TOUCH ME. |✔️

HOOFDSTUK U

[CHARA]
[HOTEL, ROTTERDAM]
(SPEEL HET NUMMER AF)

Met het team op mijn hielen stamp ik richting de opening van het gebouw en trap de deur lomp open. "Je vecht om te doden. Laat je tot niets weerhouden." Zeg ik nog met een blik achter me geworpen voordat we het hotel instappen.

De vechters schudden hun klauwen uit en rennen op de beveiliging af die op ons af komen rennen. De klauwen haken al snel om hun nekken en ik knik goedkeurend naar de vechters.

"Liam links, Channa en Wayne rechts. Ik ga rechtdoor." Schreeuw ik over het luide lawaai van vechtende -en schreeuwende wolven heen. Iedereen knikt en volgt zijn eigen route.

Terwijl mijn voeten door het gebouw stampen, weet ik met een hand een doek om mijn gezicht te wikkelen die vanaf mijn neus naar beneden mijn gezicht verbergt. Mijn vinger houdt stevig plaats op de trekker van mijn MMG om het ieder moment over te halen.
De lange hotel gangen zijn donker en hol.

"HIER!" Schreeuwt een man en vervolgens rennen er vijf in mijn richting. Ik rol mijn ogen en haal de trekker over. Nek slagader, schedel, slaap, hart en één knieschijf. Allemaal liggen de op de grond, ieder dood behalve knieschijf.
Ik loop naar hem toe en druk met mijn zware Dr. Martens in zijn longen. "Waar is de baas." De man laat in verbazing zijn pijnlijke knie los. "Een Nederlander he? Niet verwacht tussen al die Amerikanen."
"Ik had ook niet verwacht dat je zo'n watje zou zijn en hier jankend op de grond zou liggen met een klein stukje metaal in je knie, maar ja. Wat moeten we erop zeggen? Het leven is heel soms een beetje onvoorspelbaar." Hij gromt, maar grijnst dan. "Soms zeg je? Het leven is onvoorspelbaar, schat." Hij lacht en hoest een beetje bloed op van de druk op zijn longen, de druk die ik nog steeds niet weg heb genomen.

"Lieverd," speel ik mee. "Het leven is voorspelbaar. Kijk maar," ik druk mijn voet iets harder in zijn longen. "Ik voorspel dat als ik harder druk je sterft." Mijn voet bombardeert op zijn borstkas en binnen enkele seconden ligt de man zonder hartritme op de grond. "Zei ik toch." Grijns ik in mezelf.

"Hey! Wat is er gebeurd met het plan 'ondervraag ze eerst'!?" Roept Liam lachend van de zijkant. Ik haal mijn schouders op en kijk hem geïrriteerd aan.

"Het leven is onvoorspelbaar, vind je niet?"

Hij rolt met zijn ogen en loopt door.

Ik trek het doek weer over mijn mond en wenk nog een enkele blik naar de neergeschoten mannen op de grond. Per ongeluk trap ik er nog eentje in zijn ballen als ik door loop.

"Chara!" Ik kijk om en zie Channa aan het eind van de gang staan schreeuwen. "Stop schreeuwen en start vechten!" Roep ik terug. Ik rol met mijn ogen als je exact het tegengestelde doet van wat ik wil dat ze doet. Met een paar sprintjes staat ze naast me. "Hoorde je me net niet?" Zucht ik en laat mijn MMG zakken. Langzamerhand begint mijn rug steeds meer te wennen aan het gevoel en gewicht van de wapen tas.

"Ik hoorde je prima. Weet je nog, wolvengehoor." "Waarom gebruik je dat wolvengehoor van je dan niet?" "Ik gebruik het w-... Dit is niet waarvoor ik kwam!" "Waarvoor kwam je dan wel?! Schiet op, we moeten door!"

Channa trekt haar mond open, maar ze stopt zichzelf meteen. Ik wil haar vragen waarom, maar dat is niet nodig. Op allebei onze borstkas, nek en voorhoofd zijn kleine rode laserlichten gericht.

Mijn handen maken kwade vuisten en ik kijk geïrriteerd op. Een compleet beveiligingsteam vol wapens staat voor ons met alles wat ze hebben op ons gericht. "Dit was verdomme de reden dat we moesten opschieten." Grom ik naar Channa. "We hebben een groter probleem." "Groter dan dit?" Ik trek mijn wenkbrauw op en ze knikt. Haar lippen komen dichtbij mijn oor en ik weerhoud mezelf van schreeuwen. "Ze staan ook achter ons." Fluistert ze. Ah fuck.