The Alpha's Mate (Alphas of Lair Series #1)

Chapter Thirty-Two

Agad kaming dumiretso ni Marcus sa bastille, ang pasilyo kung saan ikinukulong ang mga nahuhuling lobo at kung minsan ay pinag-eeksperimentuhan. Hindi ko ininda ang lamig na dala ng hangin at ang kadiliman ng paligid. Ang tanging hangad ko lang ngayon ay makita ang mga taong pumatay sa mga magulang ko. Hinigpitan ko ang kapit sa laylayan ng aking damit. I am fuming mad. Isang kalabit lang ay sasabog na ako dahil sa antisipasyon, sa galit, at sa lungkot.

I waited for this thing to happen. Ilang taon akong naghintay. Ilang taon akong naghanap ng kasagutan sa milyong-milyong tanong na patuloy akong binabangunot hanggang ngayon. And the right time is here. I can't wait to finally have my revenge.

Binilisan ko ang paglalakad, halos malagpasan ko si Marcus dahil sa ng mga hakbang ko. Ang mga tanglaw sa paligid ang nagsisilbing ilaw sa daanan namin. As soon as we reached the building, I immediately felt the cold air from the inside of it. Halos walang makita sa loob nito kundi tanging kadiliman lamang. Ngunit hindi ako pwedeng umatras. This is the only chance I have. After this night, I could have the justice that I've been plotting since the beginning.

Iniabot sa'min ng bantay ng bastille ang isang tanglaw. Hinayaan kong dalhin iyon ni Marcus habang naglalakad kami papasok. The fire from the torch radiated in the place. Malinaw na nakikita ko ngayon ang kulay pulang dingding at ang sementadong daan. Thinking about torturing the wolves who killed my mother excites me. Hindi ako papayag na matapos ang gabing ito na hindi sila magmakaawa sa'kin.

Nadaanan namin ang mga silid na hinaharangan ng makakapal na rehas. May iba na walang laman at ang iba ay kinapapalooban ng mga lobo, ilan sa kanila ay nagising nang dumaan kami, ngunit karamihan sa mga ito ay halos wala ng buhay.

"Where are they?", hindi makapaghintay na tanong ko kay Marcus. Napatingin ito sa'kin at ngumisi.

"Malapit na. We made sure that the cell where w locked them is strong. Mahirap na kapag nakalabas sila.", sagot nito sa'kin. His voice echoed inside the bastille, waking up some of the prisoners. Tahimik kong pinagmasdan ang mga lobong nakakulong, ang iba s akanila ay gulat nang makita ako. May mga iba na namumukhaan ko dahil ako mismo ang nanghuli sa kanila. What are they doing in here? Dapat sana sa ngayon ay pinatay na sila ng Council at ng Elders. Are they a part of some experiment?

Nabaling ang paningin ko kay Marcus nang tumigil ito. Nasa gitnang bahagi kami ng bastille. Ang mga rehas na nandito ay mas matibay at mas makapal kumpara s amga ordinaryong kulungan. This part of the bastille is specially made for the Alphas. Karamihan ng mga ikinukulong dito ay mga malalakas na lobo. I've brought almost all of them in this place and witnessed how are they being tortured by the Council.

Napailing ako nang maisip ang isang bagay. No, he won't be in here.

Tahimik na binuksan ni Marcus ang kandado ng rehas. Sa bawat pag-ikot ng kanyang susi ay ang pag-init ng nagpupuyos na galit sa loob ko. Unti-unting nabubuhay ang sakit na kinimkim ko ng ilang taon. Memories of the dead bodies of my parents flashed right in front of my eyes. Tila nanonood ako ng isang palabas na ayaw tumigil. It's still fresh. How I cried when I saw their lifeless body, how I survived the pain of being alone while I remain uncrashed - it was a pure torture.

Na gigising ako isang umaga ay mag-isa na lang ako. Haharapin ko ang panibagong araw na wala ang pamilyang bumuo sa'kin. My life after they died is chaos. Hanggang ngayon ay hindi ako tinitigilan ng mga ala-alang iyon.

Natigil ako sa pag-iisip nang maranig ang pagbubukas ng rehas. I immediately directed my eyes to the inside of it. Cold, eerie, and dark. The place screams danger and loneliness. I've always loved the dark but this place is different. The darkness inside doesn't calm my inner soul, instead, it fuels my wrath. And when my fury burns up, I have no mercy.

Just thinking that the wolves who killed my parents are few steps away from me makes me clenched my fist. As long as I want to kill them, I can't kill them in just a snap. Gusto kong pahirapan sila gaya ng naramdaman kong paghihirap dahil sa pagpatay nila kina Ama at Ina.

Pumasok ako sa loob ng rehas na silid. The sound of my steps vibrated on the room. Naramdaman ko kaagad ang paggalaw ng dalawang bagay mula sa madilim na parte ng kwarto. Ibig sabihin ay dalawa sila na pumatay sa mga magulang ko. I am sure they can feel us now. The heat of their power radiated at my senses. They are strong, of course they are. Otherwise, they haven't kill my parents nor be locked in one of the indestructible place inside the Headquarters. But nothing is stronger than a person who seeks revenge, who is driven by pure anger and living in misery.

Narinig ko ang pagsunod ni Marcus sa'kin. I gripped at my knife to control my emotions. I whispered to myself I can't kill them in seconds. Ngunit dahil sa galit ay hindi ko mapigilan ang pag-iisip ng kung ano ang gagawin ko sa kanila.

Hinarap ko ang isang rehas. Ang ilaw mula tanglaw ang nagsilbing liwanag sa loob ng silid. Dahil doon ay nakita ko ang dalawang anino sa loob ng rehas. Naningkit ang mata ko nang makita ang pigura ng dalawang tao mula doon.

Lumingon ako kay Marcus at nakita ang pagtango nito sa'kin. Inilabas ko ang aking kutsilyo habang unti-unting binubuksan ang rehas sa loob ng silid. Nang mabuksan iyon ay kinuha ko kay Marcus ang tanglaw at unti-unting pumasok.

Ilang hakbang ang layo ko mula sa dalawang pigurang iyon ay naramdaman ko kaagad ang kakaibang init mula sa kanila. Now it is clear to me. Marcus chose to lock them inside the cell of a bigger cell because their power is intense. Narinig ko ang pagkalaskas ng kadena mula sa kanilang gawi. Natigil ako nang maramdaman ang paglingon ng mga ito sa'kin.

For a second, I forgot how to breath. Tila natigil ang pagtibok ng puso ko dahil sa pagdantay ng dalawang titig sa akin. I remained stiff and I can't utter any single word. Ang mahigpit na kapit ko sa aking kutsilyo ay tila nawala. Ang nagpupuyos na galit sa aking loob ay tila sinabuyan ng malamig na tubig at para bang nahugot mula sa akin ang lahat ng lakas na mayroon ako.

Their eyes, they are familiar. Sigurado akong nakita ko na ito sa kung saan. I've been memorizing their eyes since the beginning.

Ngunit bakit?

Bakit ang mga magulang ni Duke ang nakikita ko sa harapan ko ngayon?