TOUCH ME. |✔️

HOOFDSTUK C

!!!!!!!A/N: Vanaf nu zul je geen Engelse tekst meer hoeven lezen, omdat alles gewoon in het NL geschreven wordt. Om verwarring te voorkomen staat alles wat in het Engels wordt gesproken ZO, en alles dat in het Nederlands wordt gesproken, staat ZO. (dus Engels RECHT en Nederlands SCHUIN.) -DIT STAAT ALLEMAAL LOS VAN SMS'JES. Begrijp je t nog? komt vanzelf wel. hoop ik.
GROETJES.
—————

Het vliegtuig was merkwaardig stil.
Toen ik nog half sliep.

Op de constante geluiden van de motoren na dan.

Eindelijk had ik iets van slaap kunnen vinden, na twee keer gebeuk van karretjes over het gangpad tegen mijn knieën en een kinderen achter me die nog te korte benen hadden om normaal de vloer te bereiken en dus steeds tegen de stoel schopte.

Maar Macey had geen verkeerde vlucht geboekt. De businessclass is, zonder alle karretjes en mensen, best relaxed.

Nog één a twee uur te gaan en mijn hele reis bestaat tot nu toe uit non-stop muziek luisteren en verschillende mensen en kinderen vervloekte blikken geven dat ze moeten stil zijn of de stoel waar ik op zit, met rust moeten laten. De stewards en stewardessen zijn er tot nu toe nog niet bij gehaald, dus alles verloopt nog prima.

Met mijn fantastische Engels heb ik ook nog een gratis colaatje weten te scoren, geen idee hoe. Misschien werd de hele vliegcrew stik chagrijnig van mijn onbegrijpelijke gebazel en toen ik naar iets wees wat ze wel begrepen, al snel doorhadden dat dit een goeie manier was op me stil te krijgen. Voor een paar minuten dan.

Na tien minuten kreeg ik namelijk honger.

Was lachen.
Voor mij dan. De geïrriteerde blikken om me heen toonden een hevige tegenstelling.

Onbewust hangt er toch een grijns op mijn gezicht bij het idee dat ik al irritaties bij het hele vliegtuig heb opgebracht, want wat is er erger dan een zeikende passagier in een vliegtuig?
Niks, toch? Oh, laat maar, er is iets ergers.

Een huilende baby die niet van stoppen weet. Vooral landen en opstijgen is dan een pretje. Laat ik nu dan ook, met mijn sterke liefde voor de menselijke beschaving, opgescheept zitten met een schijt irritante baby waarvan ik elke minuut mijn eigen haren uit mijn kop wil trekken. Ik weet het, ik had gezegd dat ik niet zelfmoord gericht ben, maar dat neemt niet weg dat ik nu met alle plezier ga skydiven uit dit fucking vliegtuig.

Nog anderhalf uur, Julia.

Eerste minuut dat ik in Amerika ben ga ik per direct naar het dichtstbijzijnde gemeentehuis om mijn naam te veranderen.
En achternaam. Ik heb, en wil, niks meer te maken hebben met familie van 't Zandhover.
Ook al betekent dat een nieuwe identiteit. Graag eigenlijk. Nooit meer hoeven omkijken als een bekende me Julia noemt.

Met die opluchtende gedachte, val ik in slaap. Hopend dat de verschrikkelijke anderhalf uur nog in dit vliegtuig snel voorbij gaan.

—————

Een enorm stijve nek toont meteen alweer aan waarom ik slapen in combinatie met vliegen haat. De vliegtuigstoel is, hoe groot mijn echte liefde voor vliegen ook is, geen bed. Hoe je het ook goed kunt proberen te praten, zo'n stoel is knetterhard en je mag van geluk spreken als je rug aan het einde van je reis nog niet verkrompen is door een hernia.

Het moment dat de baby achter me keihard begint te huilen, toont ook wat aan: we gaan landen. Handig hoor zo'n automatische landingswekker, maar ik krijg het toch liever doorgeseind zonder een enorm gekrijs. Geïrriteerd laat ik mijn hoofd tegen en stoel vallen en plug mijn oortjes weer in mijn telefoon. "Kan iemand die baby een fucking speen aangeven?" Mompel ik grommend.