TOUCH ME. |✔️

HOOFDSTUK O

[CHARA]
{SENTIMENTEEL HOOFDSTUK: YOU. ARE. WARNED.}

"Ogen drukken vele emoties uit; fijne, pijnlijke, grappige. Als je ze maar niet sluit. Ze kunnen pijn doen bij te veel licht en straling, of als er dubbele emoties ontstaan. Ogen zijn prachtig en spreken de woordloze taal, maar achter die schoonheid groeit duister en bedrog. Net als de zon met haar sterren, Venus met haar liefde en de aarde met zijn intrigerende, maar beangstigende mysteries. Pijn, verdriet en onwel of pracht, schoonheid en liefde. Ze evenen elkaar uit. Laat je ogen 's ochtends stralen en 's nachts wateren. Ze evenen elkaar uit."

"Nou, dat noem ik nog eens diep." Macey's stem doet me uit schok omdraaien.
"Wat de fuck, Mace!" Roep ik kwaad. Ze houdt haar handen op. "Rustig. Ik verbaas me alleen over je diepgaande woorden. Sinds wanneer begin jij respect te krijgen voor het leven?" Ze grijnst.

Ik schud mijn hoofd en bijt mijn kiezen. "Mijn respect voor het leven is nog steeds ver te zoeken. Dit was van Joey." "Oh shit, Chara. Dat had je moeten zeggen."

Ik maak een 'hmpf' geluid. "Alsof je net nog luisterde. Je begon meteen over het respect hebben van..." "ach man." Ze lacht. "Zoek geen uitweg. Je schrok je gewoon helemaal de pleuris." "Rot op, Mace."

Ze zucht. "Vandaag is haar verjaardag, niet?" "Laat het." "Ik vraag het alleen, Chara. Ik bedoel, hoelang is het nou geleden? vijf, zes jaar?" "Ik zei laat het." grom ik. "Dit is nou jou probleem, Chara! Je bent een gesloten boek! Zelfs na al onze jaren vriendschap heb je me nog nooit verteld wat er in godsnaam gebeurt was bij de F-16, dat je spontaan een vriendje hebt, wie Joey is. Ik kreeg alleen een naam!" "Moeten we het gedonder van het vliegveld weer herhalen?!"

"Laat me niet lachen! Welk gedonder? Het 'gedonder' dat er tussen jou en je familie gaat?!" "Macey. Je raakt een drempel." Mijn stem, laag en ongecontroleerd.  "WELKE DREMPEL, CHARA?!?! Ik weet in godsnaam NOOIT wat je bedoelt. Je bent vaag, gesloten en hebt duidelijk hulp nodig, hulp nodig van je vrienden!"

Mijn handen, vingers, trillen hevig. "Vrienden zeg je? Welke vrienden dwingen je nou bijna om dingen te vertellen die niet eens voor hun oren bestemd zijn? Dingen waarvan zij niet zullen gaan slapen door alleen de verhalen te horen. Je zegt vrienden, Macey, maar als jij mij dwingt te praten over mijn familie, de F-16 of Joey, dan kun je gaan. Niet alleen uit Silas' huis, maar helemaal weg. Weg uit mijn leven. Ik hoef dan geen contact met je, op geen enkele voorwaarden. Als jij, degene die mijn vriendin beweert te zijn, mij ook maar DURFT te dwingen iets te doen wat ik absoluut niet doe, dan stap je nu per direct zonder pardon de deur uit."

Ze haalt een hand door haar haren en kijkt me verward aan. "Chara, ik heb he beste met je voor. Ik ga je echt niet dwingen om te spreken, ik probeer je alleen een beetje te pushen." "Voor pushen mag je wederom de deur uit lopen." reageer ik met monotoon. "Serieus?! Wat wil je dan dat ik doe? Toekijken hoe jij jezelf mentaal afslacht en zwijgen?!"

Met een kort knikje antwoord ik. "Ik vraag niks, mijn verwachtingen lagen daar al lang." Ze lacht sarcastisch. "Je bent echt ongelofelijk, weet je dat? Je maakt jezelf kapot."

"Donder op."

Ze trekt bijna arrogant haar wenkbrauw op. "Pardon?" "Niks pardon. Mijn verwachtingen van onze 'vriendschap' lagen hoog op het zwijgen. Jij kan blijkbaar je muil niet houden. Silas' huis uit. Ik wil je niet meer zien."

