Έχω κουραστεί. Με όλους και με όλα, με τους πάντες και τα πάντα!
#blessed
Γεωργία pov
Φφφ.. το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Τα μάτια μου θολώνουν και νιώθω βαρύ το κεφάλι μου. Λείπουν πράγματα από εκεί μέσα.
Το βραζιλιάνικο σείριαλ στο οποίο συμμετέχω ως κομπάρσα μου στοιχίζει πολλά. Η ζωή μου ουσιαστικά είναι ένα σείριαλ πλέον. Δεν αλλάζω τίποτα απλά σκαλίζω το παρελθόν. Και δεν βρίσκω ησυχία. Μόνο θολούρα, σκοτάδι και τόνους δυστυχία.
Μα για μισό... Εγώ στον καναπέ κοιμήθηκα.
Λογικά θα με μετέφερε η Άλκο.
Αχ καλύτερα να μη σκέφτομαι τώρα που το σκέφτομαι. Πωπω φτάνει Γεωργία...
Πλένομαι στα γρήγορα. Ευελπιστώ με το σωστό σαπούνι.
Η σκάλα φαντάζει σα να ψηλώνει. Ακουμπάω το χέρι στο κάγκελο και σιγά σιγά κατεβαίνω.
Με κάθε βήμα η ζαλάδα μου γίνεται εντονότερη.
Η μητέρα μου αντιλήφθηκε την πάλη που έδινα και με κατέβασε εκείνη.
"Όλα καλά;" με ρώτησε ανήσυχη.
Μούγκρισα.
"Ζαλίζεσαι;"
Μούγκρισα.
"Είσαι αγελάδα;"
"ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!" φώναξα.
"Συγγνώμη..." απολογήθηκε και μου έφτιαξε πρωινό.
Δημητριακά με γάλα. Ξερά και τραγανά... Το κουτάλι μου έκοβε βόλτες στο άφθονο γάλα.
Δεν είχα όρεξη. Όχι μόνο να φάω. Για κανέναν και τίποτα. Πώς ξέρω ότι δε με κοροϊδεύουν όλοι; Ότι δεν εκμεταλλεύονται την αμνησία μου για να μου πουλήσουν ψέματα;
Το χειρότερο είναι πως ο εγκέφαλος μου δε συνεργάζεται. Δεν επανέρχεται η παραμικρή εικόνα.
"Τι σκέφτεσαι;" με ξάφνιασε η μαμά.
"Είναι τόσο εμφανές ότι κάτι σκέφτομαι;"
"Παιδί μου... Μη πιέζεσαι. Θα έρθουν πίσω οι αναμνήσεις. Και όλα θα μπουν στον ρυθμό τους."
"ΝΑΙΙ πολύ ονειρικό... "
"2 μέρες πέρασαν Γωγώ. 2 χρόνια σου λείπουν. Για ήρεμα!"
"Μαμά θέλω να έρθει εδώ η Δανάη.. Μέχρι και τον άκυρο τον Παύλο μου κουβαλήσατε."
YOU ARE READING
THE GUITAR PLAYER
Teen FictionΕίναι σαν παζλ τελικά ο έρωτας. Το χτίζεις κομμάτι κομμάτι με κάποιον και ξαφνικά μπορεί ο συμπαίκτης σου να στα γκρεμίσει όλα. Έλα μου ντε όμως που μετά θα χαθούν κομμάτια... --- "Απλά σε βαρέθηκα. Μπορείς να φύγεις." είπε και τα πόδια μου μουδιασα...
