THE GUITAR PLAYER

86) Πρέπει να το πω;

Επέλεξα να κρατήσω την ιστορία μου ουδέτερη σε σχέση με αυτό που συμβαίνει με το ξέσπασμα του ιου. Αυτό γιατί δε θέλω να επιτείνω τον πανικό και να βοηθήσω τον κόσμο να ξεχαστεί.

 
"Όλα καλά..." απάντησα ενώνοντας τα χείλη μου.

"Τελευταία σου συμβαίνει συχνά..."

"Ποιο;" ρώτησα κοιτώντας τον σαν να μην τρέχει τίποτα.

"Αυτό με την ζαλάδα ... την αναγούλα..." Σήκωσε το φρύδι.

"Αγάπη μου οι πανελλήνιες φταίνε..." προσπάθησα να δικαιολογηθώ μα δεν φαινόταν να τον έπειθα.

"Και γιατί σε έπιασε σύγχυση;"

"Τι γιατί;"

"Δεν θέλω να αγχώνεσαι για χαζά πράγματα.." με ακούμπησε στο κεφάλι.

"Δεν είναι χαζό το μέλλον μου Παύλο..."

"Καλά... Χαλάρωσε δεν είπα αυτό." αποκρίθηκε.

"Και όμως αυτό είπες... "

"Γεωργία γιατί αρπάχτηκες τόσο;"

Τον στραβοκοίταξα και απομακρύνθηκα από δίπλα του.

"Γεωργία κάνεις σαν μωρό..." με σκούντηξε αλλά εγώ απομάκρυνα το χέρι του.

Άρχισε να με γαργαλάει και εγώ μούγκρισα με ενόχληση.

"Αφού ξέρω πως δεν αντιστέκεσαι.." χαμογέλασε αυτάρεσκα συνεχίζοντας να με ενοχλεί.

Παραδόξως εκνευριζόμουν.

"Πριν ανακατευόμουν και τώρα με γαργαλάς. Πολύ έξυπνο."  επισήμανα.

"Δίκιο έχεις. Λάθος μου."

"Μπορώ να μείνω λίγο μόνη;" ρώτησα ήπια.

"Και μόνο που το είπες τόσο ευγενικά θα σου πω όχι."

Πωωωω θεέ μου μπλέξιμο. Να θες να τον διώξεις και να μη φεύγει.

"Δεν είναι τρέλα της στιγμής ξέρω τι κάνω..." μουρμούρισε για να σπάσει την σιωπή.

Δεν έδειχνα τόσο πρόθυμη να μιλήσω. Ήθελα να ανακαλύψω αν αυτό που σκέφτηκα ... Αυτός ο εφιάλτης θα γινόταν στην πραγματικότητα.

Με βλέπω με τρίδυμα αγκαλιά να τρέχω με μπιμπερό με πάνες και πιπίλες. Να μην είμαι ικανή να τα φροντίσω... Να με κυριεύουν, να με τραβάει το ένα από τη μακριά, συντηρητική , κακόγουστη φουστανέλα μου και να ουρλιάζει : Μαμά μόνο για εμένα θα ζεις τώρα! Εμένα πρέπει να μεγαλώσεις! Πρέπει να με ταΐζεις , να με πας ποδόσφαιρο , να εκπληρώσεις τα όνειρα μου, να μου δώσεις προ σο χή!!!!