My Life - Louis Styles

25

Pov. Harry

"Haz! Lou! Eten!" roept Niall. "We komen!" roep ik. "Begrijp je het een beetje?" vraag ik en Louis knikt. "Wiskunde is gewoon een moeilijke vak." "Ik weet het lieverd, maar het komt goed en anders wil ik je altijd helpen." zeg ik en ik wrijf over zijn rug. Hij knikt en doet zijn boeken en schrift dicht. "Je gaat wel eten Lou." zeg ik als we de kamer uit lopen. Hij knikt en we lopen naar beneden. Niall zet de pan op tafel en ik glimlach. "Ziet er goed uit." glimlach ik en ik druk een kus op zijn wang. Niall glimlacht en we gaan zitten.

Louis prikt een beetje door zijn eten heen voordat hij een hap in zijn mond doet. Hij zucht. "Jullie hoeven niet de hele tijd naar me te kijken. Ik eet." zegt hij als zijn mond leeg is. "Dat weten we Lou, maar we zijn bezorgd. Je hebt de hele dag al niet gegeten tot nu." zegt Niall. "Ik heb gewoon geen honger. Het is niks ergs. Ik stop niet met eten, ik wil mezelf ook niet uithongeren dus geen zorgen." zegt hij geïrriteerd. "Louis we zijn je ouders. Tuurlijk maken we ons zorgen en we zeggen ook niet dat je je uithongert, maar we willen wel zien dat je iets eet." zeg ik. "Sorry." mompelt hij en hij neemt weer een hap en hij kijkt naar beneden. "Hey, het is oké. We willen gewoon dat je goed eet." "Probeer ik. Vandaag is gewoon een dag dat ik geen honger heb." We knikken alleen en we eten verder.

Als de bel gaat sta ik op en ik sluit de deur achter me. Ik open de deur en ik glimlach naar Bebe. "Hey." glimlacht ze "Hey, bedankt dat je kan komen." "Altijd." zegt ze. "Louis zal alles aan je vertellen straks, maar als hij dingen zegt die opmerkelijk zijn zal je die dan weer willen vertellen?" "Tuurlijk, is het zo erg?" "Dat kan je zeggen ja. Hij uhm heeft vandaag bijna niks gegeten tot nu. Hij is erg in zichzelf en ik weet dat hij dingen achter houdt wat hij ons niet wilt vertellen." "Ik zal het zeggen Harry als hij iets zegt." "Dankje Bee."

We lopen naar binnen en Louis staat meteen op en omhelst Bebe. "Hey Lou." zegt ze en ze wrijft over zijn rug. "Papa mogen we naar boven?" vraagt Louis. Ik kijk naar zijn bord. Hij heeft meer dan de helft op. "Ik eet vanavond nog een broodje, Alsjeblieft." "Ja is goed." zeg ik en Louis pakt Bebe haar hand en ze lopen naar boven. "Ik wilde geen nee zeggen." zeg ik en ik kijk naar Niall. "Maakt ook niet uit. Hij heeft oké gegeten." ik knik. "Wij moeten ook praten straks." ik knik.

Pov. Louis

Ik pak haar hand en we lopen naar boven. Ik open mijn kamer deur en we gaan naar binnen en ik doe de deur weer dicht. Ze laat mijn hand los en ze gaat op mijn bed zitten. "Wat is er gebeurd Lou?" ik ga voor haar zitten en ik bijt op mijn lip. "Niall is niet mijn echte vader." "Wat?" zegt ze zacht. "Papa was verkracht door zijn eigen vader. Daarom heb ik opa nooit gezien." ik krijg tranen in mijn ogen en Bebe pakt mijn hand. "Ik... Bebe hij was tien. Door mij heeft hij nooit een normaal leven gehad, door mij kon hij nooit een avondje uit gaan met vrienden, door mij kom hij nooit spelen met iemand, want ik was er en ik stond in de weg." een traan rolt over mijn wang.

Hij zegt dat hij het niet erg vindt, maar ik heb alles voor hem verpest.

"Louis ik weet zeker dat hij er geen spijt van hebt. Louis hij houdt van je." "Je begrijpt het niet." snik ik. "Ik ben 15 en jij 16, denk jij nu aan kinderen?" ze zucht en schud haar hoofd. "Toen papa jou leeftijd was had hij een kind van 5-6 jaar. Je zou niks kunnen doen. Hij moest voor zijn kind zorgen die hij kreeg door een verkrachting, die hij kreeg door zijn eigen vader! Er moet een stukje haat zijn bij hem tegenover mij! Ik ben een ongeluk! Ik breng ongeluk! Kijk waar ik ons in breng. Eleanor zelf , het drinken, het liegen tegen over hun, de zwangerschap van Eleanor, het weglopen, niks van me laten horen. Ik breng alleen maar problemen. Ik was na die verkrachting al een probleem en nu nog steeds." ik doe mijn hand voor mijn mond om mijn snikken tegen te houden. "Lou." zegt ze zacht en ze drukt mij tegen haar aan.

Ik was nooit zo open geweest. Ik zou dit niemand vertellen. Papa en papa mochten er niet achterkomen. Ze zouden me haten en dit keer zouden ze het laten zien.

"Louis ze houden echt van je. Ik zie het in hun ogen en ik weet zeker dat er geen enkele haat is voor jou." zegt ze en ze wrijft over mijn rug.

Pov. Harry

"Kom zitten." Niall gaat op de bank zitten en ik ga tegenover hem zitten, maar ik keek naar de grond. We hadden alles opgeruimd van het eten en nu wilde hij praten.

"Haz." ik kreeg weer tranen in mijn ogen en ik keek naar Niall. "Baby." zegt hij met volle medelijden en hij drukt mij tegen zich aan. Snikken verlieten mijn lippen. "Ik zag en hoorde alles weer." snik ik. "Elk woord die hij zei, elke beweging die hij maakte. Niall." luid snik ik zijn naam. Het was niet eerlijk. Het moest weg, het moest stoppen. "Ik ben hier baby, ik ben hier." hij wiegt ons zacht heen en weer. "H-hij d-deed de d-deur dicht. H-hij schreeuwde. H-hij begon te slaan, hij vertelde hoe ik een schande voor de f-familie w-was. I-ik wilde w-weg en ik kwam w-weg. H-hij pakte me vast en d-duwde mij tegen de deur. Z-zoveel p-pijn. H-hij duwde me op het b-bed en t-trok mijn kleren uit. H-hij deed zijn broek. H-hij drukte me dicht tegen het b-bed aan. E-en t-toen... "

De beelden hoe hij naar binnen ging bij mij, de pijn.

"Niall." snikte ik en ik hield hem stevig vast. "Sshh, ik ben hier. Hij zal hier nooit meer komen, je bent veilig lieverd, je bent veilig." Luide snikken verlieten mijn lippen en Niall wiegde ons weer heen en weer. Hij had het verhaald duizende keren gehoord, maar hij bleef altijd, hij luisterde altijd. Over 2 dagen is het zestien jaar geleden. Zestien jaar en ik had er altijd nog last van hij heeft littekens gecreëerd en hij heeft er waarschijnlijk geen spijt van.