Freunde || A.Wellinger

Epilog

Zawszę śnię o tobie
Razem z tobą dorastałam
Przy tobie czuje się sobą
Czas najwyższy zrobić pierwszy krok

Jak wiosna, budzi kwiaty
Jak melodia, Pełna swej wartości
Żyjesz we mnie
Jestem w tobie

Jak padający deszcz, który zwilża serce
Jak wiersz, który nigdy nie został napisany
Żyjesz we mnie
Jestem w tobie

Tak chciałbym
Spędzać z tobą czas
I przestać ciągle się wahać.

Wszystko co robię
Prowadzi mnie do ciebie
Chcę w końcu poczuć się szczęśliwa

I wydawać by się mogło , że już na wieki zostaniemy swoimi zmorami. Jednak to wszystko wygląda inaczej. Mieszkamy razem i planujemy wspólną przyszłość. Jako kochająca się para. To nie do pomyślenia , że wystarczyło kilka wspólnych chwil abyśmy zrozumieli , że nie możemy bez siebie żyć. I może brzmi to banalnie i śmiesznie , ale tak jest. Andreas jest cząstką mnie , cząstką bez której nie jestem w stanie normalnie funkcjonować. Obydwoje zaczynamy pewien etap w życiu , w którym nie ma miejsca na błahe kłótnie czy beztroskie życie. Wkroczyliśmy w etap dojrzałości.

'-I pewnego dnia , razem z naszym małym maluszkiem staniesz przede mną i powiesz mi , że jesteśmy dla ciebie wszystkim. Kochasz nas i nie wyobrażasz sobie bez nas życia. – powiedziałam patrząc mu prosto w oczy. – A wiesz dlaczego ? Bo wiesz , że nikt nie pokocha cię tak bardzo jak my , nikt nie będzie dla ciebie tak ważny jak my i nie pokochasz kogoś tak bardzo jak nas.

- Masz rację. Będziecie moim oczkiem w głowie. Kocham cię Karolina. Bardziej niż sobie wyobrażasz.'

I to już koniec :( Zapraszam na mój profil!