My Life - Louis Styles

-13-

Pov. Louis
"Heb je het ook gehoord?" "Over wat?" "Over Eleanor en Stan." meteen luister ik aandacht naar de mensen achter me. Bebe en nog wat vrienden praten veder, maar daar luisterde ik niet naar.

"Wat is er tussen die twee?" "Ze hebben waarschijnlijk een relatie." "Zij had toch met die ene jongen?" "Er gaat wat tussen die twee. Ze raken elkaar alleen maar aan, hij legt zijn hand op haar buik en ze gaan vaak naar elkaars huis."

Handen op haar buik, vaker bij elkaar.

"Stop met lip bijten." Ik kijk naar Bebe. "Wat is er?" "Niks." ze kijkt me aan en ik weet dat ze me niet gelooft. Als de bel gaat gaan we naar onze klas toe waar ik meteen wordt omhelst door Eleanor.

"Ik was zo bezorgd om je, lieverd. Waarom liep je weg." Ze wrijft over mijn wang. "Ik moest even weg." "Dan kon je ook die avond terug komen? Je vader was overstuur." "Ik praat er liever niet meer over." ze knikt. "Ik ben blij dat je oké bent." ze glimlacht weer. "Kunnen we vanmiddag naar jou huis gaan? We moeten praten over dingen." ze knikt. "Jongens, zitten!" Ik ga naast Bebe zitten en Eleanor naast Stan. Ze glimlachte naar hem en ze begon te praten. Ik probeer me zoveel mogelijk op de les te concentreren, maar toch vallen mijn ogen de heletijd op die twee.

"Hey buddy, lang niet gezien." Stan haalt mijn haar door de war. "Problemen." mompel ik. "Ik weet het. Je bent weggelopen toch?" "Ik wil het daar niet over hebben." "Bijna iedereen weet hier dat je de zoon bent van die twee in de band." "Daar wil ik het ook niet over hebben." Hij lacht. "Waar wil je het wel over hebben?" ik zucht. "Eleanor en jij. Wat speelt er tussen jullie?" "Iets tussen mij en Eleanor? We zijn vrienden." "Jullie zijn close." "Oh nu snap ik het. Is Tommo jaloers?" "Nee, maar jullie waren niet dit close toen ik nog op school was." "Ze huilde bij mij, omdat jij er niet was. Ik denk dat we door dat nog closer zijn geworden." Ik knik. "Je bent veranderd, Lou." zegt hij na een paar minuten. "Hoezo?" "Afwezig, niet meer druk." "En dan ben ik meteen veranderd? Mogen mensen geen problemen hebben en dat ze daar mee zitten? Moet ik alleen maar vrolijk zijn terwijl ik nu alles wil dan vrolijk zijn! Het enige wat ik nu wil is in mijn bed liggen en alle mensen vervloeken die mijn leven een hel maken! " Ik loop weg en de bel gaat weer. Ik pak mijn spullen van mijn kluis en loop richting de les. Achterin is er nog plaats. Ik ga meteen achterin zitten en niet veel later komt er iemand naast me zitten.

"Hey, ik ben Ryan."  "Louis." mompel ik. "Ben jij niet de zoon van Harry en Niall?" ik leg meteen mijn hoofd in mijn armen. "Als je daarom met mij wilt praten dan-" "Nee, nee, nee. Ik ben niet fan van ze, sorry. Maar daar doe ik het echt niet voor." Ik ga weer rechtop zitten. "Sinds het uitgekomen is weet ik het niet meer." "Snap ik. Er zijn voordelen, maar waarschijnlijk meer nadelen?" ik knik. "Het spijt me." "Je hoeft geen sorry te zeggen." Ik glimlach waardoor hij ook glimlacht.

Na de les heb ik nog een hoop met Ryan gepraat. Hij vroeg niks meer over mijn vaders. We hadden gepraat over dingen die hij had meegemaakt, dingen die ik heb meegemaakt. Ik ben zoveel over hem te weten gekomen en in die uren waar we hebben gepraat voel ik me vertrouwd bij hem. Ik vertrouw niet snel mensen, maar bij Ryan... Het voelde eigenlijk meteen vertrouwd.

"Louis!" Eleanor haar armen gaan om me heen. "Zullen we naar mijn huis gaan?" ik knik. "Ik zie je morgen, oké." Hij glimlacht en knikt. Ik glimlach terug en pak mijn spullen. Eleanor pakt mijn hand en we rijden naar haar huis. Als we aankomen worst ik zenuwachtig. Wat zullen haar ouders tegen me zeggen?

"Hey, Lou. Lang niet gezien." Ik knik. "Ik wilde eerder komen, maar er waren een paar problemen." ze knikken. "We hebben het gehoord van El." "Zullen we naar boven gaan?" ik knik en ze sleurt me mee naar boven.  "Hoe is het met de uh... Baby." "De ochtenden killen me, maar ik denk wel goed." God, dit is akward. "We moeten praten." zegt ze naar een minuut stilte. "Jup." mompel ik. "Kijk Eleanor, ik kan niet bij je wonen. Ik zie mijn vaders al amper en als ik dan hier kom wonen zie ik ze bijna nooit. Jij ziet je ouders elke dag en misschien wil je al heel graag het huis uit zoals je altijd zegt, maar ik niet." "Ik kan hij jou wonen?" ik schud mijn hoofd. "We gaan aan elkaars lip hangen, denk je dat het goed is voor ons beiden?" ze schud haar hoofd en ze legt haar hand op haar buik. Ze wist dat dit er aan zou komen. Pap N had haar ouders al gebeld en die hebben het tegen haar gezegd. Mijn ouders willen mij het huis niet uit, haar ouders willen haar het huis niet uit.

"Jij en Stan, hoe zit dat?" verbaasd kijkt ze me aan. "Waarom haal je Stan er ineens bij?" "Jullie zijn wel heel close." ze lacht en knijpt in mijn wang. "Niet jaloers zijn." "Paar dagen geleden waren jullie niet zo." "Hij was er wel voor me, jij liep weg en liet niks van je horen." "Ik wilde daar niet meer over praten weet je nog." "Maakt mij niet uit. Je liep weg! De dag dat ik het je vertelde, ik heb je hulp nodig zie je dat niet!" "Ik kan niet wennen aan het idee dat ik vader wordt! Het enige wat is vraag is tijd!" "Maar in die tijd zit ik allen met jouw kind in mijn buik!" "Alsof ik er om heb gevraagd!" "Ik wel dan?!" "We kunnen het weg laten halen." mompel ik. "Nee, dat doen we niet. In deze weken ben ik doel op het kind geworden." "Geef mij tijd, tijd om het te beseffen." "Hoelang gaat dat duren? Dagen, weken, maanden?" "Weet ik veel." "Ik kan niet lang wachten, Louis!" Ik zucht en sta op. "Ik spreek je morgen wel als je ook aan mij denkt. Jij bent niet de enige. Als jij het beseft, fijn voor je, maar ik ben er nog niet klaar voor. Het enige wat ik vraag is om tijd, maar jij denkt alleen aan jezelf en aan de baby." Ik hoor haat mijn naam nog roepen, maar ik loop de voordeur uit.