THE GUITAR PLAYER

49) Θα μου μιλήσει ξανά;

Αυτά που ζήσαμε θα τα θυμάσαι?

Από τα σοσ κεφάλαια μπορώ να πω 💢

"Δεν έχει πλέον σημασία"

"Τι δεν έχει πλέον σημασία;" εξέφρασα δυνατά την απορία μου.

"Το εμείς."είπε κοφτά.

Θέλω να επιβεβαιωθώ πως δεν κοιμάμαι και τσιμπάω το δέρμα μου δυνατά αφήνοντας νυχιές.

"Παύλο πας καλά;" πετάχτηκε η Αλκμήνη.

"Άλκο μη χώνεσαι εκεί που δε σε σπέρνουν!" της είπε ελεύθερα.

Η πουτανίτσα εξακολουθούσε να του τρίβεται και το θέαμα μου προκαλούσε αηδία.

"Παύλο δεν χωρίζουν έτσι. Πρέπει να μιλήσουμε!" είπα εντελώς αναστατωμένη.

Χτύπησε μαλακά τον ώμο της Βαλερί και με τράβηξε από το χέρι.

Όταν το έκανε αυτό πάντα ακολουθούσε κόμπος στο στομάχι και έντονα φιλιά.

Τώρα ήταν ψυχρός και απότομος.

"Τι θες να πούμε;"

"Γιατί μου μιλάς έτσι;" είπα με παράπονο.

"Σου εξήγησα πόσο πολύ πληγώθηκα με την Βαλερί. Εξαρχής Γωγουλίνι σου είχα πει πως δεν θέλω να μπλέξουμε. Γιατί είναι δύσκολο. Έφερα τον κόσμο ανάποδα για σένα. Για εμάς. Και συ τώρα γυρνάς και ζηλεύεις την πρώην μου. Αν σεβόσουν εμένα έστω λίγο θα ήσουν πιο συγκρατημένη."

"Πώς μπορείς να βάζεις όριο σε αυτά που κάνεις; Εσύ δεν ζηλεύεις;"

"Κοπέλα μου απλά δείχνεις πως είσαι γατζωμένη πάνω μου. Τρέχεις πίσω μου σαν το σκυλάκι. Δεν θες να είσαι με κανέναν άλλον."

Οι λέξεις μου προκάλεσαν έντονο σφύξιμο.

"Παύλο συγγνώμη... Θα το διορθώσω... Σαγαπάωω..." ψέλλισα ηττημένη.

"Εσύ έλεγες πως το σαγαπάω είναι βαρύ ρήμα. Τι σε κάνει τώρα να το χρησιμοποιείς?" μουρμούρισε.

"Αυτά που νιώθω..." εξομολογήθηκα και κοίταξα χαμηλά συναισταλμένα.

"Απλά σε βαρέθηκα. Μπορείς να φύγεις." είπε και τα πόδια μου μουδιασαν.

Κοίταξα κάτω προσπαθώντας να συγκρατηθώ.

"Σε φίλησα, σε προστάτεψα , σου πήρα την αθωότητα, ανέχτηκα τους δικούς σου , μετακόμισα για πάρτη σου , έγραψα τραγούδια για σένα ... Εσένα... Εσύ δεν μου πρόσφερες τίποτα. Είσαι απλά ανώριμη και άχρηστη. "