Şeytan ve Melek- "Masum Aşk #Wattys 2015 "

Sınıf

        Sabah saat 7’ye doğru yatağımdan kalktım, her zaman ki gibi annemin zoruyla  kahvaltı yaptıktan sonra çantamı hazırladım ve evden çıkacaktım ki arkadan annem hırkamı çekiştirerek beni durdurdu.  
“Çisem dur! Bugün okula seni ben bırakacağım, doğrusu bundan sonra her gün seni okula ben bırakacağım, ayrıca farklı bir yoldan gideceğiz bundan da emin olabilirsin.” dedi.  

Doğrusu o otobüse ve o yola meraklı olduğumu söyleyemezdim, bunu hiç söylemezdim desem daha yeridir ama her gün okula beni annemin bırakacağı fikride kabustan farksızdı, sonuçta ben 12.sınıf öğrencisiydim! Çocuk değil. 

“Anne, bugünlük tabii ki de bırakmanı isterim ama her gün beni okula sen bırakamazsın bunu çok iyi biliyorsun.”

“Bak, bugünü halledelim de diğer günler için bir çözüm yolu bulurum tamam mı?”

“Pekala. Umarım bulabilirsin." dedikten sonra annemle birlikte evden çıkıp arabaya bindik, ve radyoda kanalları gezerken hala her kanalın bu terörist saldırısından bahsettiği dikkatimi çekti, annem birinde bile durmuyordu sanırım dinleyip daha fazla üzülmemi istemiyordu, sonunda radyoyu kökten kapadı. Bense haberleri dinlemek, neler olduğunu öğrenmek istiyordum çünkü merak ediyordum ama şuan bunu konuşamazdık, zamanı değildi.

“Karanlıktan uzak dur.”

Duyduğum sesle anneme dönüp "Anlamadım ne dedin?" demiştim. Annemse "Ben bir şey demedim tatlım dedi." Sanırım gayipten sesler de duymaya başlıyordum ki bu o kabuslardan ve olanlardan sonra beni deli olarak tesicillemeye yeterdi. Samimiyetten yoksun, durumuma acır bir şekilde gülüp kafamı cama dayadım. Yolu izlerken zihnimde birden beliren ve beni kitleyen görüntüler beynimin içini doldurmaya başlamıştı derin nefes almaya çalışıyordum ama olmuyordu beynime bir türlü oksijen gitmiyordu sanki.

“O kötü biri, gözleri simsiyah...”

Hayır! Hayır bunlar da ne böyle beynimin içine hükmedemiyordum, etrafımda ne olup bitiyor göremiyordum sadece aklımın içinde belli belirsiz görüntüler yer alıyordu. Bir insanın görüntüleri erkekti, ama yüzünü göremiyordum. İşin kötü tarafı annemden yardım istemek için  ses bile çıkaramıyordum!

“Kötülüğün tohumu, iyilikle birleşemez, kötülük kötüdür ve her zaman karanlıktır , o kötü biri...”

Lanet olsun daha fazla dayanmayacaktım! Sesler ve görüntüler birden kesilmişti. Annem durumumu hala fark etmemiş ve kendi kendine bir şeyler konuşuyordu.  Bana doğru döndüğünde yüzümün halinden anlamış olacak ki,

“Çisem! Yüzün bembeyaz olmuş, sen... sen iyi misin?!” diye arabaya ani bir fren yaptırmıştı. 

Bir şey diyemiyordum, ama susmaya devam edersem bu annemi deli etmeye yetecekti ve o eve geri dönecektim, bu da iyice delirmeme sebep olacaktı,  Kendimi toparlamaya çalıştım ve ağzımdan çıkacak en iyi kelimeleri seçerek konuştum;

“İyiyim anne, sadece... sadece sanırım tansiyonum düştü bu da gayet normal, doktor ben hastaneden çıkarken bunu sana söylemişti sanırım." diyebilmiştim. Annem hiçte tatmin olmamış bir şekilde arabayı çalıştırırken "Emin misin kızım? Hiç iyi gözükmüyorsun." demişti. Arabanın yan aynalarından kendimi görünce telaşlanmasına hak veriyordum, şuan tam bir hayalet gibi gözüküyordum. Anneme dönüp onu tatmin edecek bir şekilde gülümseyerek "İyiyim dediğim gibi tansiyonum düştü sadece hadi geç kaldım okula zaten dahaa fazla ders kaçırmak istemiyorum. " demiştim ama o an aklımdan geçen tek şey  son iki haftadır hayatımda yaşamadığım kadar garip olaylar yaşadığımdı ama içimden bir ses daha kötü şeyler beni beklediğiydi ama beni bekleyen neydi bilmiyordum.  Yol ilerledikçe daha fazla huzursuzlukla başbaşa kalıyordum. Dönüşü olmayan bir yolda, cehenneme giden ve yaptıklarından pişman olan aciz bir ruhun hissettiklerini hissediyordum sanki  dönmek ama dönmemin de imkansız olduğunu düşünüyordum ama alt tarafı okula gidiyordum işte bunca düşünce, karmaşa da neydi? Yol boyunca annemin "Kendini daha iyi hissediyor musun?" sorusu dışında  tek bir kelime dahi konuşmamıştık, o da en az benim kadar huzursuzdu bu normal bir şeydi hayatta tutunabileceği tek insan ben kalmıştım, sonsuz bir süre gibi gelen zamandan sonra okula varmıştık, kemerimi çıkarıp, anneme masum bir öpücük verdikten sonra kendimden emin bir şekilde