My Life - Louis Styles

17

Pov. Louis

"Lou." ik voelde een hand op mijn rug, maar ik negeerde het. Het was pauze en ik had mijn muziek aan gedaan terwijl ik met mijn hoofd op mijn armen lag. "Louis." ik zucht en ik kijk op en ik zie een bezorgde Bebe. "Je moet wat eten Lou." "Ik heb geen honger, ik eet de volgende pauze iets." zeg ik en ik leg mijn hoofd terug op mijn armen. Ik heb gewoon geen honger. De laatste keer dat ik gegeten heb is gister avond. Ik moest eten van Gemma, maar het was niet zoveel.

Ik wilde gewoon naar huis. Ik wilde slapen, huilen, mij papa en papa zijn en verder niks.

Zo ging het de hele dag door. "Lou, kom even mee." zegt Ryan en ik loop met hem mee. "Lou het gaat niet he?" ik schud zacht mijn hoofd en hij omhelst me. Ik doe mijn armen om hem heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Wil je vanmiddag nog met mij mee? Ik begrijp als je gewoon naar huis wilt." "Sorry Ryan." zeg ik zacht en ik laat hem los. "Het liefst wil ik naar huis." "Ik begrijp het. Je kan mij altijd bellen, oké? Ik kom meteen naar je toe als je hulp nodig hebt." zegt hij en hij wrijft over mijn arm. "Dankje Ryan." hij glimlacht en geeft mij nog een knuffel. "Kom we hebben nog 2 uurtjes en daarna kan je gaan."

Ik was eindelijk klaar. Ik doe mijn spullen in mijn kluis en ik wil weglopen, maar mijn hand wordt gepakt. Ik draai me om en ik zie Eleanor en Stan. "Wat is er?" vraag ik en ik haal mijn pols uit haar greep. "Louis we moeten praten. We willen je het hele verhaal vertellen, maar je hebt ons allebei geblokkeerd op alles." "Vind je het gek?! Eleanor je hebt me gebruikt! Je weet mijn situatie en ik weet nooit of ik iemand kan vertrouwen door mijn vaders. De meeste willen vrienden zijn of een relatie hebben om in contact te kunnen komen met mijn ouders. Vind je het gek dat dit pijn doet?! Ik heb ruzie gehad, ik ben uit huis gelopen voor niks! " schreeuw ik. Ik kon de emoties niet meer bedwingen. Naar hun kijken deed gewoon pijn, alles deed pijn. Het maakte mij niet meer uit wie het hoorde." Louis wij-" "Alsjeblieft laat het zitten. Jullie zijn nu bij elkaar, jullie zijn gelukkig en dat is helemaal oké, maar blijkbaar moesten jullie eerst iemand kapot maken daar voor. " onderbreek ik ze en dan loop ik weg.

Als ik thuis uit kwam legde ik mijn telefoon beneden en ik rende naar boven. Ik wil mijn telefoon niet in mijn buurt hebben, ik wil met niemand contact hebben op dit moment.

Tranen rollen over mijn wangen en snikken verlieten mijn lippen en spullen vlogen door me kamer heen. Ik kon niet meer helder na denken. Alles deed te veel pijn.

Pov. Harry

"Hij reageert op niks meer." zucht ik en ik ga naast Niall zitten. "Ik heb gevraagd of we eerder weg kunnen, omdat het niet goed gaat met Lou, maar we mogen niet." zegt Niall en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Ik maak me zorgen." zeg ik zacht en ik probeer hem op nieuw te bellen. Het geeft je  pijn in je hart. Ik wil bij mijn kleine jongen zijn. Ik wil hem knuffelen totdat hij zich beter voelt, ik wil thee voor hem maken sinds hij dat lekker vindt, ik wil zijn favoriete koekjes voor hem meenemen en samen een film kijken om hem op te vrolijken.

"dit is de voice mail van-" ik zucht en ik druk hem uit.

"Ik ga Mama bellen om te vragen of ze bij hem kan kijken." zeg ik en ik bel mam op.

"Dit is de voice mail van-" serieus! Op dit moment!

"Harry! Niall! Zayn! En Liam! We beginnen weer! Telefoons weg!" schreeuwt Paul. Ik kreun en ik doe mijn telefoon in mijn broekzak. Nog 4 uur en dan mochten we gaan.

"Jongens we blijven langer vandaag. Niall jij moet nog iets zingen." "Nee!" schreeuw ik. "Paul onze zoon is thuis alleen! Hij heeft fucking problemen Paul! Wij moeten naar huis!" schreeuw ik. We moeten naar huis, we hebben hem beloof vroeg thuis te zijn. "Harry ik weet dat je bij hem wilt zijn maar die album-" "Moet af. Ja ik weet het Paul, maar hij kan ook later worden. Als ze fans wisten wat er aan de hand is zullen ze het niet weg vinden. Paul Louis is het belangrijkste wat er is voor mij en dat weet je. Ik zou alles laten vallen voor hem." Niall pakt mijn hand en ik keek niet weg van Paul. "Paul alsjeblieft." zeg ik zacht. "Hij heeft vanaf vanochtend niks meer van zich laten horen. Paul we moeten weten of het goed gaat met hem, we weten niks." "Oké, ga naar huis jongens. Ik hoop dat het goed gaat met Louis." zegt hij en ik knik alleen en we pakken snel onze spullen. We geven Liam en Zayn een knuffel. "Hou ons alsjeblieft op de hoogte." "Doen we." zegt Niall.

We stappen de auto in en we rijden snel naar huis toe. "Hopelijk is hij oké." zeg ik zacht. "We zijn er bijna." zegt Niall.

Als we thuis aan komen rennen we naar de deur. "Louis!" schreeuw ik als we binnen komen. "Louis!" schreeuwen we en ik ren naar de woonkamer waar niemand is en we rennen naar boven. Ik open zijn kamer en ik stop meteen. Zijn hele kamer is over hoop. Boeken liggen overal, zijn kussen zijn van het bed en de dekbed is op de grond en hij ligt op het bed. "Louis." ik shut hem wakker. Opgedroogde tranen zitten op zijn gezicht. "Lou wordt wakker." zeg ik en ik schut hem zacht. Niall komt naast me zitten en wrijft door Louis zijn haren heen.