THE GUITAR PLAYER

54) Κράτα με

Κουρκουμπινάκια μουυυ
Ε δε μπορεί όλο και κάποιος θα με διαβάζει...
Σαντ
Τι κάνετε πώς είστε;

Σχολιάστε εδώ το αγαπημένο σας ιμότζι:

"Όταν η ζουζούνα νομίζει πως είναι φέιμους..."

Καιιι πίσω στο πλοτ

Ξημεροβραδιάζομαι εδώ μέσα.

Ανοίγω εκείνο το τραγούδι που ποτέ μου δεν άνοιξα . Το είχα κάτω από το κρεβάτι μου.

Εννοεί εκείνο το τραγούδι που της έγγραψε στα πιο πίσω κεφάλαια.

Χαϊδεύω τον γραφικό του χαρακτήρα και συνειδητοποιώ πως αυτό το τσαλακωμένο χαρτί... Μύριζε το άρωμα του.

Μα γιατί το έκρυψα;

Flashback

Πέφτω με δύναμη στο στρώμα του κρεβατιού.

Τελείωσε.

Όλη την ώρα τον σκέφτομαι ενώ ξέρω καλά πως θα φύγει.

Χαζογελάω στην σκέψη ότι έγγραψε κάτι για μένα.

Όχι Γεωργία... Αυτό θα το ανοίξεις όταν έχεις ανάγκη να θυμηθείς πόσο καλός ήταν.

Το αφήνω κάτω από το στρώμα μου.

Παύλο είσαι ό,τι πιο ωραίο μου έχει συμβεί.

Χαζογέλασα.

End of flashback

Το δάκρυ πάντα θα καταφέρνει να κάνει την διαδρομή του από το μάτι μου μέχρι το πιγούνι.

Δεν μπορώ να το εμποδίσω από το να κυλήσει.

Έτσι ξεσπάω.

Γιατί έτσι είμαι εγώ. Αυθόρμητη, δραματική , πιστεύω πως όλα γυρνάνε γύρω μου, έχω άποψη για όλα, είμαι ακατάστατη και ατσούμπαλη. Όμως δεν υποχρέωσα κανέναν να με ανεχτεί.

Βρισκόταν εδώ με την δική του θέληση. Και τώρα ξαφνικά όλα διαλύθηκαν.

Είμαι χάλια κλασσικά.

Η Δανάη έχει δίκιο. Με αυτό τον άνθρωπο μια γελάω , χίλιες κλαίω.

Μου αφήνει πάντα κάτι μυστήριο για να με καψουρεύει. Αλλά βαρέθηκα να παίζω. Ας μου ανοίξει τα χαρτιά του και να μου ξεκαθαρίσει επιτέλους τι νιώθει.

Το τραγούδι της Γεωργίας

Όλη μέρα όλη νύχτα
Κυνηγάω μόνο ένα βλέμμα