THE GUITAR PLAYER

12) Η γλυκιά πλευρά του

Γύρισα πίσω η αυθεντική ! Σας έλλειψα;; Το επόμενο το γράφει η Νάνσυ ❤

Γεωργία pov

   Τελευταία ώρα φυσική...

  Τα αγόρια στο μπροστινό θρανίο να μην λένε να το βουλώσουν.

  Καθόμουν στο θρανίο μόνη μου φέτος για να μην ενοχλούμαι από τα θορυβώδη παιδάκια...

  Ποιον κοροϊδεύω;

Απλά δεν είχα παρέα.

"Δεσποινίς Χατζηκυριάκου να τολμήσω να ρωτήσω που τρέχει ο λογισμός σας;" ρώτησε η ξυνή.

"Σύγουρα όχι στον Νεύτωνα..." μουρμούρισα.

  Χτύπησε το κουδούνι και με σύντομες κινήσεις σηκώθηκα και έκανα να φύγω.

"Δεσποινις Χατζηκυριάκου λίγη προσοχή στο μάθημα μου δεν θα έβλαπτε..." είπε η ξυνή.

  Όλο μιλάει πια...

  Τρέχω κάτω βλέποντας με την άκρη του ματιού μου πως το λεωφορείο είναι έτοιμο να φύγει.

  Ορμάω μέσα στον προβατικό σωρό, το κύμα από τους μαθητές που έμπαιναν μέσα σαν τις τηγανητές πατάτες στο καυτό λάδι...

  Κάποια πεινάει...

  Κάνω να μπω και...

*ΜΠΑΜ*

   Τα υπέροχα μουτράκια μου έφαγαν πόρτα.

"Τρελή μου;" είπε ένας σε μια φίλη του δίπλα μου.

"Τρελέ μου!"  φώναξε εκείνη και τον αγκάλιασε.

"Δε μου λέτε πως θα γυρίσετε σπίτι εσείς μπρούδια;"

"....." έμειναν άναυδοι και οι δύο.

"Γεια σου Γεωργία Χατζηκυριάκου..." άκουσα το όνομα μου συλλαβιστά και ολόκληρο.

  Πήγα ένα βήμα πιο κει και είδα έναν καστανομάλλη με μελιά μάτια και μέτριο ανάστημα να με κοιτά εξεταστικά.

"Και εσύ είσαι ο...;" είπα βαριεστημένα και άνοιξα το μπουκαλάκι μου να πιω λίγο νερό.

"Φίλος Παύλου!"

Και το νερό το έφτυσα στο γλίτσικο προσωπάκι του.

"Κοπέλα μου με γέμισες νερά..." παραπονέθηκε.

"Γιατί ήρθες στην ζωή μου; Εκεί που τον ξέχασα ; Εκεί που ορκίστηκα ότι θα την ξαναφτιάξω;"