The Alpha's Mate (Alphas of Lair Series #1)

Chapter Seventeen

I went straight to the house after the incident. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa camp. Pagkatapos makita ang mga walang-buhay na lobo ay nagpasya akong umuwi. Wala na rin akong balita kina Duke. Karleen stopped texting me two weeks ago. I've lost our communication with them. Or so I thought...

Limang araw matapos ang insidente, nagpasya akong lumabas sa gitna ng gabi upang magmasid. Tanging ihip ng hangin ang maririnig sa paligid. The street was dark and so the surroundings. Wala akong planong pumatay o maghanap ng lobo. I think I need to clear my mind, brush my thoughts away, erasing all the questions in my head. And the view above me is all I need.

Dinala ako ng aking mga paa sa parke. The park was deserted. Nasa gitna ito ng dalawang magkahiwalay na ilaw ng poste. May kadiliman ang lugar at bakante ang mga duyan. The place is silent. And I need silence. Maybe in this way, silence can take my thoughts away.

Napili kong umupo sa isang swing. I gently move it with my feet as I stare at the darkness of the surroundings. Hindi maliwanag ngunit sapat ang nakikita ko upang matingnan ang paligid. Sumasalubong sa'kin ang malamig na hangin, mabuti na lang at nag-jacket ako ngayon. Ang ilaw ng buwan ang nagsisilbing liwanag ko sa lugar. Napatingin ako sa kalangitan. Gazillions of star are scattered on it, sparkling and shining on their own. But despite the breath-taking scenery, I can't help but ask myself.

What would life be if Mom and Dad are still here? What if they aren't hunters? Can we live together? Magiging masaya rin ba kami?

Napabuntong-hininga ako pagkatapos. Naisip ko si Gesa. Ilang araw na rin simula ng tinanggal ko ang earphones na binigay niya sa'kin. I've also lost our communication. Ngunit alam ko na nabalitaan na niya ang nangyari sa camp. Ang ipinagtataka ko lang hanggang ngayon ay ang pagbawi ni Chief sa misyon ko. Ngayon lang ito nangyari. At hindi ko alam kung bakit niya iyon gagawin. Masyado ba siyang natagalan sa pagpatay ko sa Alpha?

Sabi ko na matatapos ko ang misyon in few more weeks. But days had passed, and I feel like I am just going to eat my words.

Agad kong itinigil ang duyan nang maramdaman ang mga yapak sa paligid. Base sa tunog ay naglalakad ang taong iyon. Hanggang sa napansin kong mas dumami ang mga ito habang papalapit sa lugar kung nasaan ako.

Pinigil ko ang aking paghinga ng makita ang apat na tao sa kalsada. Malamang ay hindi nila ako makikita dahil madilim ang duyan kung saan ako nakaupo. Pero napakunot ang noo ko nang bumaling sa direksyon ko ang mga isang pares ng matang kilalang-kilala ko.

Napansin ko ang pagkunot ng noo nito habang tinitingnang maiigi ang parte ng parke na madilim. I couldn't move. Pinilit kong pigilan ang aking paghinga habang mabilis na tumatambol ang puso ko.

"Dianne...", aniya at nakarating sa pandinig ko. Agad nabaling ang tingin nina Karleen at Lara sa duyan habang nanatiling nakatutok ang mata ni Duke sa'kin.

Tumayo ako at nagpasyang magpakita sa grupo. Napaatras sila ng makita ang tangka kong paglapit. I remained stoic but their faces screamed fear and doubt. Kahit hindi sila nagsasalita ay alam kong maraming katanungan ang gusto nilang mabigyan ng sagot.

"Dianne... It's you!", ani Karleen. Napatingin ako sa kanya at nanatiling hindi kumikibo. She's still the same Karleen. Kahit na bakas sa mukha niya ang takot at pagdududa ay nagawa niya akong kausapin. Pero ako? I can't help but ask myself.

Is the same Dianne still here? Does Gabriel Jaiyanna still exist?

"Can I... Can I hug you?", mahinang tanong nito sa'kin. Seriously? Saglit akong napatingin kina Lara at Vil na nasa kayang likuran bago ibinalik sa kanya ang atensyon ko.

"You know that I can kill you right here, right now. Pero gusto mo akong yakapin? What if I will stab you in the back or in your chest?", dere-deretso kong pahayag. Halatang nagulat ito sa lamig ng aking pakikitungo.