"Chara!" "Uit." "Dit kun je niet m-" "Moet ik je duwen? Silas roepen is ook nog een optie. Kies maar." Ze schud ongelovig haar hoofd en lacht smerig. "Weetje, Chara. Ik dacht altijd dat anderen jou haatte en je af zouden maken, maar ik was fout. Zo fout. Jij bent namelijk degene die jezelf afmaakt, zoals ik net ook al zei. Je gedachtes, eenzaamheid en wantrouwen eten je vanbinnen op en je hebt gelijk. Ik stap inderdaad uit je leven, want ik ga dit niet toekijken. Je bent ziek." Ze trekt het gezicht dat aantoont dat ze van me walgt en ze stapt de kamer uit.

"Oh, en Macey?" roep ik haar terug. Ze draait zich om en kijkt ongeïnteresseerd. "Ja." "Joey was mijn zus en had vijf jaar terug zelfmoord gepleegd waarvan de reden onduidelijk is. Dat 'diepe' gedoe wat je zei, waren haar laatste gedachtes die ze het laatst had opgeschreven voordat ze haar eigen leven van zichzelf ontnam. Dit is de reden dat je mijn beste vriendin nooit was en Liam mijn beste vriend wél is; je oordeelt. Nu op donderen."

Haar mond valt open en haar ogen staan vol schok. Een traan rolt over haar wangen. Ze rent de deur uit.

Ik zucht diep en laat me achteruit tegen de muur naar beneden zakken.

"Chara? Lief?"

Ik kijk om en een bezorgde Silas staat in de deuropening. "hey." mompel ik en geef hem een klein glimlachje. Hij zucht diep, komt naast me zitten en trekt me op zijn schoot.

"Ik weet niet of het de bedoeling was, maar ik heb je gesprek met Macey gehoord." "Alles?" Hij zucht en knikt met een gepijnigde blik. "Sorry van Joey." Ik schud mijn hoofd. "Het is oké. Het is al vijf jaar terug. Ik kan het hebben."

Hij trekt me dichter tegen hem aan en drukt een zachte kus op mijn lippen. "Wij slaan ons hier samen doorheen. Ik laat je niet gaan, dus neem genoeg tijd om de boel te verwerken. Joey was trots op je geweest."

"Verdomme, Silas." snik ik en er rolt een zoute traan over mijn wang. "Laat ze gewoon los, lief. Ik vang ze op." De tranen vloeien over mijn wangen en Silas sprak de waarheid. Hij vangt elke traan op en kust mijn wang zachtjes nadat er een traan vloeit.

"Beter?" Ik knik enkel. "Ga je me naar buiten? Het is helder en niet te koud. We kunnen wel even samen naar de veranda." Opnieuw knik ik en druk mijn gezicht tegen zijn borst aan als hij me naar beneden en vervolgens naar buiten draagt.

Macey en ik hadden blijkbaar meerdere uren boven gezeten. Zolang dat het buiten al pik donker is en de meeste leden al zijn gaan slapen en de rest nog aan de andere kant van het terrein aan het werk is.

Silas legt me voorzichtig neer op een grote, bruine loveseatchair en trekt me weer stevig tegen hem aan als hij een wollen deken over ons heeft heen geslagen. In stilte kijken we beiden naar de diep donkerblauwe nacht en de felle sterren. Na een tijdje voelen mijn ogen zwaar aan en langzaam vallen ze dicht. Nog een beetje bewust van het gaande om ons heen, voel ik Silas me op tillen en de trap oplopen. Met een paar seconden ligt mijn lichaam uitgeput in zijn enorm zachte bed.

"welterusten, lief." mompelt hij nog en trekt me stevig tegen hem aan. Ik open mijn mond nog om iets terug te zeggen, maar mijn lichaam heeft een andere mening. Welterusten, Silas.

""
Welterusten❤️

Een soort 'vakantiecadeau', omdat ik niet zeker weet hoevaak ik zal updaten volgende week (vooral vanwege tijdverschil en tijd in zijn algemeen)
-vandaar dus de twee/drie updates bijna meteen achter elkaar aan😉😚.

CHALLAS.
X NOBODY439

*MORGEN XTRA HFDSTK VANWEGE KERST*