Μου έκλεισε το τηλέφωνο και τα μάτια μου συνέχισαν να στάζουν αλμυρό δάκρυ ακατάπαυστα.
Γύρισα και είδα τον Παύλο να με κοιτάει.
Γαμώτο!!!!!!
"Γεωργία;"
Δεν μπήκα στην διαδικασία να του μιλήσω.
"Από τα γέλια κλαις;" συνέχισε
Έκανα έναν μορφασμό και τα μάτια μου στριφογύρισαν ειρωνικά αυτομάτως.
"Ρε βλαμμένο μην κλαις είσαι μεγάλη κοπέλα..." είπε ο αναίσθητος.
Ξάφνου εντόπισα τα σγουρά ογκώδη μαλλιά της κολλητής μου να κατευθύνονται προς τα εδώ.
Το βλέμμα του Παύλου μαλάκωσε σαν τον βούτυρο. Η Δανάη με αγκάλιασε.
"Τι σου έκανε ο ηλίθιος;"
"Δεν... Φταίει... ο ... Παύλος..." είπα μέσα στην ταραχή μου.
Εκείνη με έπιασε από το χέρι ,το οποίο είχε υιοθετήσει ένα νευρικό τρέμουλο. Μπορούσα να διαισθανθώ ένα ζευγάρι από μπλε μάτια να προσκολλάται σε μένα.
"Δανάη;"
"Γιτσάκι μου τι έχεις;"
"Με κοιτάει ο βλάκας;"
"Προφανώς και ναι..." είπε η Δανάη. "Τώρα θα μου πεις τι έπαθες και κλαις στα καλά καθούμενα;"
"Ο πατέρας μου... Δεν είναι καλά ... Ούτε ξέρω τι του συνέβη. "
Δεν είπε τίποτα , μόνο με κοίταξε παρηγορητικά.
DU LÄSER
THE GUITAR PLAYER
TonårsromanerΕίναι σαν παζλ τελικά ο έρωτας. Το χτίζεις κομμάτι κομμάτι με κάποιον και ξαφνικά μπορεί ο συμπαίκτης σου να στα γκρεμίσει όλα. Έλα μου ντε όμως που μετά θα χαθούν κομμάτια... --- "Απλά σε βαρέθηκα. Μπορείς να φύγεις." είπε και τα πόδια μου μουδιασα...
