TOUCH ME. |✔️

HOOFDSTUK I

-POINT OF VIEW [CHARA]-
[ps. zet het nummer aan]-(AURORA, Running With The Wolves)

"STAP DE FUCK WEG VAN MIJN MATE." Brult hij.

Meteen zet ik een paar stappen achteruit. De pool-dude kon ik nog wel aan met een paar simpele vuisten, maar dit beest? Godver. Hiervoor zal ik verdomme het complete leger van Amerika bij elkaar moeten roepen en dan bidden of hij daar überhaupt een schrammetje van zou krijgen.

Ironisch genoeg, net wanneer ik een paar passen achteruit zet begint hij opnieuw te grommen.

"Stap nu verdomme bij mijn mate weg, Liam." Brult hij, maar zijn ogen wijken niet van de mijne af. Hij kent Liam?
Liam doet niks en blijft bevroren op zijn plek staan. Hij heeft het gehad. In nog geen vierde seconde duwt hij Liam tegen de muur en slaat hij zijn armen als ijzeren hekken om mijn middel heen. Direct knal ik tegen zijn harde borstkas.

Het hele café, die al stil was gevallen, staat meteen op spanning wanneer er een abrupte, doordringende, om angst schreeuwende gil klinkt die verschillende bierglazen laat knappen. Tientallen ogen richten zich op die ene persoon die die enorme gil liet en aan het hyperventileren is.

De tientallen ogen zijn allemaal, stuk voor stuk, op mij gericht.

Zijn armen zijn kooien. Gevangenissen.
Ik sla in het rond, de tranen vloeien over mijn wangen en hij doet datgeen waar mijn ogen nog erger van gaan opzwellen, nog roder worden en waar mijn lichaam van gaat trillen en schreeuwen; hij houdt me vast en laat met geen mogelijkheid los.

En dan Liam. Liam staat op en ademt hevig. Hij rent op ons af, maar blijft op een paar meter afstand staan. "Laat haar los! Ze kan het niet aan!" Schreeuwt Liam naar hem.

De wereld begint te draaien, mijn ogen huilen een hoeveelheid tranen waarvan ik het bestaan niet wist en ik schop, sla, draai, knie, alles om zijn grip iets te laten verzwakken en me uit deze hel te brengen, maar er is niks. Geen kreun, geen schram, geen kras, geen grom, niks. Helemaal niks en ik ga compleet en compleet door het lint.

"ALPHA!" Brult Liam plotseling met een volumekracht waarvan ik, wederom, het bestaan niet van wist. En die ene seconde, die ene seconde dat hij zijn grip verzwakt door Liams brul is mijn vrijheid. Ik weet me op de meest pijnlijke manier uit zijn gevangenis kooien te wrikken en ik ren. Ik ren het café uit en rij weg.

Mijn lichaam trilt. Mijn handen zijn niet te kalmeren en mijn gedachtes zijn overal behalve op de weg. "Godverdomme Chara!" Schreeuw ik naar mezelf, zo hard dat het een paar secondes door mijn motorhelm galmt.

HOTEL WASHINGTON

Zonder twijfel rijd ik de snelweg af en parkeer.

Trillend en uitgeput duw ik de entreedeuren open en loop op de receptie af.
"Eenpersoons kamer één nacht." Mijn stem is gehaast en geïrriteerd. Hij knikt en overhandig een papier. "Hier uw gegevens invullen en onderaan graag tekenen."

Kamer 16.
De deur kraakt zodra ik de sleutel in het slot heb omgedraaid. "Ik wist dat ik niet voor een twee sterren hotel moest gaan. Verdomd krakende deuren." Mompel ik en ik stap naar binnen om vervolgens mijn jas, tas, motorhelm en -sleutels op tafel te leggen.

LIAM- CHARA! WAAR BEN JE?!?!
Ik zucht kwaad en veeg zenuwachtig met mijn handpalmen over mijn middel om zijn DNA  van mijn lichaam te verwijderen.
Met een doffe humpf valt mijn mobiel op de bank waar ik het naartoe had gegooid. Liam kan erin stikken, hij is groot genoeg om een taxi te bellen en nu ik weet dat hij hem kent, zoekt hij het zelf maar uit.

I need a drink.

Met nog steeds trillende handen open ik de kleine wijnkast, drankkast. Kort samengevat, gewoon letterlijk een kast voor drank. Whiskey, Bacardi, Wodka, Malibu, Gin, Grey Goose, Kraken Rum, noem maar op. Mijn hand reikt naar de Grey Goose en Kraken Rum.
Vanavond wordt lachen. Letterlijk dan.

