Παιδάκια θέλετε να έχω και πρόστυχα παρτς;
ΜΑΡΗ ΑΝΩΜΑΛΗ ΖΟΥΖΟΥΝΑ ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΔΕΣ ΤΙ ΡΩΤΑΣ.
Εμμμμ θελω απαντήσεις.
Μου λείψατε πάντως.
Γεωργία pov
Πεταρίζω τα βλέφαρα.
Το γνωστό δωμάτιο.
Είμαι σπίτι.
Ανάσανα αργά. Έπιασα το μπλοκ με τις ζωγραφιές μου.
Εκεί μέσα είναι ο ορισμός του ψυχοπλακώματος.
Η αλήθεια είναι πως οι αναμνήσεις αυτών των δύο χρόνων όχι μόνο με χτύπησαν κατακούτελα αλλά με σόκαραν. Απλά στεναχωριέμαι γιατί εκεί που ένιωθα να ξεχνάω αυτό το τρομακτικό κορίτσι... Τώρα πάλι όλα θυμήζουν τόσο μα τόσο φρέσκα.
Δε μπορώ να σκέφτομαι πως είναι κλεισμένη εκεί μέσα και με βρίζει συνέχεια εμένα και τον Παύλο..
Ο Παύλος. Ο Παύλος.
Ταράχηκα και άρχισα να ψάχνω το κινητό μου.
Πού θα το έβαζε η μαμά μου για να μη το βρω;
Χμ...
Στα ασιδέρωτααα!
Όρμηξα μέσα στη στίβα και άρχισα να τα ανακατεύω. Ναι ναι δεν είμαι η τέλεια κόρη που πάντα ήθελαν. Εγώ είμαι ανεπρόκοπη τίποτα δε κάνω σωστά. Για αυτό και ο πατέρας μου μου φερόταν έτσι.
Να το.
Το γύρισα οριζόντια για να δω που φαίνονται πιο έντονα οι δαχτυλιές. Έτσι θα έβρισκα το μοτίβο που το ξεκλίδωνε. Ευτυχώς για μένα είχα σχεδόν γρατζουνήσει δύο σημεία.
Δεν άργησα να το ξεκλειδώσω και να βρω την επαφή του.
"Αγάπη μου;"
Αυτό ακούστηκε τόσο μα τόσο ωραία.
Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται.
"Τι έγινε τελικά;"
"Μεγάλη ιστορία... Μήπως μπορείς να έρθεις από..." δε του πήρε ώρα να συνειδητοποιήσει πως δε θυμάμαι τον δρόμο "άστο έρχομαι εγώ!" είπε και μου το έκλεισε.
Κατέβηκα αργά στον κάτω όροφο. Οι γονείς μου έμοιαζαν ταραγμένοι.
"ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑΑΑ;;" η μαμά μου όρμησε πάνω μου.
"Ναι. Έρχεται ο Παύλος να με πάρει."
"Συνεχίζεις να βγαίνεις μαυτόν τον αλήτη;" έτριξε ο πατέρας μου.
YOU ARE READING
THE GUITAR PLAYER
Teen FictionΕίναι σαν παζλ τελικά ο έρωτας. Το χτίζεις κομμάτι κομμάτι με κάποιον και ξαφνικά μπορεί ο συμπαίκτης σου να στα γκρεμίσει όλα. Έλα μου ντε όμως που μετά θα χαθούν κομμάτια... --- "Απλά σε βαρέθηκα. Μπορείς να φύγεις." είπε και τα πόδια μου μουδιασα...
