THE GUITAR PLAYER

4) Αν είσαι θάλασσαα

Ακτίνες ήλιου τσουρουφλίζουν την πατούσα μου , που εξέχει από το δροσερό σεντόνι.

Πετιέμαι με ένα σάλτο από το κρεβάτι. Σήμερα δεν είχα διάθεση για τίποτα.

Η Δανάη χουζούρευε ακόμη.

Εγώ άνοιξα το κινητό μου μόνο και μόνο για να δω εαν μου απάντησε ο περιβόητος.

Το είδε το μύνημα μου αλλά προφανώς με έγραψε... Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μένεις στο διαβάστηκε;

"θέλεις να πάμε θάλασσα;" με ρώτησε η Δανάη τρίβοντας τα μάτια της.

"εμμ δεν είμαι καλά Δανάη... Δεν ξέρω..." είπα μέσα από τα δόντια μου και τίναξα τα καστανόξανθα μαλλιά μου.

με κοίταξε με κουταβίσιο βλέμμα. Τα χείλη της ζάρωσαν και το κάτω χείλος άνοιξε προς τα κάτω. Τα τοξωτά φρύδια της σούφρωσαν.

μούγκρισα και χαμήλωσα το βλέμμα.

"Έλα μπέιμπι!" με παρακάλεσε.

Πρωί πρωί...

Έβαλα γρήγορα γρήγορα το μαγιό μου και τίναξα επειδεικτικά τα μαλλιά μου κάνοντας τη να ξεκαρδιστεί.

"Μωρή ψωνάρα..." με αποκάλεσε.

"Σε εμένα μιλάς; Μιλάνε οι θεοί με τους θνητούς!"

"Αχ θα ξετρελαθεί ο Παυλάκης!"

"Ο πα ... Ποιος;"

"Ο πάπιος... Μαρή ο Παύλος θα είναι σύγουρα στην παραλία!"

Αντέδρασα ψύχραιμα. Ξεκίνησα να λύνω το ασφυκτικό κορδονάκι του μαγιό.