THE GUITAR PLAYER

32) Guitar

Εκείνη την μέρα που με πήρε τηλέφωνο δεν το σήκωσα.

Και ας με αγριοκοίταζε η Αλκμήνη , ήμουν σίγουρη πως δεν άξιζε.
........

"Αχααμ... εγώ ξεροκατάπια και εσύ πήρες τα πάνω σου καρδιά μου..."

"Καλά... μμ... για πες μου... κρέμομαι από τα χείλη σου..."

"Απλά κράτα πως δεν πιστεύω σε ενθουσιασμούς και μαλακίες..." είπε και τα μέτωπα μας τσούγκρισαν.

Χαχάνισα.

"Εγωώ... δεν... δεν... πιστεύω σε αλήτες... όλα είναι ψεύτικα..."

"Τότε σκοπός μου να σε κάνω να πιστέψεις..." είπε και στριφογύρισε τα μάτια του.

Είναι τόσο ωραίος...

Τα μάτια του κάρφωσε στα χείλη μου.

"Με παρατηρείς βλέπω..."

"Για αυτό γεννήθηκα..." είπε και κράτησε με το ένα χέρι το κεφάλι μου.

Το άλλο του χέρι τυλίχτηκε γύρω από την μέση μου.

"Ίσως να μιλούν τα βλέμματα..."

Με έκοψε και τα χείλη μας ενώθηκαν... Ταράχτηκα αρχικά αλλά αυτός πήρε την πρωτοβουλία...

......

Άνοιξα τα μάτια.

Θυμήθηκα το πρώτο μας φιλί.

Ήμουν μέσα μέρες τώρα με υψηλό πυρετό και δεν είχα όρεξη. Δεν ήθελα κανέναν.

Είχα παρατήσει το κινητό μου κλειστό και προσπαθούσα να ξεκολλήσω τις σκέψεις μου.

Η Δανάη δεν ενδιαφέρθηκε να δει πως είμαι , τι κάνω. Κανείς δεν νοιάστηκε να μου δώσει τα μαθήματα.

Λένε πως οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Κι όμως όσες δυσκολίες και να έχω περάσει , δεν θυμάμαι σε καμία να μου συμπαραστέκεται η φίλη μου.

Και στην τελική όποιος νοιάζεται ας έρθει να με βρει.

Η αδερφή μου με φίλησε στο μέτωπο και έφυγε για την σχολή της. Η εξεταστική της είχε τελειώσει και θα πήγαινε να παρακολουθήσει μάθημα και μετά για καφέ με Στέφανο και τις κολλητές της.

Λογικά τώρα που τελείωσαν τις εξετάσεις της θα γυρίσει στην γκαρσονιέρα της. Επέλεξε να μην έχει συγκάτοικο για να έχει την υσηχία της , μα σε κάθε εξεταστική ερχόταν σε μας για να μην την πρήζουν και να συγκεντρώνεται. Οπότε έβρισκα την ευκαιρία να την βλέπω σε κάθε εξεταστική.