THE GUITAR PLAYER

74) Επέστρεψε

Επέστρεψα με έμπνευση. Και αύριο έχω μάθημα.
Πω πρήξιμο που θα φάτε..
Σας ξεπλήρωσα με αυτό το κεφάλαιο.
Νομίζω είναι απ'τα καλύτερα μου.

Μα γιατι αυτη τον αγγίζει;

Έχετε νιώσει ποτέ να σας τσιμπάει μια σφίγγα; Έτσι ακριβώς ένιωθε το στομάχι μου. Σαν να είχε τσιμπηθεί εσωτερικά από κάποιο έντομο αλλά αντί να αφήσει το κεντρί και να πεθάνει μέσα μου συνέχιζε να κόβει βόλτες και να αφήνει τσιμπιές.

Όλα καλά Γεωργία ηρέμησε μπορεί να είναι απλά φίλοι, όπως είστε εσείς οι
δυο.

Άχου δε μπορώ με αυτή την εικόνα αγριεύομαι.

"Ο Παύλος με τη φίλη του! Μήπως να τους χαθρετήσουμε;" αναφώνησε η Αλκμήνη.

Παίζει με τα νεύρα μου ξεκάθαρα.

Πλησιάζουμε προς το επίμαχο σημείο. Η κοπελίτσα με κοίταγε κάπως επίμονα.

Φοβήθηκε μη της φάω το κελεπούρι. Με τα ωραία μάτια που μόνο εμένα χαζεύουν με τρόπο αλλιώτικο, με τα χείλη αυτά με την φωνή την βραχνή , την μελωδική...

ΤΙ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ.

"Εγώ παιδιά να πηγαίνω.. Γεια σου Παύλο μου!" του χάιδεψε τον ώμο τρυφερά και ξεκουμπίστηκε.

Τι 'μου' ήταν αυτό ας πούμε; Ούτε η Άλκο δε του λέει τέτοιο συρτό μου . Ας ηρεμήσω.

Το τηλέφωνο της αδερφής μου ηχεί. Το σηκώνει αστραπιαία. "Έλα. Αχά... αχά.. Ναι ναι θάρθω τώρα." Το έκλεισε." Η μαμά έχει μια δουλίτσα στην οποία χρησιμεύω."

"Τι δούλιτσα;"ρώτησα.

"Ε κάτι παραλαβές κου λου που... Έτσι και αλλιώς εσύ δεν είσαι για αυτά"

Δίκιο έχει ποτέ δε χώνεψα αυτή την επιχείρηση.

Σε λίγα λεπτά είχαμε απομέινει εγώ και ο Παύλος.

"Και για πες ρε Γεωργία..."

Τι ρε ήταν αυτό τώρα.

Ο Παύλος πάντα μου μίλαγε με γλύκα, με τρυφερότητα... Ίσως το έχω συνηθίσει για αυτό μου φαίνεται τώρα τόσο παράξενο.

Άραγε πρέπει να του πω ότι μίλησα με την μαμά του;  Αλλά δε θυμάμαι το πως πέθανε. Ίσως και να μη το βίωσα. Ίσως απλά να μου το είπαν.

"Που ταξιδεύεις;" με ρώτησε εστιάζοντας πάνω μου.

Στα μάτια σου..