THE GUITAR PLAYER

76) Δεν της άξιζε

Γεια σας γεια σας εφόσον ανταποκριθήκατε πρόθυμα δε σας στέρησα και εγώ το κεφαλαιάκι.

Πάμε πίσω στο σπίτι των Γιαννακόπουλων.

Παύλος pov

"Τι στο διάολο συμβαίνει αυτή τη φορά;" ρώτησα έξαλλος την Μαρία που έμοιαζε φοβισμένη.

Δεν μου απάντησε.

"ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ!" γρύλλισα έξαλλος.

"Παύλο έκανες είσοδο με νευράκια;" με ρώτησε η αδερφή μου.

"Μπορείς να μου πεις τι παθαίνεις;"

"Τι παθαίνω εγώ ή εσύ;" ρώτησε ειρωνικά.

"Μη με χλευάζεις μικρό!"

"Αδελφούλη δε φταίω εγώ. Αντί να είσαι με την οικογένεια σου κυνηγάς το μπάζο να σε θυμηθεί."

Αρχίσαμε τα ίδια.

Μα καλά δε μπορεί να ηρεμήσει αυτό το κορίτσι. Ακόμα και τώρα που θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι σαν οικογένεια, εκείνη τον χαβά της.

"Θα σου αστράψω μία που θα είναι όλη δική σου!"

Με κοίταξε χλευαστικά.

"ΛΕΓΕ!"

"Τι άλλο θες να μάθεις πια;"

"Μου πετάς στο τηλέφωνο πως η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο και έρχομαι εδώ τρέχοντας να βρω εσένα να ξύνεσαι!!!!"

"Παύλο ηρέμησε απλά έπαθε καρδιακό."

"Καθημερινά πράγματα..." κράτησα για λίγο την ανάσα μου. "ΓΑΜΩ ΠΑΣ ΚΑΛΑ;"

"Φυσικά γλυκέ μου αδελφούλη. Προσπαθώ έστω να είμαι ψύχραιμη."

"Αυτό δεν είναι ψυχραιμία αυτό είναι αναισθησία"

"Χε στη κα!"

"ΓΑΙΔΑΡΑ. ΕΚΕΙΝΗ ΣΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ!"

"Σαν πολύ ευαίσθητος μας βγήκες."

"Θέλω να σε πνίξω."

"Τα γνωστά ερωτικά λόγια του Παύλου..." σχολίασε και αναπήδησε από τον καναπέ.

Τράβηξε την κουρτίνα και κοίταξε έξω.

Πάντοτε η Μαρία αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με σαρκασμό και ειρωνεία. Ήξερα πως την έτρωγε το πως είναι η γιαγιά αλλα ξέρει και εκείνη πως με το να κατηγορεί την Γεωργία ότι και καλά για χάρη της τους παραμελώ δε κερδίζει τίποτα.