TOUCH ME. |✔️

HOOFDSTUK W

[SILAS]

"Chara, zeker dat je wilt vliegen? Je kunt ook uitrusten, hoor. Ik kan gewoon een andere piloot regelen."

Ze schud haar prachtige hoofd die ik te lang niet gezien heb.

"Ik kan een tijd zonder slaap. Ik voel me prima." "Dat je er tegen kunt betekent niet dat het goed voor je is. Je moet rusten." "Nope. Neemt u alstublieft uw plaats naast mij. Ready for take off?" Grijnst ze. Ik rol met mijn ogen en neem de stoel naast haar in de cockpit in beslag.

"Welcome lady's en gentleman on the Boeing Silas. Everyone ready for take off? Don't know, don't care." Mompelt ze er achteraan door de speaker en taxiet zonder pardon naar de startbaan.

Ik kan een lach niet inhouden en zet ondertussen mijn headset op. "Waar moet ik dit inpluggen?" Vraag ik. Chara keert zich tot mij. "In de inplug gaten."

"Goh, bedankt."

"Graag gedaan.
Maar even serieus. Zoek twee gaten naast elkaar. Identiek met die van mij." Ze wijst naar de inplug gaten waar haar headset op is aangesloten. "Ja hallo. Hoe de fuck moet ik de minuscule gaatjes vinden tussen dit gigantische knoppenpaneel?!" "Doe niet moeilijk, stop zeuren en begin met zoeken."

"Ja, chef." Grom ik. "Het is 'ja, kapitein' en durf nog eens te grommen nadat ik je verdomde hachje gered heb." Gromt ze terug.

"Oké oké."  Ik steek vergevend mijn handen in de lucht. "Goed."

[ERGENS IN DE FUCKING KOUDE LUCHT]

"Is dit de reden dat je normaal een copiloot hebt?" Mompel ik vermoeid. "Wat? Door de reistijd? Dit valt mee." "Dít valt mee?! Chara, we zijn al tien uur aan het vliegen!" "Ho. Wie is de 'we' hierin? Jíj kan gewoon slapen hoor. Ik heb nooit gezegd dat je wakker moest blijven."

"Daar kom je nu mee."

"Ik dacht dat je wel een gezond verstand had aangezien ik hier de enige ben die bevoegd is om legaal te vliegen."

[OLYMPIA, WASHINGTON]

"Fuck yes!" Schreeuwt Liam's stem door het vliegtuig het eerste moment dat we aan de grond staan. Mijn ogen zijn nog steeds gesloten, maar mijn gehoor is alvast verpest.

"Silas."  Lichte vingertoppen schudden voorzichtig aan mijn schouders. "Nee." Mompel ik en ze glimlacht. "Sila- woah."

En toen zat ze vast in mijn armen op mijn schoot. "Mmhh..." mompel ik en druk mijn neus in de holte van haar nek. Een gegiechel ontsnapt haar en ze slaat abrupt haar hand voor haar mond.

"Dat hoorde ik." Grijns ik slaperig.

"Niet."

"Wel en het was onwijs schattig." Lach ik en druk een kus op haar lippen. "Net zo schattig als de kleur van je wangen nu."

"Laat me maar weer los." Meteen versterkt mijn grip om haar middel. "Silas."
"Luna." Ze rolt met haar ogen.

"We moeten naar buiten. De roedel wacht waarschijnlijk op je." "Ons. Ze wachten op ons." Verbeter ik. "Oké. Ons. Maar we moeten we echt gaan nu."

"Nog even wachten." "Waarop? Iedereen is al buiten."

"Hierop." Ik druk mijn lippen ruw op die van haar en zonder een seconde te verstijven, gaat ze erin mee. Haar handen vinden hun plek achter mijn nek en ze trekt zachtjes aan mijn haarlijn.

Ik kreun en trek haar middel dichter tegen mijn lichaam. Ze slaat haar benen meteen zonder moeite om mijn middel.

Na een tijdje trekt ze met een klein glimlachje terug en pakt haar rugtas samen met nog een andere, grotere tas op.
"Kom. Je moet de roedel laten weten dat je nog in orde bent."

Ik zucht. "Oké dan."

Hand in hand lopen we het vliegtuig uit en worden meteen verwelkomt door het blije en opgeluchte gejuich van de roedel.

"Chara?" "Hmh?"
Ze kijkt vragend op van het boek dat ze leest op bed. "Hoe kom je hier in vredesnaam aan?" Ik houd de grotere tas, de tas die ze over haar schouder had geslagen toen we samen het vliegtuig uitliepen, op. "De tas? Van opa."

"Niet de tas, damn it. Die gigantische wapenvoorraad die erin zit!"

