THE GUITAR PLAYER

69) Παύλος χάρηκα

Παύλος pov

Η Αλκμήνη πρωί πρωί ήρθε να με βρει.

Της έφτιαξα καφέ και καθήσαμε στον καναπέ.

Ρούφηξε μια γουλιά. Έπειτα, ξεροκατάπιε.

"Παύλο μου πρέπει να δούμε πως θα το χειριστούμε..."

"Κάθησα χθες το βράδυ και σκέφτηκα..." δήλωσα σκεπτικός.

"Δηλαδή;"

"Δεν θα έρθω σπίτι σας."

"Τι εννοείς; Με ρωτάει για σένα"

Ένιωσα ένα κύμα να με διαπερνάει. Με συζητάει. Άρα δε της περνάω αδιάφορος.

"Και τιιι τι λέει;"

"Λέει γιατί δε μου μίλησες για τον φίλο σου;"

Άουτσ.

"Λοιπόν Αλκμήνη άκου... " καθαρίζω τον λαιμό μου "Θέλω να γνωριστούμε από την αρχή. Αν με παρουσιάσεις ως το αγόρι της δε θα ξέρει πως να νιώσει... "

"Δηλαδή Παύλο μου εσύ θα παριστάνεις πως δεν έγινε ποτέ τίποτα;"

Ένιωσα απευθείας δυσφορία. Παραμένω όμως σταθερός στην απόφαση μου.

"Ναι..."

"Δε σε πονάει αυτό;"

"Αλκμήνη δε θέλω να το συζητήσω..." την βλέπω που ετοιμάζεταξ να μιλήσει"Ναι ξέρω ότι είναι μελλοντικά δουλειά σου αλλά είμαι σίγουρος πως δε θέλω να το ξαναθίξω το θέμα."

Σεβάστηκε την απόφαση μου.

Πρέπει να μείνω μακριά της. Τώρα θα με μάθει ως έναν απλό γνωστό.

Γεωργία pov

Είμαι ξύπνια αρκετή ώρα τώρα. Περιεργάζομαι το χώρο γύρω μου. Κολλάω συνεχώς. Δε μπορώ να ξεθολώσω. Διαρκώς κενά.

Μου φαίνεται σαν να βρισκόμουν σε κόμμα και να ξύπνησα δυο χρόνια μετά.

Γεωργία ηρέμησε. Έτσι και αλλιώς χαλαρά. Τι σκατά πια... Δεν έχασα δα και τον μεγάλο έρωτα.

Ποτέ μου δεν έχω ερωτευτεί. Μα ποτέ... Θεωρώ τον έρωτα παιχνίδι με κανόνες όμως... Με το άνοιγμα τομων χαρτιών σου , το να πεις τι νιώθεις τέλοσπαντων το παιχνίδι ή που θα ξεκινήσει ή που θα τελειώσει. Αλλά για να φτάσεις εκεί... Βασανίζεσαι δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια για το τι αισθάνεται το άτομο που σε ενδιαφέρει. Άραγε αξίζει ή μήπως όχι;