ik at al het eten op en even later hoorde ik weer iemand in de gang. ik ruimde alles mooi op en ging op de matras zitten die er lag. de deur ging open en de man kwam naast mij zitten, ik schoof een beetje op want ik vertrouwde hem niet echt. 'je moet niet zo bang zijn schatje, alles komt goed' zei de man. 'waarom heb je mij hierheen gebracht?' vroeg ik aan de man die mij glimlachend aan keek. 'omdat ik van je hou' zei de man, ik vondt het maar een raar antwoord. 'eeuuh oke dan, maar als je van mij houdt, waarom laat je mij dan niet gaan?' vroeg ik. 'omdat ik je nooit meer laat gaan, je bent van mij en blijft van mij' zei de man en hij kwam dichter bij mij zitten en hij legde zijn arm rond mijn schouders. het bezorgde mij een onaangenaam gevoel. 'rustig maar schatje, alles komt goed. alleen moeten we nog van je baby's zien af te komen en dan kunnen wij lang en gelukkig leven' zei de man. 'huuh wat zeg je daar, je blijft van mijn baby's' zei ik en ik sloeg de arm van de man van mijn schouders en ik stond recht. 'rustig maar, binnen een paar dagen ben je niet meer zwanger en dan maken wij een kindje' zei de man. was die man een psychopaat ofzo? 'je blijft van mijn lijf!' riep ik en de man kwam naar mij toe gewandeld. 'het zal een beetje pijn doen maar je overleeft het wel' zei de man en hij wreef met zijn hand door mijn haar. ik was echt bang aan het worden, ik kreeg de tranen in mijn ogen en ik draaide mij weg van hem 'schatje tot morgen' zei de man en hij gaf mij een kus op mijn hand. ik trok mijn hand weg en de man verliet de kamer.
ik barste in tranen uit, ik was echt bang dat ik mijn baby's ging verliezen en justin nooit meer ging terug zien. ik was doodmoe maar ik durfde niet te slapen want wie weet komt die psychopaat gewoon de kamer binnengewandeld en word ik gemarteld tot ik dood ben. ik legde mij gewoon neer op de matras en probeerde een beetje te rusten. hoe ging ik hier ooit weg graken? zou tina het al opgemerkt hebben dat ik weg was? aaah waarom is het leven zo moeilijk, ik heb al zoveel tegenslag gehad in mijn leven dat ik er soms gewoon een eind wou aan maken. maar wanneer ik denk aan justin en aan melody kan ik ze gewoon niet alleen laten.
ik voelde mijn ogen langzaam toe vallen, ik wou vechten tegen de slaap maar het lukte niet en in één, twee, drie viel ik inslaap....
de volgende morgend
ik werd wakker en ik had zware hoofdpijn en buikpijn, het was echt niet normaal. ik voelde mij ook misselijk, had die psychopaat misschien iets in mijn eten gedaan? ik was echt bang, ik wou rechtstaan maar dat lukte niet van de pijn in mijn onderbuik. niet veel later braakte ik het eten van gisteren uit. de pijn verergerde altijd maar, het werd op een gegeven moment ondraagelijk. 'aauwwwwww!' ik schreeuwe het uit van de pijn.
ik hoorde iemand de kamer inwandelen en ik keek de man aan. 'wat heb je met mij gedaan?' vroeg ik. 'oooh niets, jij hebt jezelf wel iets aangedaan' zei de man. wat bedoelde hij daarmee? 'jij hebt jezelf vergiftigd en jou baby's ook' zei de man. 'wat bedoel je?' vroeg ik. 'ik heb gisteren vergif in je eten gedaan zodat die 2 mormels in je zouden sterven' zei de man en ik probeerde naar adem te snakken, ik kon het niet aan....
------------------------------------------------------------------------------------------------
meer? like en comment <3 bij 70 volgers upload ik dezelfde dag nog een deel <3
