malakas ng maramdaman ang kutsilyong nakabaon sa likod na paa nito.

I continued to run to find the other wolves. By this time, the drug has taken their body. At hindi ko alam ang maaari nilang gawin sa sarili nila o sa ibang mga lobo.

"Dianne!", sigaw ni Karleen mula sa aking likod. Napatingin ako sa kanya at nakitang kasama nito sina Lara at Duke. Their eyes... They are mad. Of course, they are. I just nearly killed some of the wolves. Nanatili silang nakatayo malayo sa'kin. Despite the dark surroundings, I can see how they hate me based on their eyes. Napatingin ako kay Duke at nakitang nag-iwas ito ng mata sa'kin.

And it somehow triggered a feeling inside of me. A feeling I never want feel for some years.

Isang lobo ang lumitaw mula sa kanilang kanan. The wolf growled to them. Napaatras si Karleen mula doon. Hanggang sa napalibutan na sila ng tatlong lobo.

Kahit ang mga ito ay hindi alam na ang kanilang Alpha ang balak nilang saktan. Nagtataka si Duke na bumaling sa tatlong lobo at sinubukang pigilin ang mga ito. But despite seeing their alpha, the wolves didn't care at all.

I should leave. It is easier when I will leave them alone. Ito naman talaga ang totoong pakay ko sa simula pa lang. It is to kill the Alpha of Winston. To kill all the wolves under his power. Parang umaayon sa'kin ang panahon dahil mas napapadali na ito at ang sarili niyang kauri ang gustong patayin siya.

But the last few days changed something inside me. That everytime I remind myself that I am destined to kill the alpha, my heartbeat tells the opposite.

It was like telling me something. It was telling me not to kill him.

The three became stiffed. Alam kong hindi nila makakayang saktan ang kanilang mga kauri. I gripped at my knife. Kahit anong kumbinsi ko sa sarili ay hindi kusang umaalis ang mga paa ko sa posisyon.

The heavy rain began to pour. Pumikit ako upang pagtagpi-tagpiin ang sarili. I opened my eyes when I heard the steps of the wolf towards Karleen. Agad akong tumakbo papunta sa isang lobo ng makita ang akma nitong pagkagat. Itinulak ko ito hanggang sa isang puno pagkatapos ay sinaksak ang binti. His growl echoed in the woods, dahilan kung bakit nadirekta sa'kin ang paningin ng dalawa. They have the same color of eyes. It is the color of the red pill - bloody and sparkling.

Umatake ang isa ngunit mabilis akong tumalon papunta sa sanga ng puno. I jumped and landed to its back. The wolf growled when he felt I was on his top. Agad kong siniko ang kanyang batok at nawalan ito ng malay.

The other one positioned its attack to Karleen. Nakita ko ang pag-aalangan nito na saktan ang lobo. Idinirekta ko ang baril dito. The wolf growled when the bullet reached its thigh. Agad na napatingin sa'kin si Karleen ng matumba ang lobo.

Another growl appeared from behind me. Napatingin ako doon at nakita ang isang kulay kahel na lobo. Nakayuko ito at ang paghinga ay halatang pagod.

"Vil...", pagtawag ni Lara sa lobo ng paunti-unting lumapit ito sa kanya. The wolf growled as it stares to the three of them. Napaatras si Lara ng makita ang reaksyon nito.

I hold the knife on my hand.

"Don't you kill him!", sigaw ni Lara mula sa kanyang pwesto. Kahit na hindi ito nakatingin ay alam kong ako ang tinutukoy niya. Napatingin sa'kin ang lobo. I became stiff when I saw its eyes. It was a mix of pity and anger. Ngunit ang mas nakapagtataka ay nakita ko ang pagmamakaawa dito. Like it is asking something from me.

It growled when it walks toward my place. Agad akong pumwesto upang labanan ito. I positioned my knife to its direction and when I had the chance, agad ko itong itinira sa lobong nasa kanyang likod.

I jumped high when Vil attacked the wolf behind me. Their sharp claws appeared as the lightning strike from the sky. Sinakmal ng lobo ni Vil ang lobo hanggang sa tumilapon ito sa isang puno.

Inilabas ko ang baril at itinutok iyon sa kanyang ulo. I saw how his eyes changed from orange to sparkling red. When I saw it, I know that the pill took his body.

"I trust you, Dianne.", ani Karleen sa aking likod. No, it was a whisper. I whisper I didn't know I can hear. Kahit na kumukulog at umuulan ng malakas ay narinig ko iyon. Like it came naturally, that I heard it from inside, that my mind created it.

Before the wolf could attack me, I shoot it on his legs. Narinig ko ang pagsinghap ni Lara at Karleen dahil doon. Agad itong bumagsak sa lupa kasabay ng pagpatak ng ulan. I shut my eyes as I lowered my gun.

Mahina itong umungol ng lapitan ko. "I am sorry.", ani ko at ipinatak ang green pill sa kanyang bibig. I don't know if this will work but I am hoping it will. Unti-unti ay nakita ko ang pagbabalik ng kulay ng mata nito. Pinatakan ko rin ang kanyang sugat na dala ng pagbaril ko sa kanya.

Tumayo ako at narinig ang paglapit nina Karleen. Lumingon ako sa kanila at nakita ang pag-aalangan ng mga ito na lumapit sa'kin. I know this will happen. By the time they will see who I am, they will avoid me. But I remained stoic as possible, telling myself not to be affected by their reactions.

"Gamutin niyo ang sugat niya. Stay away from this place. Tumakas na kayo hangga't wala pang dumadating.", malamig kong utos sa kanila. Tanging si Lara lang ang gumalaw sa tatlo. Agad nitong dinaluhan ang nagbabagong-anyo na si Vil. Agad kong nakita ang dugo na lumalabas sa kanyang hita.

Karleen stared at me for a moment. Questions are evident on her eyes. Iniwas ko sa kanya ang paningin ko at tumalikod.

"Who are you?", tanong nito sa'kin sa nang-aakusang boses bago pa ako makatakbo. I gripped at my knife.

How can I know? I am asking the same question to myself since I came here.

"It is better if you don't know.", maikling sagot ko at umalis.