THE GUITAR PLAYER

45) Λιποθυμία

Έχει χαλάσει ο ανεμιστήρας και κοντεύω να πάθω ασφυξία. Υδρώνω σαν χιμπατζή στην λεωφόρο αλλά όχι... Πρέπει να κάτσω να ενημερώσω την ιστορία γιατί υπάρχει κόσμος που τον ενδιαφέρει.

*Break is over*

   Στεκόταν απόμακρη με παγερή ορθοστασιά και βλέμμα.

   Σαν να με μισούσε.

   Δεν άντεχα να είμαστε έτσι. Χάρις εκείνον θα πάω να της μιλήσω.

"Γιατί με κάλεσες εδώ;" ρώτησε.

"Πάμε στην γνωστή αφετέρια να μιλήσουμε." παρότρυνα.

"Ό,τι θες να μου πεις θα το πεις εδώ και τώρα. Δεν φτάνει που με κουβάλησες..."

Έσκυψα το κεφάλι και ξανακέρδισα επαφή με τα μάτια της.

"Δανάη θέλω να αφήσουμε τα πάντα πίσω μας και να προχωρήσουμε."

"Την επιλογή σου την έκανες..."

"Τι εννοείς;"

"Είναι ή αυτός ή εγώ..." υπαγόρευσε.

"Μα..."

"Δεν έχει άλλες δικαιολογίες. Βλέπω πως σε έχει του χεριού του, μα όταν αγάπη μου γλυκιά νιώθεις σαν σκουπίδι επειδή θα σε πληγώσει και το ξέρω... Μη διανοηθείς να με θυμηθείς να τρέξω να σε παρηγορώ."

Τα λόγια της ήταν παγωμένα, αποπνικτικά.

"Δανάη εγώ τον Παύλο τον αγαπάω. Εσύ είσαι η κολλητή μου και μάλιστα δεν πρόκειται να σε παραμελήσω. Το έκανα γιατί έδειχνες ευτυχισμένη με τκν Δημήτρη. Αλλά δεν είναι δυνατόν γαμώτο να μην αποδέχεσαι τις επιλογές μου." είπα και η φωνή μου έτρεμε.

  Φοβόμουν μήπως έφευγε.

"Από τότε που τον γνώρισες έχεις γίνει τόσο γαμημένα εγωίστρια. Ποτέ σου δεν σε ένοιαξα εγώ , η δική μου ζωή... Μόνο ο πόνος σου για το αν και πως θα τον κρατήσεις."

Εξωτερίκευε τα παράπονα ένα ένα. Τα λόγια της έσταζαν διλητήριο. Την κοίταξα με απέχθεια. Δεν αξίζω να παλεύω για τέτοιες κομπλεξικές.

"Φτάνει με αυτό το υφάκι. Δεν είσαι η κολλητή μου εσύ..." είπα πικρόχολα.

"Πάνε πίσω στον παπάρα σου και άσε με έξω. Έτσι και αλλιώς ξέρεις να με θυμάσαι όποτε έχεις συμφέρον. Λογικά θα σου είπε να μην είστε όλο μαζί ε; Να ζεις την ζωή σου, να δεις τους φίλους σου..."

Με είχε αποστομώσει. Όντως αυτό μου είπε.

"Σε αδειάζει σιγά σιγά..." συνέχισε γελώντας.