THE GUITAR PLAYER

25) the moment

Γεωργία pov

Τα ανακατεμμένα μαλλιά μου μπήκαν στα μάτια μου και έβαλα μία τούφα πίσω. Χαμήλωσα το βλέμμα και έβαλα τα χέρια πάνω στον κόλπο μου.

Το κολλητό μαύρο μου φουστάνι είχε έναν μικρό λεκέ , αλλά μου ήταν αδιάφορος. Το πολύ πολύ θα βγει από τον τάφο ο Μανώλης και θα μου φωνάξει.

Η Δανάη είχε ετοιμάσει κάτι σαν λόγο για να παρουσιάσει. Εγώ είχα μαρμαρώσει στην θέση μου.

Κράταγα το μπουκέτο με τα λουλούδια που μου είχε δώσει η Δανάη.

Η μαμά μου μού έγνεφε να μην καμπουριάζω. Την αγριοκοιταξα.

Λίγο παραδίπλα τον είδα. Τα μονίμως γελαστά μάτια του είχαν μαύρους κύκλους.

Μωρό μου...

Πόσο μου έχεις λείψει...

Και πόσο γλυκός είσαι , που ήρθες στην κηδεία κάποιου που σε πλήγωσε τόσο.

Έτσι όπως τον χάζευα πρόσεξα μια κοντή μαυρομάλλα να του ακουμπά το χέρι.

Εκείνος έσκυψε και κάτι της ψιθύρισε. Εκείνη τσίμπησε το χέρι του και γέλασε.

Με αντικατέστησε.

Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου. Τον πλησίασα ασυναίσθητα.

"Συλληπητήρια..." του είπα και έκανα να φύγω.

"Έξω από την εκκλησία σε πέντε..." μου είπε στο αυτί τραβώντας με από το μπράτσο.

"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Νομίζω έχουμε εξαντλήσει κάθε θέμα... Καλά να περνάς με την γκόμενα..."

Με ξεπέρασε... Έτσι απλά.

Έριξα κάτω το μπουκέτο. Μανώλη μου ποτέ μου δεν σε χώνεψα και δεν ντρέπομαι να το πω.

Πήγα και στάθηκα κοντά στην Δανάη.

Σκέφτηκα τότε που τον γνώρισα.

Ήταν κωλόπαιδο. Φαινόταν από τότε. Όμως σεβάστηκα το γεγονός ότι βρίσκομαι σε κηδεία και απλά χαμήλωσα το κεφάλι μου μέχρι να ολοκληρωθεί η τελετή.

Έσυρα τα βανς μου στο χώμα και έσφυξα την κοτσίδα μου.

Φαινόμουν τελείως αναίσθητη. Οι γονείς μου μπήκαν στο αμάξι και μου έγνεψαν να πάω.

Η μαμά μου είχε βουρκώσει.

Για να διαβάσω τις σκέψεις των γύρω μου.

Μαμά: Αχ... Νέο παιδί... Τι κρίμας... Αχ να προσέχει το κορίτσι μας με τι παρέες μπλέκει... Αχ να μαζευτεί και η άλλη σουρλουλού η αδερφή της μπας και την μάθει να κάνει καμιά δουλειά και δεν είναι όλη μέρα με το κινητό. Αχ τον καημένο τον Μανωλάκο... Σαν παιδί μου τον έβλεπα... Γλυκός, έξυπνος...

Μπαμπάς: Γιατί το μαλακισμένο δεν έρχεται να φύγουμε; Τι σκατά έμεινε και μας κοιτάει; Ο άλλος ο μικρός ο αλήτης ποιος ξέρει σε τι παρέες έμπλεκε. Η Γεωργία δεν πρέπει να ξαναέρθει εδώ.

Χαμογέλασα γιατί ήμουν σύγουρη πως έπεσα μέσα.

"Μαμά... Μπορώ μήπως να πάω με την Δανάη σπίτι της να της συμπαρασταθώ λίγο περισσότερο; Με έχει ανάγκη..."

Αχ είμαι μεγάλη θεατρίνα.

"Ναι πήγαινε...Θα κανονίσω να σε γυρίσουν αυτοί αύριο. Τώρα σε έχει ανάγκη. Να σου πω..." είπε και σοβάρεψε.

"Έχω ζακέτα..." την έκοψα.

Χαμογέλασε και με χαιρέτησε.

Έκανα να στρίψω.

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧ ΠΑΥΛΟΟΟΟΟΟΟΟ!" βόγγιξα δυνατά από φόβο...

"Τι ωραία κραυγούλα ήταν αυτή;" είπε.

"Ρε για θρίλερ είσαι..." τον αγριοκοίταξα.

Τον πλησίασα ηλεκτρισμένη από το βλέμμα του.

Τον πλησίασα και ακούμπησα τα χείλη μου σταυρωτά στα μάγουλα του.

"Συλληπητήρια." είπα και του έσφιξα το χέρι.

"Μωρό μου τα τυπικά όχι σε μένα..." με κοίταξε αυστηρά.

"Παύλο... "

"Δεν είναι η κοπέλα μου αυτή που είδες ... Είναι μια μαλάκω που προσπαθώ να ξεφορτωθώ..."

Χριστιάνα pov

"Δεν είναι η κοπέλα μου αυτή που είδες... Είναι μια μαλάκω που προσπαθώ να ξεφορτωθώ..."

Τα μάτια μου δάκρυσαν. Τα χείλη μου σφίχτηκαν. Τα δάγκωσα τόσο δυνατά που έβγαλαν αίμα.

Έβαλα την κουκούλα μου και προχώρησα ανάμεσα τους.

Δεν με ενδιαφέρεις πλέον Παύλο.

Είσαι για μένα ένα με το χώμα. Σε λίγο θα το διαπιστώσεις και ο ίδιος όταν πας να δεις τον φίλο σου.

Γεωργία pov

Τον χαστούκισα.

"Μας άκουσε γαμώ. Ποτέ δεν θα μιλάς έτσι για γυναίκα μακούς; Στην θέση της ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΑ... Φίλη σου είναι ! Φέρσου σαν άντρας και πες το μου... Σας είδα να χαχανίζετε παρέα...."

Με άρπαξε από την μέση.

"Ποια νομίζεις είσαι εσύ που θα μου πεις ποια είναι η Χριστιάνα; ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΚΑΣΕ!"

Τον κοίταξα στα μάτια νευρικά.

"Τελείωσες;"

Με αγκάλιασε τότε. Και τότε ξέχασα τι χρονιά έχουμε.