CHARA- Hotel Washington, k. 231

Succes met zoeken, pik.

[SILAS]

"Laat haar los! Ze kan het niet aan!" Verheft hij zijn stem. Hij verheft verdomme zijn stem en bemoeit zich met mijn mate.

Ik kijk op en-.... en ze is weg. Uit mijn armen gerend, de gevaarlijke wereld in.

Verwart kijk ik op en zie haar rennend de deur open trappen. De tranen vloeien over haar wangen en ik brul. Ik brul als nooit te voren. Ze huilt. Ze heeft pijn, binnenin of buitenaf.
Ik ren achter haar aan, maar wordt direct door Liam terug getrokken.

Ik grijp hem bij zijn nek en druk hem tegen de muur aan. "ALS JIJ NIET MIJN GAMMA WAS, WAS JE DOOD!" Hij zegt niks. "Je weet waar ze is en wie ze is, niet!?!?!" Grom ik en laat mijn hand zakken, hij snakt meteen naar adem.

"Ja. Ik weet wie ze is. Ik weet niet waar ze is of heen gaat, maar dat is niet zo moeilijk."
Ik grom. "Vertel. Nú." Hij aarzelt. "Alpha, alle respect, maar ik denk dat ze het liever voor zichzelf hou-" "GODVERDOMME. ANTWOORD!" Ik ram mijn vuist op de tafel naast ons.

Hij knikt verslagen. "Chara. Ze heet Chara." Chara... verdomd hot.
"Meer!?" Hij schud zijn hoofd. "Alpha, ik kan u maar een paar dingen vertellen en u aanwijzen waar ze waarschijnlijk is. De rest weet ik zelf niet eens, Chara is een gesloten boek."

"Begin. Ik wacht!" Grom ik. Liam rolt met zijn ogen en knikt. "Ze heette eerst Julia van 't Zandhover en heeft vervolgens haar naam veranderd naar Chara Monroe, ik weet niet waarom. Ze komt niet uit Arizona, voor hoever ik weet, maar ik kwam haar daar tegen op het vliegveld en ze werkt als piloot voor United Airlines in Bellingham. Twee beste vrienden: Macey en mij. Dat is alles wat ik weet."

Ik grom. "Je bent vrienden met haar!" "Alpha, met alle respect. Wees voor een keer nou eens niet zo fucking egoïstisch en werk mee zodat we haar makkelijker kunnen vinden."

Ik klem mijn kaken kwaad op elkaar, maar knik. Hij heeft gelijk.

"Nog één ding. Raak haar niet aan, dat kan ze op één of andere manier niet hebben. Vandaar dat ze van die aanvallen kreeg toen je haar zo verraste."
"BLIJF UIT HAAR BUURT!" Brul ik. "Dude...- Alpha. Ik vertel u alleen hoe ze is zoals ik haar ken. Niets meer, niets minder." Hij steekt zijn handen verslagen op.

Ik klap hem iets harder dan nodig op zijn schouder en loop het café uit waar Derek al staat te wachten. "Liam is er eindelijk weer?"
Ik knik. "Hij weet waar Chara is." "Chara?" "Luna voor jou." Grom ik.
Hij trekt zich er niks van aan en grijnst. "Ze heeft je nu al om haar vinger gewikkeld!" "Rot op, Derek." Hij lacht.

"DAVIS!" Grom ik. Liam komt eindelijk het café uit wandelen met een lach op zijn gezicht. "Ik weet waar ze is." "WAAR!" Grom ik en grijp hem vast. "Rustig!" Piept hij meteen en Derek rolt met zijn ogen. "Waar is ze Liam!"

"Ze zit in Hotel Washington. Kamer 231." Ik laat hem los en begin te rennen. Halverwege verander ik naar wolfvorm met Derek en Liam op mijn hielen.

"Oké. Wat is de aanpak?" Hijgt Liam naast ons als ook hij eindelijk is gearriveerd.
Ik schud. "Fuck de aanpak." Met dat gezegd, klim ik via-via de muur op en spring van balkon naar balkon tot kamer 231.

Ik kom je halen Chara en ik laat je niet meer gaan.

-
Korter dan normaal, maar wist echt niet zo goed wat ik met dit tussen hoofdstuk aan moest...
Bye

SPELLINGSFOUTEN ZIJN AANWEZIG. DE SPELLINGSFOUTEN WORDEN ERUIT GEHAALD ZODRA HET BOEK AF IS.