"Wees niet zo'n piepert, Silas. Nog nooit een FN SCAR gezien?"
"Chara! Je weet wat ik bedoel." "Oké, oké." Ze steekt haar handen lichtjes omhoog.

"Bij de F-16 heb ik met machinegeweren leren omgaan. Net zoals granaten, pistolen en andere bommen." "Dat vond je niet belangrijk om mee te delen?!" "Ja wanneer dan! Ik zal de volgende keer dat je van de wc afkomt wel naar je schreeuwen dat ik een half beveiligsteam heb neer geschoten toen jíj zielig vast zat in een kooitje. Nou tevreden?"

"Die tralies waren gemaakt van pure lavasteen. Beetje lastig doorheen te breken vind je niet?"

Ze rolt met haar ogen en staat op van bed. "Wat ga je doen?!" Ze werpt een vlugge blik naar mij over haar schouder. "Naar de schietbaan." "We hebben hier geen schietbaan." "Precies ja." Ze grijpt de tas vol met wapens uit mijn handen en loopt de kamer uit naar beneden en vervolgens naar buiten.

"Chara!" Grom ik en ren achter haar aan. "Wat?" Een moment van déjà vu schiet me te binnen als ze weer met een chagrijnige blik op haar motor gaat zitten en me aankijkt. "Hoezo maken we nou steeds ruzie?"

Ze haalt haar schouders op. "Je stelt vragen of zegt dingen waarvan je kunt verwachten dat ik kwaad word, aangezien ik snel aangebrand ben." Ik weerhoud mezelf van het rollen met mijn ogen. "Oké, sorry. Blijf je nu hier? We kunnen samen een film kijken?"

"Nee. Ik ga naar het vliegveld." "Ik ga mee." "Best. Maar niet het over beschermende vriendje uithangen, afgesproken?"

"Schat, ik zal nooit meer het over beschermende vriendje uithangen. Ik denk dat deze relatie moet stoppen..."

Haar ogen worden groot en ze kijkt me verwart aan. "Wat? Ik begrijp het niet- ik..?" "Woah. Rustig, Chaar." Ik neem haar handen in die van mij, maar ze trekt ze meteen weer terug. "Hoezo rustig?! Je maakt het uit?!" Een traan rolt over haar wang.

Ik schud mijn hoofd en laat mijn hand in mijn broekzak glijden. Het fluweel zachtjes doosje zit er tot mijn opluchting nog steeds.

Dan ga ik voor haar, en ironisch genoeg dus ook voor haar motor, op één knie zitten. Ik pak het doosje uit mijn zak en ze kijkt nog verwarder dan dat ze al was.

"Chara, ik maak het niet uit met je en zal dat ook nooit van mijn leven over mijn hart kunnen verdragen. Ik hou van je, zoveel. Meer dan alle sterren in het verdomde heelal. Ik wil en ga deze vriendje-vriendin relatie stoppen, omdat ik een man-vrouw relatie met je wil. Ik wil samen kinderen krijgen, samen een huis bouwen en er samen in wonen, samen over de hele wereld rondreizen, maar ik wil nog voor dit alles met je trouwen. Je bent mijn leven en nog veel meer dan dat Chara Monroe. Het maakt me niet uit hoe je heet, wat je afkomst is, wat je nationaliteit is of wat dan ook. Ik wil met joú trouwen. Dus, Chara Monroe, wil jij mij de gelukkigste man, wolf, in het heelal maken door met mij te trouwen, wettig echtgenote en Luna te worden én je naam te veranderen naar Chara Hernandez Monroe?"

Ik open het fluwele doosje in mijn handen en een zilveren ring met een grote robijn komt tevoorschijn.

De tranen stromen over haar wangen en om te zeggen dat ik zenuwachtig als fuck ben, is een understatement.

"Chara?" Vraag ik hoopvol.
"Jezus, dit zag ik dus even niet aankomen." Mompelt ze meer in zichzelf en vervolgens groeit er een glimlach op haar gezicht. "Ja."

"Ja?" "Ja, Tuurlijk trouw ik met je!"

Ze rent zowat van haar motor af en springt in mijn armen. "Oeff." Kreun ik. "Wat?" Ze trekt een wenkbrauw op. "Volgens mij doorboort je FN SCAR mijn zij." "Oh.." ze lacht als ze de tas op de grond laat vallen.

Ze neemt mijn gezicht in haar handen en drukt haar lippen op die van mij.

"Wacht." Mompel ik en trek terug. Opnieuw kijkt ze verwart. Ik neem gauw haar hand in de mijne en plaats de ring om haar ringvinger.

Ze glimlacht naar mij en de ring. "Het is prachtig, ik hou van je." "Ik hou van jou."

Ik zet mijn lippen snel weer terug op die van haar.