THE GUITAR PLAYER

73) Κάψα

Τα έχω παίξει.
Ξεκινάω τώρα τα φροντηστήρια οπότε έμπνευση γιοκ.
Θα αργώ να ανεβάζω. Τζαστ του νοου.
Αρκετά σας μαύρισα κουραμπιεδάκια... Μαρή ακόμα καλοκαίρι έχουμεεεε.

Πίσω στο συγκλονηστικό μας κεφάλαιο

Της εξήγησα τα πάντα σήμερα που ήξερα ότι έχει πρωινή βάρδια.

"Δηλαδή για να καταλάβω θες να κάνεις την κοπέλα σου να ζηλέψει και να σε θυμηθεί;" ρώτησε η Αλεξία καθαρίζοντας ένα τραπεζάκι.

"Πάνω κάτω αυτό" συνόψισα τρίβοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

"Παύλο μου δε ξέρω... Η αλήθεια όμως είναι ότι ο σκοπός είναι άγιος.."

"Είναι. Δε ξέρεις πόσο υποφέρω που δε με θυμάται η κοπέλα που ερωτεύτηκα..." κατσούφιασα.

Έστιψε το υγρό πανί στον νεροχύτη και με κοίταξε με λύπηση. "Πρώτη φορά γνωρίζω τόσο συναισθηματικό και ευαίσθητο αγόρι.." σχολίασε. "Πρέπει να την αγαπάς πολύ..."

"Ναι. Έπρεπε να συμβούν όλα αυτά για να το λέω έξω από τα δόντια."

"Νομίζω πως το αγόρι μου θα καταλάβει.." ξεροκατάπιε και ακούμπησε στον πάγκο. "Δώσε μου λίγο χρόνο. Θα σε ενημερώσω αργότερα"

Ένεψα θετικά. "Δε θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα. Καμιά αγκαλιά και αν χρειαστεί φιλί στο μάγουλο. Απλά ελπίζω στο να δουλέψει."

"Εντάξει Παυλίτο. Θες να κεράσω τίποτα;" ρώτησε καλοπροαίρετα.

"Μπα όχι! Μόνο να μου πεις να ξέρω. Τσάο Αλέξιααα!"

Βγήκα στον δρόμο. Τώρα περιμένω τηλεφώνημα.

Γεωργία pov

Βρίσκομαι πάνω σε μια βάρκα.  Έκανα κουπί μόνη μου σε ένα ατελείωτο ποτάμι.

Συνεχίζω την διαδρομή μου.

Ξαφνικά το νερό άρχισε να μαυρίζει. Μαζί και το κουπί μου. Πριν φτάσει στο χέρι μου το αφήνω να βυθιστεί. Η βαρκούλα αρχίζει να σαπίζει. Ακούγεται το ξύλο να ραγίζει.

Τα μάτια μου γουρλώνουν και αγγίζω το κεφάλι μου. Πάω να καλύψω έντρομη το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.

Ματωμένα χέρια. Κατακκόκινο , ρευστό αίμα. Κοκκινίζω ολόκληρη.

Ακούγεται μια μελωδία στο παρασκήνιο.

Ρολάρω τα μάτια προς τα πάνω. Ένα σκοινί.