My Life - Louis Styles

-14-

Pov. Louis

Als ik een sleutel hoor die in de deur gaat kijk ik snel naar de klok. 1 uur 's nachts. De hele tijd heb ik dus lopen piekeren.

"Waarom ben je nog wakker?" vraagt pap N als hij naast me komt zitten. "Ik kon niet slapen." mompel ik. Hij legt zijn armen om me heen. "Wat is er?" "Gewoon iets doms." "Louis praat met ons anders ga je de hele nacht wakker liggen." zegt pap H. Hij zit achter pap N. "Ruzie met Eleanor." "Waarover?" "De baby. Ze geeft me geen tijd om er aan te wennen. Ik weet niet of ze het snapt dat ik niet bij haar wil wonen. Ze wilt hier wonen, maar dat wil ik niet en haar ouders niet en ze begint te hele tijd over dat ik was weggelopen. Ik wil het daar niet meer over praten, maar ze haalt het maar terug." pap neemt me in zijn armen."We zijn niet boos meer, dat weet je. We zijn nooit boos op je geweest." Ik knik zacht. "Maar toch was je boos toen ik het vertelde." "Het was de schrik, maar ik heb spijt hoe ik reageerde. Het is wennen dat ik al vroeg opa wordt, maar we staan altijd voor je klaar. " Hij drukt een kus op mijn haren. "Altijd?" "Altijd." Hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd. "Kom je moet naar je bed, je moet er morgen weer vroeg uit." Ik knik en sta op. "Ik kom zo nog kijken!" roept pap H. "Hoeft niet!" "Ik doe het toch!" Ik grinnik en ren naar boven. Ik poets mijn tanden en ga zo maar door. Ik plof op mijn bed en ik pak mijn telefoon erbij.

Onbekend:
Ryan hier!

Ik glimlach.

U:
Hi!

"Niet op je telefoon." Ik kijk op en glimlach. "Ik moest terug reageren op iemand." zeg ik. Hij komt naast me zitten. "Op wie?" "Pap!" Hij glimlacht. "Mag ik nu ook niet meer weten met wie je praat?" langzaam schud ik mijn hoofd. "Je wordt te snel groot." mompelt hij. "Begin niet weer." grinnik ik. "En toch leek het als de dag van gisteren dat je nog klein was en ik je kon vasthouden." "Je houdt me vaak vast." "Je schaamt je sneller." Ik haal mijn schouders op. "Maar dat betekent niet dat ik het niet fijn vindt. Ik voel me veel veiliger bij jullie dan dat ik alleen ben." "En toch groei je te snel op." "Jij wordt snel oud." "Jij geeft me teveel stress." Ik grinnik en hij komt naast me zitten. "Dus met wie was je aan het praten." "Ryan." mompel ik. "Wie is Ryan?" "Pap!" Hij lacht. "Vriend van je?" ik knik. "Oké, ga nu maar slapen." Ik ga liggen en hij trekt de dekens over me heen. "Goodnight." "Welterusten." mompel ik. Hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd en hij loopt de kamer uit.

"Ze waren al vroeg weg." zei ik toen hij vroeg hoe mijn ochtend was. "Is dat vaak zo?" ik knik. "Meestal zie ik ze één keer per dag en soms helemaal niet. Ik ga ook wel is mee naar de studio, maar vaak is de zus van mijn vader er." "Je kan altijd naar mij toe, he. Ookal kennen we elkaar sinds gisteren, je bent altijd welkom." "Dankje." zeg ik met een glimlach. Hij glimlacht ook en we lopen de les in. Als we binnen komen zie ik Bebe. Ik pak Ryan's arm en sleur hem mee. "Hey." ze glimlacht en zegt het terug. We beginnen met zijn drieën te praten over alles en nog wat.

"Zullen we even naar buiten gaan? Ik heb het warm." Hij knikt en we lopen naar buiten. "Wat ga je vanmiddag doen?" "Waarschijnlijk naar mijn tante." "Blijf je daar ook slapen?" "Soms, maar soms slaap ik alleen thuis. Mijn tante moet ook vaak 's ochtend vroeg werken dus dan ben ik weer allen, maar thuis slapen vindt ik toch het fijnst." "Is ze ook vaak bij jullie?" ik knik. "En Bebe of andere vrienden gaan ook wel is mee, maar Bebe gaat vaker mee. Ik ken haar al best lang en het is fijn om over je problemen te praten met haar, maar ook over andere dingen. Ik verveel me bijna nooit met haar."

We lopen de hoek om. Ik stop met lopen als ik twee mensen zie staan. Het meisje tegen de muur en de jongen voor haar, ze zoenen. "Eleanor." Ze stoppen en kijken onze richting op. Ze duwt Stan van haar af. "Louis." "Waarom?" "Het is niet wat je zag, geloof me." "Nee? Ik ga het duidelijk. " Ryan legt zijn hand op mijn rug. Ik kijk hem aan en daarna kijk ik weer naar hun. "Hoelang al? En wees eerlijk, alsjeblieft." "Paar maanden." mompelt ze. "Maanden." mompel ik. "En de baby? Is die van mij? Hebben wij het het gedaan of was alles een grap?" ze kijkt omlaag en Stan kijkt naar haar. "Stan." zegt ze zacht. "Ik heb ruzie gehad met mijn vader door een domme iets van jou. Ik was nooit blij met die baby en eigenlijk ben ik best blij dat het niet van mij is." Ik draai me om naar Ryan. Ik pak zijn arm en neem hem mee.

"Gaat het?" "Het gaat geweldig." zeg ik sarcastisch. "Lou." Hij laat me stoppen met lopen en hij doet zijn armen om me heen. "Je bleef rustig." mompelt hij. "Het doet pijn." "Snap ik." mompelt hij en hij neemt me in zijn armen. Mijn hoofd komt tegen zijn borst en ik sla mijn armen om zijn middel. "Ze komt niet eens achter me aan." "Misschien is dat ook beter." Ik knik. "Maar toch."

In de les hou ik mijn aandacht er niet meer bij. Mijn gedachten gaan steeds naar de kus van Eleanor en Stan en dan zie ik de momenten van Eleanor en mij. Als de bel weer gaat loop ik de les uit en loop ik naar mijn kluis. Ik pak mijn spullen en ik loop de school uit.

Ik ren door naar het huis van Gemma.

"Lou?" ik druk mezelf tegen haar aan terwijl de tranen over mijn wangen rollen. "Het doet pijn." snik ik.

_______________________________________

Oké, dit boek wordt steeds slechter of ik ben de gene die dat denk.

Wat vinden jullie er van?